.
.
.
.
อ๋องจินเห็นนอ. ปฏิเสธ ก็ใช้วิธีลักพาตัวไปอยู่ดี คือมันตั้งใจจับนอ. ไปเป็นเครื่องต่อรองกับพอ. เพราะดูออกว่าพอ. ให้ความสำคัญกับทาสคนนี้เป็นพิเศษ นอ. ปฏิเสธยังไงอ๋องจินก็ไม่เชื่อ ยืนกรานให้พอ. เอา 3 หัวเมืองประเคนให้เผ่าซยงหนู ระหว่างนั้นรู้สึกว่าพอ. ส่งคนไปช่วยนอ. อย่างลับ ๆ นะ แต่ช่วยออกมาไม่สำเร็จ
พอเปิดโต๊ะเจรจาอย่างเป็นทางการ พอ. ปฏิเสธชัดเลยว่าทาสคนนี้ไม่สำคัญกับเขา ไอ้เรื่องยกหัวเมืองให้ซยงหนูน่ะไม่มีทาง และยังบอกอ๋องจินว่า เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าตัวประกันที่จับมาไม่มีค่าอะไรเลย และพอ. จะยิงทิ้งให้เอง ว่าแล้วก็โก่งคันธนูขึ้นมาจะยิงนอ.
นอ. ก็รู้อยู่เต็มอกว่าพอ. ไม่ได้รักแต่ยังอดเสียใจไม่ได้ สุดท้ายฝากฝังให้พอ. ช่วยดูแลน้อง ๆ แล้วก็ปล่อยให้พอ. ยิงธนูทะลุหัวใจ
อ๋องจินเอาศพนอ. มาแขวนหน้าประตูเมืองเพื่อประจาน ? หรือเยาะเย้ย ? (ดำติดสาหร่ายอีกแล้วกู ช่วงนี้)
พระเอกรีบไปแย่งศพมา โศกาอาดูร ใครก็เข้าหน้าไม่ติด พอ. รำพึงรำพันกับตัวเองว่าต้องยิงนอ. ทิ้งเพราะตอนนั้นปริ่มจะใจอ่อนอยู่แล้ว จะ 3 หัวเมืองหรือ10 หัวเมืองก็เกือบหลุดปากยกให้ศัตรู เลยต้องกำจัดจุดอ่อนทิ้ง (ตรงนี้เดี๋ยวนี้เฉลยสาเหตุว่าทำไมพระเอกไม่อยากใจอ่อน)
ทำพิธีศพให้นอ. เสร็จ พอ. ก็ติดโหมดเบอร์เซิร์ก ไล่ฆ่าเผ่าซยงหนูอย่างบ้าคลั่ง จนพ่อของอ๋องจินต้องประกาศยอมแพ้ (มั้ง) ซยงหนูยอมสวามิภักดิ์ อ๋องจินขึ้นประมุขปกครองซยงหนูและไปคารวะฮ่องเต้ (พี่ชายพอ. ) และพาชายผู้หนึ่งมาเข้าเฝ้าด้วย
ชายคนนั้นคือนอ. นั่นเอง นอ. ยื่นหยกที่ฮ่องเต้เคยพระราชทานให้ และขอให้ฮ่องเต้ช่วยมอบความเป็นไทให้เขา และช่วยน้อง ๆ ออกมาจากจวนอ๋องโฉดด้วย
พอ. อยู่ในที่นั้นด้วยก็จะขัดขวาง แต่อีกฝ่ายเป็นถึงฮ่องเต้ก็เลยทำอะไรไม่ได้ สรุปนอ. ได้เป็นอิสระในที่สุด
.
.
.
.
.