(ต่อ)
.
.
.
.
นอ. เป็นไทแล้วก็ไปเปิดแผงค้าขายอยู่นอกจวนอ๋อง (รู้สึกว่าพอ. จะแอบจับตามองอยู่ ตามประสาอ๋องซึน)
ทีนี้นอ. รู้จักกับทาสหญิงคนหนึ่งในจวนพอ. มีโอกาสได้พบทาสหญิงคนนั้นทุกสี่ห้าวันที่ตลาด (ตรงนี้กูดำแบบไม่มั่นใจนะ)
พอ. ก็มาหาเรื่องประมาณว่ามาเล่นหูเล่นตากับทาสในจวนมันเหรอ จับทาสหญิงไปแต่งงานกับคนอื่นซึ่งก็เป็นคนดีนะ องค์รักษ์พอ. เอง นิสัยดี เพียงแต่ทาสหญิงคนนี้ แอบชอบผู้ชายคนอื่นอยู่ไง นอ. เลยก้มหัวแล้วก้มหัวอีก ว่าอย่าประทานสมรสให้นางเลย ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษเขาเถอะ พอ. เลยยิ่งหึง บังคับทาสหญิงแต่งงานอยู่ดี แถมยังจับนอ. มาทำสัญญาทาสอีกรอบ ฉบับเดิมแค่ 13 ปี แต่ฉบับนี้ต้องเป็นทาสไปตลอดชีวิต (เห้+1)
นอ. โดนจับมาเป็นทาสอีกรอบ เลยจะหนีให้ได้ ถึงขั้นจะขุดดินลอดใต้กำแพงหนี พระเอกก็บอกว่าเออ ถ้าขุดโดยใช้มือที่บาดเจ็บเท่านั้น แล้วหนีไปได้จริง ๆ จะปล่อยให้เป็นไท แต่จริง ๆ ใต้กำแพงก็เป็นหินไม่ใช่ดิน นางเอกขุดจนมือช้ำ พอรู้ว่าโดนหลอกก็จิตตก แถมหลังจากนั้นพระเอกยังจับกดสม่ำเสมอ (เห้++) ซึ่งตรงนี้กูว่ามันพร่ำเพรื่อไปว่ะ คือจำเลยรักชัด ๆ อ่ะช่วงนี้
แต่ถ้ามึงเคยอ่านเรื่อง เพราะไม่เคยรู้ว่ารัก (คนเขียนเดียวกัน) ก็นึกภาพได้เลยว่าพระเอกแบบเดียวกัน คือโหด+เย็นชาใส่นอ. แต่ที่จริงคือซึน ปฏิบัติกับนอ. ดีกว่าทาสคนอื่นจนพ่อบ้านยังดูออก
ทีนี้จุดเปลี่ยนคือ นอ. ไปช่วยคนบาดเจ็บมาอีกแล้ว (สกิลพิเศษ) และคนคนน้ันเฉลยทีหลังว่าเป็นแซ่จิน (อ่านออกแต่แซ่ว่ะ ชื่อกูอ่านไม่ออก) เป็นรัชทายาทของเผ่าซยงหนู ซึ่งกำลังรบอยู่กับพระเอกแหละ
อ๋องจิน (กูไม่แน่ใจนะว่าเรียกอ๋องถูกป่าว) ใจหนึ่งรู้สึกดี ๆ กับนอ. ตอนมางานเลี้ยงที่จวนอ๋องโฉดก็ให้ความสนิทสนม จนพอ. กินน้ำส้มอีกแล้ว
แต่ที่จริงอ๋องจินก็วางแผนใช้ประโยชน์จากนอ. นะ คือเกลี้ยกล่อมชวนนอ. หนีไปด้วยกัน มันจะดูแลอย่างดีเอง
แต่นอ. ปฏิเสธอ๋องจิน ไม่แน่ใจว่าเพราะเริ่มใจอ่อนกับพอ. หรือไม่ก็ปลงกับชีวิตทาส ?
.
.
.
.
.