สปอยเทียนกวานต่อจาก >>753 ตอนนี้ขอแบ่งเป็น 2 พาร์ทนะ เพราะโม่งห้ามโพสโพสหนึ่งเกิน 1000 อักษร แต่ให้ตัดตอนอารมณ์มันจะไม่ต่อเนื่อง เทียนกวาน Part.48-1
.
.
.
.
.
เซี่ยเหลียนสั่งให้ฉีหรงหยุดพูด แต่หลางเชียนชิวก็โกรธขึ้นมา คนที่เขาคิดว่าเป็นเพื่อนอย่างอันเล่อฆ่าล้างตระกูลของเขา ส่วนอาจารย์อย่างเซี่ยเหลียนก็เป็นผู้ดับลมหายใจของบิดา ฉีหรงยังคงด่าเซี่ยเหลียนว่าเป็นผู้ทำลายแผนการของเขากับอันเล่อ เพราะหลางเชียนชิวควรตายตั้งแต่ตอนที่พวกเขาลักพาตัวอีกฝ่ายตอนอายุ 12 ปี ไม่มีโอกาสได้กลายเป็นเทพอย่างที่เป็นอยู่ หลางเชียนชิวหันไปหาเซี่ยเหลียน บอกว่าอีกฝ่ายก็โกหกเขาเหมือนกัน เซี่ยเหลียนสอนเขาว่าเซียนเล่อกับหย่งอันมีรากเหง้าเดียวกันและทุกคนล้วนเป็นดั่งคนในครอบครัว ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ ความโกรธแค้นชิงชังในอดีตจะค่อยๆ มลายหายไป และเขาก็เชื่อคำพูดนั้น แต่ทุกอย่างคือความผิดพลาด คำของเซี่ยเหลียนเป็นเพียงเรื่องโกหกโลกสวยทั้งนั้น
เซี่ยเหลียนรีบร้องบอกว่าแต่สิ่งที่หลางเชียนชิวทำก็ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นจริงๆ ไม่ใช่หรือ หลางเชียนชิวทำให้ชาวเซียนเล่อกับชาวหย่งอันอยู่ด้วยกันอย่างสุขสงบ ความบาดหมางก็ลดลงเรื่อยๆ แล้วมันจะเป็นความผิดพลาดไปได้อย่างไร แต่หลังจากได้ยินคำพูดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของหลางเชียนชิว เขาถามว่าแล้วพ่อแม่ของเขาล่ะ ทั้งสองต่างปรารถนาอย่างยิ่งให้เซียนเล่อกับหย่งอันรวมเป็นหนึ่งเดียว พวกเขาจึงช่วยตั้งชื่อให้สายเลือดคนสุดท้ายของเซียนเล่อ (อันเล่อ แปลว่าดำรงซึ่งสันติสุข) ทำไมทั้งสองถึงต้องมีจุดจบแบบนั้น
ฉีหรงเอ่ยดูถูกหลางเชียนชิวว่าขี้แยไม่ต่างจากญาติผู้พี่ของเขาในสมัยก่อน และยังพูดจาหยาบคายจนเซี่ยเหลียนต้องตะคอกใส่ หลางเชียนชิวหันไปหาผีเขียว ถามว่าอีกฝ่ายเป็นคนเสี้ยมอยู่เบื้องหลังใช่หรือไม่ ฉีหรงหัวเราะ บอกว่าทั้งเขา อันเล่อ และเซี่ยเหลียน ชาวเซียนเล่อทั้ง 3 คนต่างก็เป็นส่วนหนึ่งที่ก่อให้เกิดงานเลี้ยงอาบเลือด ทันใดนั้นหลางเชียนชิวก็ยกดาบฟันผีเขียวตัวขาดเป็นสองท่อน ทว่าฉีหรงกลับยิ่งหัวเราะราวคนบ้า บอกว่าเขาไม่เจ็บแม้แต่น้อย และหลางเชียนชิวก็เป็นแค่คนไร้ค่า หลางเชียนชิวจิกหัวผีเขียวลากไปโยนลงหม้อที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ต้มมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นสมัยที่ยังเป็นมนุษย์ธรรมดาหรือได้เป็นเทพสงครามแห่งทิศตะวันออกแล้ว หลางเชียนชิวก็ไม่เคยทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ และท่าทางเย็นชาของคนตรงหน้าก็ทำให้เซี่ยเหลียนรู้สึกว่าหลางเชียนชิวกลายเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก
แม้จะกรีดร้องด้วยเสียงที่ไม่อาจรู้ได้ว่ากำลังเจ็บปวดหรือหัวเราะบ้าคลั่ง ฉีหรงก็ยังพยายามพูดจาทำร้ายจิตใจเซี่ยเหลียน หลางเชียนชิวจัดการกดเขาลงในหม้อจนไม่ลอยขึ้นมาอีก เซี่ยเหลียนเรียกชื่อญาติผู้น้องอย่างไม่รู้ตัว ในสมัยเด็กฉีหรงมักเอ่ยชื่นชมสรรเสริญเสด็จพี่องค์ชายรัชทายาทของตนไม่หยุดปาก ไม่ว่าเซี่ยเหลียนจะทำอะไรอีกฝ่ายก็ยกย่องเทิดทูล ทว่าเมื่ออาณาจักรเซียนเล่อล่มสลายทุกอย่างก็พลิกเป็นหลังมือ ฉีหรงกลายเป็นแกนนำนำคนเผาอารามของเขา เป็นคนสั่งทำรูปปั้นองค์ชายรัชทายาทคุกเข่าไปวางไปทุกที่ และอะไรก็ตามที่ทำให้เซี่ยต้องเจ็บปวด เขาก็ล้วนกระทำ แต่การได้มาเห็นหน้าคนคุ้นเคยหลังจากผ่านมานานก็ทำให้เซี่ยเหลียนไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร เพราะไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ราชวงศ์เซียนเล่อก็เหลือพวกเขาแค่ 2 คนแล้ว
.
.
.
.
.