>>316 กูมองว่าพาร์ทเรื่องของเสิ่นจิ่วเป็นตัวละครรองได้ตัวนึงเลยแต่ถูกลดระดับเนื้อเรื่องให้เป็นแค่ตัวร้ายเพราะไม่มีพื้นที่ให้เขามากพอด้วยพล็อตต่างๆที่คนเขียนตั้งใจปล่อยทิ้งไว้ด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ทั้งเรื่องระบบ เรื่องหลุดมิติ ตกลงเรื่องในนิยายเป็นอะไรกันแน่ เป็นมิติหนึ่งหรือเรื่องราวที่เขียนขึ้น ถ้าเป็นเรื่องที่เขียนขึ้นแล้วทำไมมีตัวตนขนาดนี้ ซรวมไปถึงคนในโลกก่อนเป็นอะไรกันแน่ เมื่อไม่มีคำตอบในจุดนี้เลยเป็นการหายไปของบทเสิ่นจิ่วไปง่ายๆ และพอลดระดับจากตัวละครที่มีเนื้อเรื่องเยอะเป็นแค่ตัวประกอบพอเปิดเผยเหตุผลขึ้นมาเลยรู้สึกสุดยอด
ถ้ามึงอยากหาเรฟเกี่ยวกับการกระทำร้ายๆของตัวละครที่ทำให้อินได้กูแนะนำให้มึงอ่านการ์ตูนเยอะๆว่ะ ถ้าการ์ตูนยุคนี้กูแนะนำpandora heart, tokyo ghoul เรื่องHunterxHunterก็พีค เก่าแล้วแต่ยังไม่จบหาซื้อได้ทั่วไป พวกนี้คือร้ายมาเยอะแต่คนเขียนสามารถใช้ไม่กี่หน้าในการทำให้คนอ่านรู้สึกอินได้
แต่กูก็นับถือโม่เซียงนะ ในการเขียนตัวละครได้มีเสน่ห์ และกูนับถือสุดๆที่เขารู้ว่าอะไรควรจริงจังไม่ควรจริงจัง ถึงพล็อตโฮลจะเยอะ การตัดสินใจของตัวเองจะงงๆว่าทำไปได้ยังไง แต่เพราะเขาเลือกจะละทิ้งเหตุผลตรงนั้นแล้วปั่นดราม่าซึ่งความไร้เหตุผลเป็นสาเหตุ ทำให้เรื่องราวสนุกได้ เมื่อสนุกแล้วคนก็มองข้ามเหตุผลเล็กๆน้อยๆไปเพราะนิยายโดยหลักแล้วมีไว้เพื่อเสพความบันเทิง ชอบที่ใช้จุดเด่นของการหลุดเข้าไปในนิยายด้วย ด่านิยายว่าแย่ ตัวละครไร้เหตุผลไว้ก่อน จากนั้นตัวประกอบในเรื่องจะทำตัวไอคิวต่ำชงเนื้อเรื่องให้เข้มข้นเสริมความน้ำเน่าแบบแบนๆยังไงก็สามารถอ้างได้ว่าเป็นเพราะต้นฉบับนิยายมันแย่ สรุปโดยรวมกูชอบตัวร้ายนะในฐานะนิยายรัก ส่วนปรมาจารย์กูรออ่านจบก่อนแล้วค่อยแสดงความเห็น