วันนี้มู้นิ่งจัง งั้นขอมาสปอยเทียนกวานต่อนะ
ต่อจาก >>237 เทียนกวาน Part.18
.
.
.
.
.
แคว้นปั้นเยวี่ยมีขนาดเล็กจนหนานเฟิงแสดงความเห็นว่าคงใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็สามารถล้อมแคว้นได้ทั้งหมด เซี่ยเหลียนอธิบายว่าถึงจะเล็ก แต่ปั้นเยวี่ยมีประชากรชายมากกว่าหญิง และส่วนใหญ่ก็มีร่างกายสูงใหญ่แข็งแกร่งยากที่จะรับมือ หลังจากนั้นหนานเฟิงจึงชี้ถามว่าสิ่งก่อสร้างข้างหน้าคืออะไร มันมีลักษณะเป็นแท่งทรงสูง ไม่มีทั้งประตูและหลังคา อีกทั้งด้านบนยังมีเสาซึ่งมีของรุ่งริ่งบางอย่างแขวนไว้
เซี่ยเหลียนเล่าว่ามันคือหลุมคนบาป เป็นอะไรที่คล้ายๆ กับคุก พวกเขาจะโยนนักโทษลงไปในหลุมนั้นซึ่งเต็มไปด้วยงูพิษและสัตว์ร้าย ได้ยินดังนั้นหนานเฟิงก็ถึงกับสบถด่าความโรคจิตของชาวปั้นเยวี่ย จากนั้นเซี่ยเหลียนก็สังเกตว่าสิ่งที่แขวนอยู่บนเสาอาจเป็นมนุษย์ ซานหลางผู้นิ่งเงียบไม่ยอมสบตาเซี่ยเหลียนมาตลอดทางก็เอ่ยสนับสนุนความคิดนั้น และยังลงชัดอีกว่าเป็นสตรี เมื่ออาเจามองร่างนั้นใบหน้าของเขาก็ถึงกับซีดขาวขึ้นมา
จู่ๆ ซานหลางก็เอ่ยเสียงต่ำว่ามีคนมา ทั้ง 4 รีบแยกเป็นสองกลุ่มทันที เซี่ยเหลียนกับซานหลางแอบในบ้านหลังหนึ่ง ส่วนหนานเฟิงกับอาเจาอยู่บ้านฝั่งตรงข้าม ไม่นานนักบนถนนก็ปรากฏร่างของหญิงสาวในชุดนักพรตสีขาวกำลังเดินอย่างไม่รีบร้อน เยื้องไปทางด้านหลังมีสตรีในชุดสีดำท่าทางเย็นชาเดินติดตามมาไม่ห่าง ทั้งสองคือคนที่พวกเซี่ยเหลียนเห็นในทะเลทรายเมื่อตอนกลางวันนั่นเอง
ดูเหมือนทั้งคู่จะตามหาใครบางคนอยู่ หญิงสาวในชุดขาวกล่าวว่าเธออาจต้องขุดฝ่ายตรงข้ามออกมาฆ่าทีละคน สตรีชุดดำมีท่าทีไม่สนใจ และบอกให้เธอไปเรียกคนอื่นมาช่วยงาน หญิงสาวชุดขาวจึงกระเซ้าว่าตนอยากให้หญิงสาวชุดดำมาด้วยกัน และไม่ต้องการเรียกหาผู้อื่น แต่คนฟังกลับปฏิเสธอย่างเย็นชา
ในขณะที่เซี่ยเหลียนพยายามวิเคราะห์ว่าสตรีชุดดำเป็นใคร และมีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับหญิงสาวชุดขาวที่น่าจะเป็นราชครูปั้นเยวี่ย จู่ๆ สตรีชุดดำก็หยุดฝีเท้า เธอยกมือขึ้นก่อนที่จะมีลำแสงพุ่งใส่บ้านซึ่งหนานเฟิงกับอาเจาซ่อนตัวอยู่ หนานเฟิงสร้างเพลิงโจมตีใส่สตรีชุดขาวซึ่งอยู่ใกล้ตนมากกว่า แต่หญิงสาวชุดดำก็เข้ามาช่วยป้องกันไว้ เทพหนุ่มปะทะกับเธอ พร้อมวิ่งนำไปอีกทางเพื่อดึงความสนใจให้พวกเซี่ยเหลียนสามารถเดินทางต่อ เมื่อเห็นเพื่อนของตนกำลังต่อสู้ดุเดือด สตรีชุดขาวก็วิ่งตามไปด้วย
อาเจายังคงปลอดภัยดี ทั้งสามรีบเดินทางไปยังราชวังปั้นเยวี่ยที่น่าจะมีพืชแก้พิษงูเติบโตอยู่ เมื่อไปถึงที่นั่นเซี่ยเหลียนก็อดตั้งข้อสังเกตไม่ได้ว่าเหตุใดราชครูปั้นเยวี่ยที่สามารถคบวคุมงูหางแมงป่องถึงไม่ทิ้งงูไว้ในฐานของตนเลย และในตอนที่พวกเขากำลังหาพืชเป้าหมายในสวนของราชวังนั่นเอง เซี่ยเหลียนก็จับถูกของเรียวยาวบางอย่าง และเมื่อเขาก้มมอง สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาก็คือขาของมนุษย์
.
.
.
.
.