>>467 ใช่มะ คือคนอ่านหลายคนอะ กูเชื่อว่าเข้าใจนะ แต่ใจคนอื่นดิ คือยังไงก็ต้องเชียร์พระเอกป่ะวะ
.
.
.
.
.
มึงไม่ได้คิดคนเดียวหรอก กูยังคิดเลยว่าอยากให้พี่ลองจากน้องไปจริงๆ คือพี่หายไปเป็นปีๆแบบพี่หลี่จื้อเฟิงงี้ พี่หายไปแค่เดือนเดี่ยว เดือนคนึ่งน้องทนได้นะ แต่พี่เดินออกมาไม่ถึงครึ่งชม. ก็หันหลังกลับเข้าไปหาน้องแล้ว ใจกูบางแบบ กูร้องไห้ไม่ไหวแล้ว
น้องต้วนเคยพูดกับพี่แบบจริงจังนะมึง ที่บอกว่าพี่สำคัญ พี่หมีไม่เหมือนพี่หลาง พี่หลางคือไปรับน้องตามคำสั่ง ทำดีด้วย ดูแลเพราะคำสั่งหลังถึงคงผูกพัน แต่กับพี่คือต่างกัน มีพูดอย่างจริงจังในเล่ม4 พี่ถึงได้ยอมปล่อยวางเรื่องพี่กลางแต่ในเล่ม5 การกระทำของน้อง มันอดคิดนิดนึงไม่ได้ไง
กูคิดแบบมึงนิดนึง ไม่สามารถพูดข้างนอกได้ ขอพูเในโม่งแล้วกัน เล่ม5อ่านแล้วทำให้กูรู้สึกว่าน้องอะ เอาแต่บอกพี่สำคัญ แต่ใจเอาแต่คิดถึงคนอื่น ตอนเขาเดือดร้อนอิพี่ก็ต้องลำบากลำบนไปช่วย พอเขาตายน้องยังเหมือนออกคำสั่งอะ ให้ช่วยชีวิต กูคิดไม่ดีแวบนึงเลยว่าเหมือนน้องผูกมัดพี่เอาไว้ ปกป้องตัวเองเหมือนดาบล้ำค่าเล่มนึง มีติดตัวรู้สึกปลอดภัย ผูกพันไหม ก็ใช่ แต่น้องรักพี่ได้เท่าที่พี่รักน้องไหม ก็ไม่ น้องอยากช่วยทุกคน แต่คนเสี่ยงตายคือพี่ ถึงน้องไปด้วย พี่ก็ยังเสี่ยงตายปกป้องน้องอยู่ดี กูเลยรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆ...
ในเล่ม2 เหมือนน้องจับจุดพี่ได้อย่างนึง คือถ้าพี่กำลังเกรี้ยวกราดงี้อย่าได้สอดปากพูดหรือเถียงอะ +กับน้องไม่ค่อยเก็ตอะไรในจุดนี้ด้วย พูดความรู้สึกไม่เก่ง ทำได้แค่จูบปลอบพี่อย่างเดียว เป็นคู่ที่ชอบคุยเรื่องน่าเสือกในที่ลับฉิบหาย
.
.
.
.
.
.
.