ในความคิดของกูนะ
หลางจวิ่นสยา เก็บน้องตอนเป็นเด็กน้อย ยังช่วยตัวเองไม่ได้ ไม่รู้หนังสือด้วยซ้ำ ในใจน้องเราว่ามองความสัมพันธ์นี้แบบพ่อแม่นะ คือความรู้สึกที่ให้หยางจวิ้นสยามันบริสุทธิ์แบบเด็กๆ เป็นความผูกพันที่ตัดกันไม่ขาด
อู่ตู๋ เก็บน้องได้ตอนโตแล้ว ซึ่งตอนนี้ต้วนหลิ่งอัพเลเวลมามาเยอะแล้ว ทั้งฉลาดในการมองคน เจ้าวางแผน และผ่านเรื่องที่สะเทือนใจที่สุด 2 เรื่อง น้องไม่ใช่คนซื่อนะ แต่เป็นคนที่ระมัดระวังกับความสัมพันธ์รอบข้างอย่างมาก รักเพื่อนแต่จะไม่เอาความเป็นเพื่อนมาเป็นน้ำหนักในเรื่องการเมืองเด็ดขาด.
สำหรับกูนะ อู่ตู๋ปกป้องเสี่ยงชีวิตเพื่อต้วนหลิ่ง ในตอนที่ต้วนหลิ่งไม่มีอะไรเลย อู่ตู๋ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าเด็กคนนี้เป็นรัชทายาท ซึ่งต้วนหลิ่งก็เห็นน้ำใจของอู่ตู๋ข้อนี้ เพราะในตอนที่ชีวิตเลวร้ายที่สุด อู่ตู๋เป็นคนลากน้องขึ้นมาจากความตายเลยนะเว้ย
ปล. เล่ม 4 มีฉากนึงกูชอบมาก มันแสดงความรู้สึกของตัวละครได้ดีนะ ที่อู่ตู๋บอกว่า ท่านโชคดีที่เก็บเค้าได้ในปีนั้น หลางจวิ้นสยาก็ตอบด้วยประโยคเดียวกัน มันคอนทราสในความรู้สึกดีนะ ต่างเป็นคนที่เก็บต้วนหลิ่งได้เหมือนกัน แต่สุดท้ายคือยืนอยู่คนละฟากความสัมพันธุ์