สำหรับกูนะ
.
.
.
.
.
.
กูไม่คิดว่าตอนเด็กมีอะไรมาก แต่โตอะน่าจะมี อย่างน้อยก็ที่พี่เยวี่ยที่ตามใจเสิ่นจิ่วแบบเรียกได้ว่าไม่ลืมหูลืมตา ชนิดที่รู้ว่าทำตัวไม่ดีก็ยอมปล่อยตลอด ทั้งรักทั้งสงสารปนกับรู้สึกผิด เสิ่นจิ่วเลยเวลาดีที่สุดของการฝึกแล้วแถมยังมีร่างกายที่โดนทำร้ายจนไม่สามารถก้าวหน้าได้อีก แต่ยังพยายามหนักจนเป็นเจ้ายอดเขาได้ในรุ่นเดียวกับเยวี่ยชิงหยวนกับหลิ่วชิงเกออะ แม่งเอ๊ย แล้วตัวเองเป็นส่วนนึงที่ทำให้ไม่เชื่อใจใครแล้วด้วย กรรม
คำว่า "ไม่รอแล้ว" กูสะเทือนใจมากจริง เสี่ยวจิ่วตอนเด็กๆ ที่ถึงจะนิสัยแย่ยังไงก็ยังมีใจอวยพรพี่ กลัวว่าพี่จะอันตรายไม่มีเหลือแล้ว เนี่ยกูพิมพ์ก็จะร้อง ไอ่เหี้ยยยยย
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่เรื่องชั่วก็ส่วนชั่วนะ