อยู่ๆก็กาวขึ้นมา ไม่มีเพื่อนจะเล่าให้ฟัง ขอพ่นในนี้นะ
กาวAU omega verse ที่เสิ่นหยวนกับเสิ่นจิ่วเป็นแฝดกัน เสิ่นหยวนเป็นเบต้า เสิ่นจิ่วเป็นโอเมก้า แต่คนอื่นๆเข้าใจว่าเสิ่นหยวนเป็นโอเมก้า เสิ่นจิ่วเป็นอัลฟ่า ตัดสินจากบุคคลิกภายนอกล้วนๆ แน่นอนว่าทุกคนในที่นี้ยกเว้นศิษย์พี่เยวี่ยที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เอ็นดูฝาแฝดมาก แอบคิดไม่ซื่อกับเสิ่นจิ่ว เสิ่นจิ่วก็มีใจ แต่ด้วยความปากหนักความสัมพันธ์เลยไม่คืบหน้าไปไหนเลยมานานแล้ว เสิ่นหยวนทั้งชิปทั้งชง อวยจนเหนื่อยเค้าก็ยังไม่ลงเอยกัน เห็นทั้งสองคนแฮปปี้กับความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก แต่มีแค่กันและกันก็เลยปล่อยเลยตามเลย
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เสิ่นจิ่วก็รับลั่วปิงเหอมาเป็นศิษย์ พอลั่วปิงเหอโตขึ้นหน่อยเสิ่นจิ่วก็รู้ว่าหมอนี่เป็นคู่แห่งโชคชะตาของตัวเอง เลยพยามหาทางกำจัด แต่ไม่ง่ายเท่าไหร่เพราะเสิ่นหยวนที่ชอบแวะมาหาที่ยอดเขาบ่อยๆดันถูกชะตาเจ้าเด็กนี่ เสิ่นหยวนงงมากว่าทำไมพี่ชายจงเกลียดจงชังลั่วปิงเหอขนาดนี้ น่ารักออก เสิ่นจิ่วยิ่งแค้นลั่วปิงเหอ ปกติน้องชายไม่เคยเถียงข้า ตามใจข้าตลอด เจ้าเป็นใครมาทำให้อาหยวนออกหน้าปกป้องแทน! เสิ่นจิ่วก็ทรมานทรกรรมลั่วปิงเหอหนักขึ้น เสิ่นหยวนก็ออกหน้าปกป้องขัดขึ้นเรื่อยๆ เพราะงี้เองเสิ่นหยวนจึงเป็นแสงจันทร์อ่อนโยนหนึ่งเดียวในค่ำคืนที่หนาวเหน็บของลั่วปิงเหอ
แล้วก็ ช่วงเสิ่นจิ่วฮีทอะ เสิ่นหยวนจะมาดูแลตลอด พี่น้องก็จะไปนัวเนียกันในห้อง จุ๊บๆลูบๆคลำๆ ช่วยกันเฉยๆไสยๆ เพราะงั้นเสิ่นหยวนก็มักจะมีกลิ่นโอเมก้าติดออกมาด้วย ลั่วปิงเหอที่เริ่มโตพอจับกลิ่นได้ก็รู้ว่านี่คือกลิ่นของคู่แห่งโชคชะตา! ทุกครั้งที่เสิ่นหยวนมาจะได้กลิ่นนี้ อาจารย์อาคือคู่แห่งโชคชะตาของข้า!
เสิ่นจิ่วก็ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด ตอนอีเว้นท์ที่เหล่าเจ้ายอดเขาต้องไปช่วยศิษย์ด้านใน เสิ่นจิ่วก็ปลอมเป็นเสิ่นหยวน ฉวยโอกาสถีบลั่วปิงเหอลงไปในห้วงอเวจี ลั่วปิงเหอโซฟักกิ้งแซด ทำไมล่ะ ทำไมล่ะขอรับ ข้าทำอะไรผิดหรือ? แวบนึงก็คิดว่านี่เสิ่นจิ่วรึเปล่า แต่ก่อนตกลงไปคว้าชายเสื้อของคนตรงหน้าขาดติดมือมา ทีกลิ่นโอเมก้าที่เป็นคู่แห่งโชคชะตาของตัวเองอยู่ ลั่งปิงเหอทุกข์ทรมานอยู่ในห้วงอเวจี เศษผ้าในมือถูกบีบจนป่นเป็นผง ความทรมานในกายเทียบกับความทรมานในใจยามแหงนหน้าขึ้นไปมองดวงจันทร์กระจ่างหนึ่งเดียวบนท้องฟ้าไม่ได้เลย...
จบแล้ว ขอบคุณสำหรับพื้นที่