นิยายสมัยก่อนก็ใช้กูมึงกันปกตินะ...แค่ไม่ได้เกร่อหรือใช้ในทางแสดงความเถื่อนความถ่อยเป็นเรื่องเท่เหมือนสมัยนี้ แต่ก่อนกูมึงก็ภาษาบ้านทั่วไป ไม่แน่ใจว่าเริ่มถูกแทนที่ตอนไหน แต่คาดกันว่าเป็นช่วงรัฐนิยม คนใช้ก็คำสุภาพกันตามเจ้านายตามชนชั้นสูงมองว่าโก้หรูดูดี ตามวิถีสังคม หลังๆมากูมึง ก็กลายเป็นคำหยาบไป
ในนิยายสมัยก่อนก็ใช้ในเชิงแสดงความหยาบคายหรือความเป็นคนพื้นถิ่นบ้านป่า แต่จริงๆตามตจว.หรือคนในชนชั้นแรงงานใช้กันปกติมานานแล้วนะ แต่ช่วงหลังมานี่แหละที่เริ่มเห็นใช้เด็กในเมืงกูมึงกันมากขึ้น รุ่นกูเองกว่าจะพูดกูมึงได้ก็นู่นขึ้นมัธยม อย่างมากก็ข้ามึง ข้าเอ็ง
จำได้ว่ามาเป็นกันช่วงสิบยี่สิบปีมานี้เองที่คนแอนตี้คำหยาบในงานวรรณกรรมกันหนักมาก(แต่นิยายเก่าที่กูเคยอ่านก็มีกูมึงกันปกตินะไม่ใช่ว่าไม่มีเลย) จนหัาปีหลังมานี่ที่สายวายเริ่มใช้กันส่วนมากคนเขียนก็เด็กๆรุ่นมัธยมเพราะพวกที่โตกว่านั้นก็โดนปลูกฝังค่านิยมเรื่องคำหยายในวรรณกรรมกันมาแบบเข้มข้นก็เลยไม่ค่อยมีให้เห็น แต่ช่วงหลังมานี่กูว่ามันก็เป็นเรื่องปกติแล้วนะแค่ใช้ให้ถูกบริบทก็พอ ไม่ใช่ไปหาเจ้านายก็กูมึง เจอพ่อแม่แฟนก็กูมึง ตล๊กกกก