>>883 >>888 กูคิดว่าที่ภาษาในนิยายสมัยก่อนไม่ใช้กูมึงไม่ใช่ว่าเพราะตั้งใจสุภาพว่ะ แต่คนสมัยก่อนไม่ค่อยใช้ ตอนกูเรียนหนังสืออ่ะ ไม่มีหรอกกูมึง มีแค่กลุ่มเด็กดวกหลังห้องเท่านั้นแหละที่ใช้กัน คนอื่นๆ ก็ฉันเธอ เรานาย พอโตหน่อยก็ฉันกับแก แต่เดี๋ยวนี้เด็กๆ ตัวเล็กตัวน้อยใช้กูมึงเกลื่อน กูออกไปเดินห้างฟังเด็กคุยกันบางทียังเหวอ น้องพูดกูมึงวะโว้ยกันชิวมาก และกูก็ไม่คิดว่านิยายทำให้เยาวชนเป็นแบบนี้ แต่คนรุ่นใหม่ทำให้นิยายสมัยใหม่เป็นแบบนี้ สังคมมันเปลี่ยนไป ช่วยไม่ได้ แต่คนที่ยังพูดแบบสมัยก่อนก็มี หรือตามต่างจังหวัดใช้สรรพนามภาษาถิ่นก็มี เรื่องนิยายกับสรรพนาม กูว่าลางเนื้อชอบลางยา ส่วนตัวกูไม่ค่อยแคร์ ไม่ว่าจะหนังหรือนิยาย ขอแค่ไม่เฟคเกินและไม่น่ารำคาญก็พอ
พูดถึง นิยายแปล กูไม่รู้สึกว่าสำนวนนิยายแปลดีกว่าสำนวนนิยายคนไทยแต่งเท่าไหร่ เพราะมีทั้งคนแปลเก่งและแปลไม่เก่ง พวกแปลไม่เก่งก็อ่านไม่รู้เรื่อง หรือต่อให้รู้เรื่องก็แข็งทื่อ กูเรื่องมากกับสำนวนแปลเพราะเคยเจอแบบแปลโคตรกูเกิลทรานสเลทและแปลไม่รู้เรื่องมาเยอะ ไม่ใช่แค่วายนะ กูอ่านแนวอื่นด้วย ทั้งแฟนตาซีและที่ไม่ใช่นิยาย อ่านแล้วหงุดหงิดไม่รู้จะโทษคนแปลหรือบก.ที่ทำงานได้เห่ยมาก หลัง ๆ เลยไม่ค่อยอ่านนิยายแปลแล้ว ไปอ่านภาษาต้นฉบับเลยดีกว่า นิยายฝรั่งบางเรื่องก็หยาบเหมือนกัน กูคิดว่าฝรั่งก็สบถไม่น้อยอ่ะ เพียงแต่คนแปลเขาจะแปลออกมาอีท่าไหนเท่านั้น