จะว่าเจียงเฉิงก็ไม่ได้มึง โดนทรมาน โดนชิงปราณทอง ตื่นมาเจอสกุลเวิน น้องคิดว่ากับดักก็ไม่ผิดว่ะ แถมตอนช่วยกันรักษาปราณทองน้อง เจ๊เวินฉิงก็ทำให้สลบตลอด น้องจะไม่รู้สึกเป็นบุญคุณก็ไม่แปลก
พี่เว่ยช่วยสองคนนี้กุเข้าใจ แต่อิสกุลเวินที่เหลืออะ ในสายตาเจียงเฉิง ในสายตาคนอีกค่อนที่โดนสกุลห่านี่ตามล้างตามผลาญ ตอนฆ่าพวกกุ มันฆ่าเอาเลือดล้างแผ่นดิน ตอนนี้พอตระกูลมันล้ม เหยียบซ้ำให้ไม่ลุกขึ้นมาก่อคลื่นลมอะไรก็สมควรอยู่
เจียงเฉิงเองเป็นประมุข อายุก็แค่นั้น โดนกดดันมาตั้งเท่าไหร่ คนที่โตมาด้วยกัน ช่วยเหลือแบบจริงใจ นอกจากพี่เว่ยไม่เหลือใครแล้ว แต่พี่เว่ยเลือกช่วยสกุลเวินที่เหลือมากกว่ากลับมาฟื้นสกุลเจียงด้วยกัน
ในมุมน้อง มันก็เหี้ยอะมึง
เรื่องเชื่อใจมันก็ส่วนหนึ่ง อีกส่วนมันก็ท่าทีพี่เว่ยตอนนั้นด้วย แถมสายมาร พอเสร็จศึกคนก็มองเหยียดอยู่แล้ว ตอนศึกชิงตะวันยังเขม่นกันเลย