กูอ่านนิยายเรื่องนึง ก่อนอ่านคือตีไว้เลยว่าเซตติ้งจะแฟนตาซีเว่อร์วัง นายเอกโง่ไร้เดียงสาไม่รู้ความแบบเด็กโข่งเติบโตมาในยูโทเปียที่พระเอกควบคุมไว้อย่างสมบูรณ์แบบงี้ ถูกเลี้ยงให้ดูแลตัวเองไม่ได้ ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ถ้าขาดพระเอก พระเอกก็กดสเกลความเป็นเจ้าของครอบครองชอบควบคุมไปเลยเต็มสูบ ปั๊มเงินด้วยสูตรเดอะซิมรวยเว่อร์แบบไม่ต้องหาเหตุผลใดใด สร้างได้ทุกอย่าง เพื่อน โรงเรียน สภาพแวดล้อมทุกอย่างใช้เงินกำหนดไว้หมดแล้ว จะกักขังหน่วงเหนี่ยวหรือหวานมดขึ้นในโลกของสองเรา บิดเบือนเหตุและผลสภาพสังคมรอบตัวไปเลยให้สุดทาง
ปรากฏพล็อตเรื่องดันไปเล่นกับการเติบโตของนายเอก รู้ความขึ้น เหมือนจะหลุดจากโลกเพ้อฝัน แต่แม่งก็วนเวียนกลับมาในกรงงี้ อิคนรอบข้างกับตัวพระเอกก็ดันไซโคไปในทางให้พื้นที่เติบโตนะ สักวันก็ต้องเป็นผู้ใหญ่นะ เรามาปรับตัวกันเถอะ
กู...กูดันผิดหวังซะงั้น ฮรืออ มึงจะเป็นพระเอกยันเดเระหวงหิตจิตป่วยไปเลยไม่ได้เหรอ พอเขามาใส่ที่หลังว่ามีเหตุผลอย่างนั้นใส่ใจอย่างนี้ กลายเป็นกูเอาฟิลเตอร์แฟนตาซีออก ช่วงต้นเรื่องแม่งเลยดูแปลกๆว่าถ้ามึงไม่ยันเดเระไปเลยจะเลี้ยงให้มันออกมาโง่แบบนี้ทำไมวะ หงุดหงิดไปอีกกู