กอดพวกมึงทุกคนที่ได้บาดแผลใจจากรถดมล์นะ กูก็พึ่งขึ้นรถเมล์เป็นตอนมหาลัย ตอนพ่อแม่บอกให้กูขึ้นรถเมล์กลับบ้านกูเหวอมาก รู้สึกอย่างกับพ่อแม่จะปล่อยเกาะกูให้ระหกระเหินเร่ร่อนหลงทางแลเวจะหาทางกลับไปจุดเริ่มต้นถูกมั้ย
ดีที่กูเจอแต่คนดีๆ กระเป๋ารถเมล์ไม่เคยด่า หรือถ้ากระเป๋ารถเมล์ไม่ช่วยกูถามผู้โดยสารคนอื่นเขาก็ช่วย กูเลยรอดมาถึงทุกวันนี้ เวลาออกนอกเส้นทางทีถามเพื่อน เช็คเส้นทางแล้วเช็คเส้นทางอีกแถมบอกกระเป๋ารถเมล์ซ้ำ
ดังนั้นสำหรับคนไม่เคยเพราะไม่เคยจำเป็นต้องใช้มันก็มีสิทธิ์ขึ้นไม่เป็นได้ รู้สึกอินซีเคียวเวลาขึ้น
ตอนนี้กูขึ้นรถเมล์เป็นแล้วแต่ยังขึ้นแท็กซี่ไม่เป็น ยิ่งมองข่าวแท็กซี่ทุกวันนี้กูยิ่งไม่ค่อยกล้าขึ้น