กูเพิ่งอ่านนิยายแนวเด็กเสี่ยเรื่องนึง.. ถึงกับต้องมือทาบอกอุทาน สมัยนี้ยังมีเด็กอายุยี่สิบที่เดินทางขึ้นรถเมล์ไปมหาลัยตัวเองไม่เป็นอยู่หรอวะ? ถ้าตัวเองขับรถไปเองได้ก็ต้องรู้ทางเสิจหารถเมล์ป้ายที่ผ่านม.ก็ได้ป่ะวะ ขึ้นแทกซี่ก็ไม่เอาคนขับดูเถื่อนหื่น ต้องโทรให้เพื่อนมารับ ตอนแรกปูมาว่านายเอกยอมเป็นเด็กเสี่ยอย่างหน้าชื่นตาบานเพื่อนถามก็ยืดอกรับ ใช่ กูเป็นเด็กเสี่ย ดูภุมิใจด้วยเพราะวินวินเสี่ยได้เซกส์ตัวเองได้ของได้เงินไม่ต้องง้อที่บ้าน(เพราะเพิ่งโดนไล่ออกมา) แต่พอคนเริ่มรู้ทั้งมหาลัยดันจิตตกเศร้าซึม เอ๊าาา มึงเลือกเองไหม? ไม่ขายตัว?? กูว่านี่เข้าข่ายขายตัวแลกเงินเหอะ มีศักดิ์ศรีไม่เรียกร้องกับเสี่ย เสี่ยเปย์เอง อิเหี้ยยย กูว่ามันมีทางอื่นที่จะหาเงินมากกว่านี้นะ อ้อ แต่นายเอกเป็นคุณชายผู้ดีเก่าบอบบางทำไรไม่ค่อยจะเป็น มาเป็นเด็กเสี่ยคงถูกทางแล้ว // กูถอนหายใจ ไม่ได้อ่านนิยายตรรกะมึนๆอึนๆมานานล่ะ กูพยายามอ่านเผื่อเนื้อเรื่องจะมีอะไรบ้าง ก็ไปไม่รอด คนเขียนคนนี้คงไม่ใช่แนวกูจริงๆ