>>650 ตัวละครในเรื่องนี้มีแต่สีเทามึง การที่มึงจะบอกว่าดีก็ไม่ดี เลวก็ไม่เลว เลยไม่สุด มันไม่ใช่ นี่แหละคือเสน่ห์ของมันที่ทำให้ตัวละครไม่แบนแต๊ดแต๋เป็นกระดาษหน้าเดียว ทุกตัวมีส่วนที่ดีแล้วก็มีส่วนที่ไม่ดี (อย่างเช่น เนี่ยตันเอง กูว่าความดื้อดึงยึดมั่นในความคิดของตัวเองคือสิ่งที่กูไม่ชอบ เหมือนที่มึงบอกว่าเขายึดติดกับรัชทายาท แต่ในขณะเดียวกันเหรียญอีกด้านอย่างความจงรักภักดีซื่อสัตย์ก็เป็นจุดที่กูชอบเช่นกัน)
และมึงเข้าใจถูก จ้าวเฉาถูกหลอกใช้งานกลายๆนั่นแหละ แต่ถ้ามึงให้เขาขึ้นเป็นผู้รักษาการณ์แทน ประกาศเจตนาบอกชัดเจนว่าไม่มีผู้ใดปรารถนาให้ขึ้นครองบัลลังก์ แล้วใครมันจะยอมทุ่มเทกำลังปกครองปกป้องชาติบ้านเมืองที่ไม่ใช่ของตัวเอง(ทั้งที่มีสิทธิ)ล่ะ สายเลือดมังกรเหลืออยู่แค่จ้าวเฉา ทุกคนก็ต้องให้จ้าวเฉาขึ้นครองบัลลังก์นั่นแหละ เพียงแต่ว่าด้วยมีเงื่อนไขว่าหากฮ่องเต้(รัชทายาท)กลับมาก็ให้คืนบัลลังก์ให้ ซึ่ง...ใช่ มันไม่ยุติธรรมต่อจ้าวเฉาเลย ใจร้ายชะมัด แต่โลกนี้ก็ไม่มีอะไรยุติธรรมเที่ยงแท้แน่นอนกับทุกๆคนอยู่แล้วมั้ยล่ะ
อนึ่งส่วนนึงที่ขุนนางยอมรับรัชทายาทมากกว่า ก็เพราะว่ารัชทายาทอลุ้มอล่วยมากกว่าจ้าวเฉา (นี่ก็เหรียญสองด้าน รัชทายาทไม่ได้เข้มแข็งเหี้ยมหาญใจเด็ดเหมือนกับจ้าวเฉา กูเคยประนามด้วยซ้ำตอนยอมแพ้พ่ายอย่างน่าอดสู แต่ความประนีประนอมนี้แหละที่ทำให้เหล่าขุนนางหวาดกลัวน้อยกว่าพยัคฆ์บนบัลลังก์อย่างจ้าวเฉาที่พร้อมจะเชือดได้เมื่อขวางทาง)
เรื่องเฉียวหรง ถ้าได้อ่านละเอียดแล้วจะเข้าใจนาง อยากไล่ไปอ่านเอง อย่าอ่านข้ามสิมึง 555+
เรื่องนี้วายไม่ใช่ประเด็นหลักจริงๆ และกูอยากให้มีแบบนี้ออกมาเยอะๆจริงๆ แต่นอกจากปราชญ์กู้บัลลังก์แล้ว อีกเรื่องที่กูประทับใจคือ wolfsong แต่กูไม่รู้ว่ามึงอ่านแปลตะวันตกได้มั้ย อยากแนะนำด้วย เผื่อจะมาประทับใจด้วยกัน