เพื่อนโม่ง กูอ่านปราชญ์กู้บัลลังก์ถึงเล่ม 3 ต้นๆ แต่ก็แอบเปิดไปอ่านตอนท้ายๆ แล้วล่ะนะ กูอึดอัดกับสถานการณ์ของจ้าวเฉาว่ะ สปอยล์นะ
.
.
.
.
.
เหมือนคนเขียนพยายามเขียนบีบให้จ้าวเฉาต้องก้าวสู่ด้านมืดจนเกินไป จากที่กูไปเปิดๆ ดูตอนท้ายแล้วจ้าวเฉาก็ไม่ได้เลวอะไรเลยนะ เหตุผลที่ขุนนางทั้งบุ๋นทั้งบู๊ทำกับจ้าวเฉานี่กูกลอกตามากๆ ถ้าตอนแรกไม่คิดจะให้จ้าวเฉาเป็นฮ่องเต้แล้วดันขึ้นเป็นฮ่องเต้ทำไมวะ ทั้งๆ ที่ฮ่องเต้(รัชทายาท)คนก่อนก็ยังเป็นเชลยอยู่ ยังไม่มีข่าวว่าตายซะหน่อย แค่ให้จ้าวเฉามีตำแหน่งเป็นผู้สำเร็จราชการหรือชินอ๋องอะไรก็ได้นี่หว่า คือถ้าทำแบบนี้มันแสดงจุดยืนดีออกนะว่าเออ เหล่าขุนนางของราชสำนักไม่เห็นด้วยให้คนนี้เป็นฮ่องเต้ แค่ให้รักษาการแทนฮ่องเต้ที่โดนจับตัวไปก่อน แล้วพอฮ่องเต้กลับมามันจะได้ไม่ต้องมีดราม่าอะไรแบบนี้ แต่นี่ก็เหมือนที่เหมี่ยวคิดว่า พอต้องการใช้งานก็ดันขึ้นเป็นฮ่องเต้ พอฮ่องเต้เดิมกลับมาก็จะถีบจ้าวเฉาลงไป ไอ้แบบนี้ไปทำกับใครก็โคตรเหี้ยอ่ะ แล้วจ้าวเฉาแม่งก็เป็นถึงองค์ชายนะเว้ย ไม่ใช่ผ้าขี้ริ้วที่ไหน พอดันขึ้นเป็นฮ่องเต้ มันจะมีซักกี่คนที่ดี๊ดีย์ขนาดเจ้าของเดิมกลับมาแล้วค้อมหัวมอบตำแหน่งกลับคืนไปให้
ที่สำคัญ ทั้งพี่ใหญ่เนี่ย ทั้งซุนอวี๋ ทำไมยึดแต่เรื่องว่าเจ้าจั๋วเป็นคนดี ได้รับการอบรมมาแบบฮ่องเต้ จะต้องเป็นฮ่องเต้ที่ดีแน่ๆ สิ่งที่จ้าวเฉาทำมาก็ไม่ได้แย่เลย แค่มันไม่รู้จักอะลุ่มอะล่วยยอมให้ตระกูลใหญ่กอบโกยง่ายๆ ทุกคนก็เลยจะดันมันลง คือเหตุผลของเนี่ยตันกูว่ามันไม่หนักแน่นเลย เออ เรื่องคุณธรรมความกตัญญูอะไรเนี่ย มันจริงแหละ แต่เอาจริงๆ อดีตฮ่องเต้(พ่อของจ้าวเฉา)ก็เหี้ยนะ ไม่ได้คิดว่าจ้าวเฉาซึ่งเป็นลูกตัวเองคนนึงจะดีกับตัวเอง ยอมเล่นตุกติกตอนได้กลับแคว้น คือแม่งยอมให้ศัตรูเหยียดหยามสารพัดหลายปี แต่พอจะกลับมาแคว้นตัวเองกลับยอมตายง่ายๆ ส่วนรัชทายาทแม่งก็เอาแต่กลิ้งไปมา ถ้ามันเก่งจริงมันจะพาแคว้นไปถึงจุดที่โดนตีแตกเหรอวะ แต่พอพวกเนี่ยตันพูดแล้วดูเหมือนรัชทายาทโคตรคนดี ฮ่องเต้ในฝัน ไรงี้ กูว่าประเด็นตรงนี้ไม่ค่อยหนักแน่นอ่ะ
แล้วเรื่องเฉียวหรง อะไร ยังไง กูงงมาก ทำไมมันแต่งกันง่ายดายจังวะ กูอ่านเล่ม 2 จบแล้วไปแอบเปิดอ่านตอนท้ายเล่ม 3 แล้วกูแบบ หรือกูจะอ่านชื่อผิดวะ ทำไมเป็นจ้าวเฉาไปได้ เรื่องนี้เหมี่ยวโชคดีมากนะ มีครอบครัวที่มั่นคง ญาติพี่น้องก็ดีและเป็นคนเก่งจริง เป็นแขนเป็นขาให้เหมี่ยวได้ตลอด บริวารในบ้านก็ใช้งานได้ทุกคน ตัวละครเฉียวเจวี๋ยน่ารักมาก สรุปคือเป็นเกย์ใช่มั้ย ที่ตอนเล่มแรกเหมี่ยวล้อว่าเป็นเทพกระต่ายเพราะติดน้าเล็กมาอ่ะ
เรื่องนี้รู้สึกว่าคนเขียนไม่ค่อยขยี้เท่าไหร่ บทซึ้งบทโศกไม่ค่อยสุด เสียดายนิดหน่อย บางช่วงถ้าขยี้กว่านี้คงน้ำตาท่วมหนังสือ เหมี่ยวเป็นตัวละครที่มีความสุขที่สุดแล้วในเรื่อง กูชอบหลี่จื้อเฟิงมากเลย เป็นพระเอกที่น่าเอ็นดู กูชอบมากกว่าเหมี่ยวอีก ชอบอีกอย่างคือ คนเขียนไม่ได้เขียนให้เรื่องมันเป็นจักรวาลของชายรักชายจนเกินไป ยังมีแจกบทให้ตัวละครหญิงบ้าง
หลี่เหยียนเป็นตัวละครที่กูงงสุดในเรื่องแล้ว มันดูเหมือนจะร้าย ดูเหมือนจะเลว แต่ก็ไม่ใช่ เลยรู้สึกว่าคนเขียนไปไม่สุดเท่าไหร่ แต่ก็ชอบตัวละครนี้นะ ยิ่งที่รักเมียมากอะไรงี้ ประทับใจ ตอนเล่ม 1 แม่งดูเป็นคุณชายเหี้ยๆ ทำท่าจะมาวายๆ ด้วย อะไรคือเล่นปล้ำจูบกะเพื่อนผู้ชายด้วยกันวะ หนุ่มๆ สมัยโบราณนี่เล่นกันสยิวฉิบหาย
ส่วนตัวละครที่กูสงสารที่สุดคือถังฮุยกับผิงซี แต่ก็บทน้อยไปหน่อย ผิงซีนี่แบบ เฮ้อ ตอนพิเศษอ่ะ อยากให้พี่ใหญ่ถังไปอยู่นอกด่านกับเหมี่ยวแล้วก็หลี่จื้อเฟิงด้วย เพราะเหมือนพี่ใหญ่ถังไว้ใจเหมี่ยวมาก แต่ก็คงรั้งอยู่เพราะความจงรักภักดีที่มีต่อจ้าวเฉาอยู่ดี
พิมพ์ยาวมาก โทษทีนะ อ่านแล้วอินมาก
.
.
.
.
.
กูว่าเรื่องนี้ความวายไม่ใช่ประเด็นหลักเลย ปกติกูไม่ได้อ่านแนวชิงไหวชิงพริบอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ทำให้ชอบมากเลยว่ะ ประทับใจ