>>517
.
.
.
.
กุชอบเรื่องนี้เพราะมันเหมือนนิยายแฟนตาซีที่ตัวเอกมีคนรักเป็นผชมากกว่านิยายวายแฟนตาซี มึง งงไหม 5555 ฝรั่งบอกกว่าจะรักกันค่อนไปท้ายเล่มนู้น แต่ระหว่างนั้นมึงจะได้โมเม้นชวนฟินชิบหาย นี่คหสต.กุนะ กุว่าพี่เว่ยไม่ได้ตายเพราะพี่เจียงอะ ไม่รู้เพราะไร แต่เท่าที่อ่านดูนางรักพี่เจียงมากก แบบพี่น้องนะโตมาด้วยกัน พี่เจียงฝังใจว่าพี่เว่ยเป็นต้นเหตุให้คนในตระกูลตายอะ แต่กุว่าพี่เว่ยไม่ได้เป็นคนทำนี่คหสต.นะ ในอดีตนางเสียสละตัวเองครั้งใหญ่เพื่อช่วยพี่เจียง(แต่พี่เจียงไม่รู้) พอตอนตายแล้วเกิดใหม่ น้องจินหลิงโดนคำสาปอันตรายมาก นางก็ทุบน้องจินหลิงให้สลบแล้วรับคำสาปมาแทน(น้องจินหลิงไม่รู้) คือพี่เว่ยเป็นคนที่แคร์ครอบครัวและเพื่อนฝูงชิบหาย ทำอะไรดีแต่ไม่เคยบอกใครเลยอะ ดีหน่อยที่พี่วั่งจีรู้ เวลาใครด่าพี่ก็ยิ้มๆตลอดแต่ในใจก็มีแอบเจ็บบ้าง เหมือนที่คุณลาเวนเดอร์บรรยายไว้ตอนล้างหน้าอะ สนอดีตตอนป่าป๊าเจียงตามหาพี่ข้างถนน เรียกชื่อพี่ว่า"เว่ยอิง" พี่เว่ยยังเล็กมากอะแต่จำได้ว่านางมีอักษรอิงในชื่อก็เลยหันมายิ้มให้ ค่อคนเขียนบรรยายว่าผอมโซและก็มีแผลจากอากาศหนาวไรงี้ กุก็แบบพี่วดฟมายฮาร์ท ป่าป๊าเจียงเคยพูดไว้ว่า "ต่อไปไม่ว่าจะเกิดเรื่องเลยร้ายอะไรขึ้น เจ้าก็ยังจะยิ้มได้" พี่เว่ยก็คิดว่าประโยคนี้มันแอบโหดร้ายจริง <<ประมาณนี้กุจำมะค่อยได้แปลผิดขออภัย สรุปคือ กุแพ้ทางพี่เว่ยที่ทำตัวน่ารัก แคร์ทุกคนยอมโดนเกลียด หน้ายิ้มแต่ใจร้องไห้ และกุขอบคุณพี่วั่งที่มอบความรักให้จอมมารคนเด๋อเต็มเปี่ยม ชอบคู่นี้มากกกก ใครหาว่ากุเป็นม้า กุยอมเลย เรียกกุว่าม้าได้เลย //พนมมือ โพสนี้จะเมาๆหน่อยเพราะกุชอบพี่เว่ยฮือๆ บกรอย่าดองนะกุขอร้องง กลัวอ่านอิงก์จบก่อน