กูชอบปราชญ์เล่มหนึ่งมากกว่าว่ะ กูรู้สึกสนุกมากอะ ใสๆ เรื่อยๆ น่ารักดี แต่พอขึ้นเล่มสองกูโคตรเครียดเลย อ่านแล้วลุ้นชิบหาย กูรักน้องเหมี่ยวมากไม่อยากให้นางเป็นอะไร อ่านแล้วต้องพักเป็นระยะไม่งั้นหัวใจกูทำงานหนักเกิน ส่วนเรื่องสำนวนกูว่าอาจเป็นสำนวนของคนเขียนที่ไม่ได้ใช้ภาษาบรรยายสละสลวยเหมือนเฟิงน่งนะ คล้ายเล่าทื่อๆ ตามประสาผช แต่เนื้อเรื่องแม่งจริงจังจนแทบมองหาความแฟนตาซีแบบนิยายพีเรียดเรื่องอื่นไม่เจอ เพราะแบบนี้ด้วยมั้งกูเลยรู้สึกว่าโคตรทรมานเวลาตัวละครประสบชะตากรรมอะไร เออ ที่ชอบอีกอย่างคือกลอนที่แทรกในเนื้อเรื่องกับความรู้ทางประวัติศาสตร์อะ นับถือคนเขียนเลย ต้องความรู้ระดับไหนวะเนี่ย