กูเห็นด้วยว่ามันเป็นเรื่องรสนิยมคือคนที่อ่านรีบะแล้วชอบหรือมองว่าเป็นเรื่องเฉยๆ
มันก็เรื่องของมึงไงคือคนที่ไม่ชอบก็เรื่องของเขาไง ก็แค่รสนิยมไม่ตรงกันกับคนเขียน อ่านแล้วไม่ชอบก็จบไม่เห็นต้องมีเหตุผลอะไร
ส่วนตัว(ย้ำส่วนตัว) กูเบื่ออีกอย่างจนไปถึงรำคาญที่คนชอบรีบะหรืออะไรประมาณนี้ชอบบอกว่าเรื่องมันเรียล ๆ มันเท่าเทียมงู้นงี้เวลาที่มีคนออกมา
บอกว่าไม่ชอบรีบะ หรือถามว่ามีรีบะมั้ย จนกูรุ้สึกว่าเหมือนจะเหยียดว่าคนอื่นชอบแต่อะไรไม่เรียล ทั้ง ๆ ที่องค์ประกอบในเรื่องเยอะแยะ
ชีวิตจริงกูก็ว่าเพศวิถีมันหลากหลายมากอะ ไม่เกี่ยวหรอกว่ารีแล้วเรียลไม่เรียล กูว่ามันแล้วแต่คนจะเลือกอยู่ดีว่าอยากเลือกอะไร
ถึงจะบอกว่ารีบะเท่ากับเรียลมันก็เป็นแค่ความเรียลแบบภาพ stereotype ภาพหนึ่งแค่นั้นคงไม่ใช่เป็นภาพแทนทั้งหมดอยู่ดี
สรุปคือใครชอบแบบไหนก็อ่านไป มึงมีแนวคิดความเรียลในแบบของมึง คนอื่นก็มีแนวความคิดเรื่องความเรียลเป็นของตัวเอง
คือส่วนตัวกูอ่านรีบะได้แต่ไม่ใช่ว่าชอบหรือไม่ชอบ ขึ้นกับเรื่องว่ากูอ่านแล้วเคมีตรงกันมั้ยก็แค่นั้น
ส่วนเรื่องนั้นจะเรียลไม่เรียลนี่โคตรพูดยากกูดูหลายองค์ประกอบและเรื่องที่อ่านแล้วรุ้สึกว่าเรียลหลายเรื่องก็ไม่ได้มีรีบะแต่บางเรื่องก็มี
ส่วนใครคิดต่างชอบต่างก็แล้วแต่เป็นสิทธิของมึง ไม่ยัดเยียดซึ่งกันและกันก็แค่นั้น
ป.ล. กูเคยอ่านเรื่องนึงพระเอกแม่งไม่ยอมรีบะ กูก็โกรธมันนะ 555
พอดีอารมณ์เรื่องและวิธีนำเสนอมของคนเขียนมันส่งให้กูรุ้สึกว่าพระเอกปฏิเสธการรีบะได้น่าเกลียดและทำร้ายจิตใจนายเอกเกินอะ
ไม่อยากเป็นฝ่ายรับก็บอกดี ๆ ก็ได้ไรงี้ แล้วจะเอาไงค่อยว่ากัน