รีวิว/เล่าเรื่องนี้แบ่งเป็นหลายพาร์ทเพราะยาวมากถ้าขี้เกียจอ่านขอให้ข้ามไปหลายๆรีพลาย
องค์ชายอัปลักษณ์ by อี้เหรินเป่ย (พิมพ์ครั้งที่ 3)
***รีวิวนี้มีสปอยเยอะมากหากไม่อยากถูกสปอยขอให้ข้ามรีวิวไปได้เลย และรีวิวนี้เป็นความเห็นส่วนตัวเสพกันแบบมีสตินะ***
เรื่องย่อๆ: เป็นเรื่องของเด็กชายที่เกิดมาเป็นลูกจักรพรรดิแต่หน้าตาดัน(คนเขาว่ากันว่า)อัปลักษณ์มีปาน(?!?) สีแดงจากหว่างคิ้วจรดปลายหูมองคล้ายปีกกา และเพราะหน้าตาผิดแผกพี่น้องก็เลยทำให้เป็นที่รังเกียจจากพ่อ แม่ พี่น้อง ข้ารับใช้ว่าง่ายๆก็ทุกคนเกลียดพระเอก ชีวิตวัยเด็กจึงเต็มไปด้วยความคับแค้น ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม กินไม่อิ่มนอนไม่หลับ พ่อไม่รักแม่ก็เกลียด แต่แล้ววันนึง...ขันทีน้อยคนใหม่ที่เข้ามารับใช้ก็เปลี่ยนขีวิตเขาไปตลอดกาล.....
คำวิจารณ์: หนังสือทั้งชุดมี 4 เล่ม แบ่งเป็น เล่มต้น เล่มกลาง เล่มจบ และเล่มพิเศษ จะว่าแต่ละเล่มเป็นเรื่องของช่วงชีวิตพระเอกก็ได้ เล่มต้นเป็นช่วงวัยเด็ก เล่มกลางช่วงวัยรุ่นและวางแผนซ่องซุมกำลัง สร้างตัว สร้างชื่อ เล่มจบก็บทสรุปของสิ่งที่ทำๆมาทั้งหมด เล่มพิเศษ.....ชีวิตผัว-เมียปญอ. บ้าบอ.....
ความรู้สึกส่วนตัวถ้าให้พูดถึงเรื่องนี้สั้นๆก็ "ยำรวมมิตรพล๊อตจีนพีเรียดยอดนิยมที่พระเอกเป็น psychopath และนายเอกหลงผัวจนปญอ." และถ้าเอาปมที่น่าสนใจทั้งหมดที่คนเขียนเขียนมาขายให้คนอ่านแล้วทิ้งไปอย่างน่าเสียดายมารวมๆกันสามารถเอาไปเขียนนิยายเรื่องใหม่ได้ 2-3 เรื่องเลย (น่าเสียดาย) ไปไม่สุดสักทาง
ออกตัวก่อนว่าค่อนข้างตั้งความหวังกับเรื่องนี้มากเพราะแรงอวย...ไม่ใช่สิแรงเชียร์ของหลายๆคนว่าเรื่องนี้ดี ไม่เน่า สนุกมาก โหดเว่อร์.... (ซึ่งจริงๆไม่ควรทำเพราะเมื่อตั้งความหวังมักผิดหวังเสมอ เรื่องนี้ก็เช่นกัน) ไหนจะปรากฏการณ์แย่งซื้อกันดุเดือด "มันคือสงคราม" ความรู้สึกประทับใจเริ่มแรกของเรื่องเลยค่อยๆโดนตัดจนเกือบๆจะติดลบ เริ่มบทแรกก็ได้เรื่องเลย อ่านไปเรื่อยๆเกิดคำถามในหัวตลอดและ WTF!?! ตลอดเวลาที่อ่านเรื่องนี้จนจบ
จุดแรกเลยคือพ่อพระเอก การที่จับเด็กแรกเกิดขึ้นมาจะทุ่มลงพื้นแต่เห็นหน้าตกใจมืออ่อนทำหลุดมือแล้วค่อยๆร่อนลงเบาะนุ่มๆเด็กเลยไม่ตาย!?!!!!!!! คือต่อให้เบาะนุ่มแค่ไหนโดนแบบนั้นโอกาสตายจริงๆมีสูง สมองกระทบกระเทือนอวัยวะภายในของเด็ก โอเค...ถ้าตายเรื่องก็ไม่เกิดเบลอได้ ทีนี้นังแม่ ผิดหวังมากเพราะตั้งความหวังไว้ว่าลูกจะทำให้ตัวเองยิ่งใหญ่ ผิดหวังก็ไม่ไยดีอยากจะฆ่าให้ตายแต่ก็ไม่กล้า คือมึงคะถ้าไม่อยากจะเลี้ยงแนะนำเอาจี้เถ้ายัดปากมห้ตานโบ้ยความผิดให้นางกำนัลสักคนให้มันตายแทนแล้วมึงก็บำรุงตัวเองให้สวยกลับไปยั่วผัวใหม่เพื่อลูกคนต่อไป แค่นี้เอ๊งไหนว่าแกโหดเหี้ยม อำมหิตนัก (กุมหัว)
พอไม่ไยดีลูกตัวก็ทิ้งๆขว้างๆพร้อมๆกับที่ถูกถีบกระเด็นตกจากตำแหน่งสนมโปรด ใช้ชีวิตแบบเคียดแค้นทุกคนบนโลกและทุ่มความผิดทั้งหมดมาที่ลูกชายตัวเอง(ที่กูสงสัยมากว่าหน้าตามันอัปลักษณ์ตรงไหนวะ จะจบเรื่องกูยังไม่เห็นว่ามันจะอัปลักษณ์เลย โหนกคิ้วสูงเบ้าตาลึก จมูกเป็นสันคม ปากบาง>>> เฟรี้ยนี่มันเบ้าหน้าฝรั่งชัดๆ ที่บรรยายมานี่หล่อเลยนะเว้ย แม่มันมีชู้เป็นฝรั่งแน่ๆ🤣 กูรึก็คิดว่าหน้าตาต้องแบบท้าวแสนปม...) พระเอกเติบโตมาแบบไม่มีใครรัก โดนรังแก ไม่รู้จักคำว่าศักดิ์ศรี หิวอยู่ตลอด พอโตรู้ความขึ้นมาหน่อยเวลาโดนแกล้งมากๆเข้าก็ค้นพบวิธีคลายเครียดที่กูอ่านแล้ว อุ๊ย...นี่มันเหมือนจุดกำเนิดฆาตกรโลกจิตชื่อดังในโลกเลยนี่หว่า...มันอาจจะกลายเป็นนิยายฆาตกรต่อเนื่องโรคจิตฆ่าล้างโคตรก็ได้ถ้าพระเอกไม่เจอนายเอกซะก่อน แต่ก่อนจะไปถึงนอ. ขออธิบายเพิ่มถึงครอบครัวพอ.เล็กน้อย พอ.เป็นองค์ชาย 4 ทีพี่น้องผู้ชายรวม 5 คน (โตเป็นวัยรุ่นก็มีเพิ่มอีกคนเป็น6) พี่คนโต คนรอง (2 คนนี้ขับเคี่ยวกับเพื่อตำแหน่งรัชทายาท และสิ่งที่เหมือนกันคือมีคนสนิทชายเป็นเพื่อนเล่น/คู่คิดตั้งแต่เด็กๆ) คนที่ 3 พอ. คนที่ 5 และคนที่6 ที่หน้าตาน่ารัก (ดูเหมือน)พ่อจะรักและเอ็นดูมากที่สุด ทั้ง 5 คนรวมหัวกันทำให้ชีวิตพอ.มีสีสันแดงฉาน เป็นที่จดจำในใจพอ.จนต้องกระหน่ำแก้แค้นเมื่อโตขึ้น