กูชอบให้มารีวิวเห็นด้วยไม่เห็นด้วยเหมือนกัน เพราะมันทำให้กูตัดสินใจเวลาซื้อได้ ถึงแม้ปกติจะซื้อแหลก แนวที่ไม่ได้ตังเลยแน่ๆถ้ารุ้ตัวก่อนซื้อก็พวกพล๊อตข่มขืน รุม ทำร้ายจิตใจชนิดที่ถ้าเป็นชีวิตจิงมันทำใจรักไม่ลง แบบนี้ไม่ได้กินเงิน ถ้าไม่รู้ตัวก่อนเช่น boxset รักขยับไม่ได้ ซื้อมาแล้วเพื่อนโม่งมารีวิว กูจับเทเลยไม่แม้แต่แกะเปิดดู
เรื่องที่กูรีวิวๆไว้แล้วชอบก็มีคนไม่เห็นด้วยกับกูเหมือนกัน ซึ่งกูเข้าใจดีแล้วชอบที่จะได้เห็นคนคิดต่าง (แต่อยู่ในขอบเขตที่ไม่ด่าทอกันอ่ะนะ คุยกันดีๆกูถกด้วยสนุกดี กูเคยโดนในโม่งด่ามาแล้วเพียงแค่กูไม่เห็นด้วยแล้วค้านเค้าเบาๆ ดันไล่ให้กูไปเขียนนิยายเองไป๊ถ้าจะตินั่นตินี่เก่งนัก กู//เอ่อออเค้าขอโตด ฮ่าๆๆ)
ความชอบของคนเรามันบังคับกันไม่ได้ เรื่องที่คนส่วนใหญ่ว่าสนุกๆกูว่าไม่ เรื่องที่จับใจกูมากที่สุดเสียน้ำตาไปเป็นไหๆหลายๆคนก็ไม่เห็นด้วยเยอะไป (หรือแม้แต่ตัวกูเองในอดีตกับปัจจุบัน เรื่องที่สมัยใสๆอ่านแล้วหวีดๆตอนนี้กลับไปอ่าน ก็งุนงงว่าหวีดแม่งลงไปได้ไงวะ สาระไม่มีความสนุกติดลบ โลกมีแต่สองเรา เหตุผลตรรกะพังพินาศขนาดนั้น) มันก็เป็นไปตามประสบการณ์ชีวิตที่เพิ่มขึ้นด้วยหล่ะนะ
(กูลืมพูดถึงไปในรีวิว) กลกุณฑี ถ้าจบแบบแยกกันเดิน ไปกันคนละทาง นายเอกสบัดชายเสื้อสูทขยับปกเสื้อเดินจากมาแบบเท่ๆและไม่หันหลังกลับไปมองอดีตโง่ๆอีก เปิดใจให้หนุ่มใหม่ที่ดีกว่า หล่อกว่า ดีกว่า มีความรักให้นายเอกและพร้อมยอมให้นายเองสปอยตัวเองเต็มที่(หนึ่งในความฝันของนายเอก) พระเอกก็เรียนรุ้จากเหตุการณ์นี้แล้วเริ่มต้นใหม่เปิดใจให้คนที่จะยอมรับตัวตนเค้าได้จริงๆ ใช้สมองบ้างอะไรบ้าง รีวิวกูจะกลายเป็นหนังคนละม้วนและคะแนนจะไม่ต่ำขนาดนั้น พร้อมๆกับที่กูอาจจะจำชื่อนายเอกได้และไปอยู่ในลิสต์เบสอุเคะของกู แต่มันไม่ใช่ไงมันก็เลยยังไร้การจดจำทั้งนายเอก-พระเอก
กูงัดตัวเองจากความเฟลอยู่ ว่าจะไปเอา wwtb มาอ่านเปลี่ยนแนวดู แล้วค่อยต่อด้วย retarded หรือถ้าสมาธิอ่านไมีกลับมาจริงๆ ว่าจะพักวายไปอ่านงานอื่นบ้าง