รีวิวพาร์ทแรก กูเขียนยาว ไม่อยากอ่านข้ามไปได้เลยนะ (โทษทีถ้าทำรกทู้)
Flower Vase กลกุณฑี by คุ่นคุ่น
***รีวิวนี้เป็นความเห็นและรสนิยมส่วนตัว อาจเห็นไม่ตรงกันยังไงก็ด่าหรือแย้งได้(แต่อย่าแรงนัก)***
พล๊อตเรื่องย่อๆ: เรื่องเกี่ยวกับ "ความสัมพันธ์ต่างตอบแทน" ระหว่างพระเอกละครชื่อดังที่มีดีแค่หน้าตาแต่ฝีมือการแสดง "ห่วย" แต่ก็ยังได้รับบทเป็นพระเอกมาตลอดกับผู้อุปถัมภ์เส้นใหญ่ที่เป็นแบ๊คหางานดีๆมาให้ (จบแล้ว เพราะทั้งเรื่องมีแค่นี้จริงๆในความคิดกู orz รายละเอียดยิบย่อยก็เป็นส่วนขยายเพิ่มขึ้นมา)
ความรู้สึกระหว่าง/หลังอ่าน: ก็อย่างที่บ่นๆไปอ่านไปถอนหายใจไป เปิดข้ามบ้าง อ่านแบบ skimming บ้าง หรือปิดหลังสือแล้วดูว่าเหลืออีกเยอะมั้ยกว่าจะจบบ้าง กระโดดไปอ่านตอนท้ายเล่มแก้หงุดหงิดบ้าง จะว่ายังไงดีมันไม่สนุกอ่ะอาจเพราะตอนอ่านมีความคาดหวังสูงด้วย + เรื่องไม่ถูกจริต + พระเอกไม่โอเคแรงๆ = กู // กำลังอ่านอะไรอยู่วะเสียเวลาฉิบหาย แต่ถึงจะบ่นๆด่าๆยังไงมันมีคำพูดกับแง่คิดหลายจุดที่กูชอบอยู่
เริ่มที่พระเอกก่อนเลย เล่มแรกจะว่ามันเป็นพีโอวีของนายเอกก็ได้ เรื่องค่อยๆเล่าให้เราได้รู้อะไรนิดๆหน่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนตอนและฉากเรท ความสัมพันธ์ระหว่างนายเอกกับพระเอกเรียกได้ว่าเป็นคู่นอนที่ควงกันนานที่สุด เหตุผลหลักก็เพราะนายเอก "รู้อยู่" และ "อยู่เป็น" รู้จัก "ถอย" รู้จัก "รุก" พระเอกเลยไม่เขี่ยทิ้งตกกระป๋องสักที และที่นายเอกทำทั้งหมดก็เพราะ "รัก" คำเดียวสั้นๆ นายเอกมักระมัดระวังไม่ให้ตัวเองแสดงความรู้สึกตรงๆออกมาให้พระเอกเห็นเสมอ(จะว่าไปนายเอกกลัวแพ้เหมือนกันนะ) เพราะไม่แน่ใจและอ่านยังไม่ขาดว่าใจพระเอกรู้สึกเหมือนกันมั้ย แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้นายเอกคาดผิด คิดไปว่าตัวเองน่าจะมีหวังก็แบใจให้เห็นแล้วมันดันเป็นช่วงที่พระเอกอ่อนไหว(เรียกว่านายเอกบังเอิญอยู่ตรงนั้นพอดีก็ได้หล่ะม้าง) เข้าใจไปว่า"คงจะรัก" นายเอกได้เหมือนกัน จนมันเกิดจุดผลิกที่ทำให้นายเอกตาสว่าง ผิดหวังพร้อมทั้งสูญเสียความฝันของตัวเองไปเกือบตลอดกาล (ในแง่หนึ่งอ่ะนะ) นายเอกดีแบบที่เค้าว่ากัน แต่กูกลับคิดว่าแปลก ฝันอยากเป็นเชฟแต่เมื่อมีโอกาสดันไม่ทำ ทู่ซี้เป็นนักแสดงไปอยู่ได้หลายปี ช่วงแรกเข้าใจได้เพราะต้องการเงิน ช่วงหลังพอมีเงินก็ยังยึดอาชีพนี้แม้จะบอกว่าต้องการใกล้ชิดพระเอก แต่พอรู้น้ำใจพระเอกแล้วก็ยังทำงานตรงนั้นอยู่ ถูกว่าเปิดร้านอาหารแต่ในความรู้สึกกูมันย้อนแย้งพิลึก ไหนจะปัญหาครอบครัวที่ถ้าไม่ได้อ่านเล่มเล็กพิเศษก็เกือบจะนึกว่าครอบครัวนายเอกตายไปแล้ว บทจะพูดถึงก็ใส่มาแบบลวกๆเหมือนคนเขียนเพิ่งนึกได้ว่าลืมปิดปมอันนี้ก็ยัดมันเข้ามา แล้วอิประโยคจบกำกวมที่แทนที่อ่านแล้วจะรู้สึกว่าจบนะดันไม่จบซะงั้น ยังไม่รวมถึงตอนที่เลิกรากัน ไอ้กูก็นึกว่าฮีจะใจแข็งแค่ไหนกำลังจะชมๆ เอ่ออออ อะไรคืออยู่เป็นเพื่อนวันที่พระเอกช้ำใจหนัก ไหนว่า "ลาก่อน" ตัดขาดมาง้อไม่สนใจ ตัดใจจากมาพร้อมรักและใจที่แหลกสลาย ไหนวะ?!???? มันใจยังไม่แข็งพอ ไม่เด็ดเดี่ยวมากพอสำหรับคนตัดใจ (พูดจากประสบการณ์ตรง และนิยายเรื่องอื่นที่เคยอ่านเวลาคนจะตัดคือตัดจริงๆ) เหมือนนายเอกเล่นเกมส์อยู่ ทำตัวให้เหมือนไม่สนแล้วดูพระเอกทุรนทุราย (ซึ่งกูแอบคิดว่าแบบนี้มากกว่า) สุดท้ายพระเอกก็คลานเข่ากลับมาหาสมใจฮีไป (ถือคติ "รักคือการแย่งชิง" คือนายเอกดูพยายามคว้าตัว ชนะใจพระเอกมาก เดินหมากเหนือๆพระเอกยังไม่รู้เลยมั้งนั่น)