>>898 นี่ถ้ากูเอาไอ้ที่พูดๆกันมามารวมเขียนเป็นรายงานคาดว่าน่าจะได้หลายหน้าแล้ว 555
>>899 สารภาพว่าตอนเล่นเกมนี้แรกๆกูไม่มองใครว่าหล่อเลย ที่ดูดีสุดก็โคกามินี่ล่ะ แต่เล่นไปเล่นมากูดันมองว่ามีคนหล่อหลายคนซะงั้น แถมยังติดใจลายเส้นคนวาดอีก มองไปมองมามันก็สวยนะ โทกามิกูมองว่าเขาสวยว่ะ ขนตายาวกับท่าทางนั่นแม่งดูยังไงก็สวย ใส่แว่นก็บังความสวยไม่มิด โคมาเอดะนี่กูว่าเสน่ห์เขาอยู่ที่นิสัยแปลกๆจิตๆเลยทำให้เขาดูหล่อ ที่สำคัญคือเสียงเขาดูอ่อยและติดหูมาก ฟังไปฟังมาแล้วเขิน กันดั้มนี่หน้าตาไม่ได้ดีอะไรมากแต่นิสัยเขาทำให้กูหลงหัวปักหัวปำจนเงยแทบไม่คิด อันตรายชิบหาย มอนโดนี่กูว่าเขาหล่อนะแต่ดับเพราะทรงผม เสียงก็แหบนิดๆดูเซ็กซี่มากสำหรับกู(เฟติชส่วนตัวกูเอง)ขนตาแปลกๆที่มียาวอยู่แค่นั้นก็มีเอกลักษณ์ดี อิชิมารุหน้าตาเขาดูงั้นๆแต่เขาน่ารักเพราะนิสัย กูอวยเขาตั้งแต่ได้ยินเสียงหัวเราะครั้งแรกอ่ะ กูชอบรองเท้าเขานะ พออิเมจิ้นว่าเท้านั่นเหยียบไปบนอกแน่นๆของมอนโดแล้วมัน...(/ซับน้ำลายกับจินตนาการที่เป็นไปไม่ได้)อิห่า กูโคตรเพ้อ 555
เอาจริงๆกูไม่แปลกใจว่าทำไมคนอื่นถึงได้ชอบฮินาตะกันจนฮินาตะจะสร้างฮาเร็มได้อยู่แล้ว คนอย่างฮินาตะนี่อยู่ด้วยแล้วสบายใจนะเพราะเขายอมรับตัวตนของคนอื่นได้ไม่ว่าคนนั้นจะแปลกหรือจิตแค่ไหน(โคมาเอดะเป็นต้น)แถมยังพยายามทำความเข้าใจคนอื่นอีก นิสัยเจ้าของฮาเร็มในอุดมคติชัดๆ ยิ่งกันดั้มที่ไม่เคยมีใครอยากทำความเข้าใจด้วยมาเจอคนอย่างฮินาตะนี่ ไปไหนไม่รอดว่ะ 555 กูเองก็อยากเห็นกันดั้มคุยกับคนอื่นเยอะๆบ้าง อยากให้เขามีสังคมกับคนอื่นนอกจากกับแฮมส์เตอร์ ฮินาตะ และโซดะบ้างเหมือนกัน(รายหลังนี่เรียกว่าสังคมไหมวะ 555)อนิเมะนี่กูคาดหวังมากเหมือนกันว่าทุกคนจะแฮปปี้มีความสุข แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ขอให้กันดั้มกูรอดจนจบบ้างเหอะ ตายไปรอบนึงแล้ว อย่าทำร้ายกูซ้ำอีกเลย(ถ้าในอนิเมะกันดั้มม่องเมื่อไร บอกกูด้วยนะ จะได้ทำใจล่วงหน้า กูกะรอเล่นเกมจบบวกรออนิเมะจบค่อยไปดูทีเดียว)
กูเข้าใจฟีลมึงดีเพื่อน ไอ้นิสัยอวยใครตายห่าทุกรายนี่อยู่ติดตัวกูมาแทบทุกแฟนด้อมแล้วเนี่ย ภาคแรกก็มอนโด อิชิมารุ ซากุระ(เท่เหี้ยๆ เท่ยันวาระสุดท้าย) ภาคสองก็กันดั้ม โคมาเอดะ โทกามิอ้วน(/ซับน้ำตาพลางมองภาพสปอยการตายของกันดั้มกับโคมาเอดะ ส่วนโทกามิอ้วนไม่ต้อง กูเจอมากับตาแล้ว)กูเองก็คิดว่าเซเลสเลือดเย็นและเห็นแก่ตัวมากกกก สาเหตุการฆ่านี่แย่กว่ามอนโดที่ใครๆพากันบ่นอีก อย่างมอนโดนี่อารมณ์ชั่ววูบใครๆก็เกิดขึ้นได้ แต่แรงมอนโดดันเยอะและอีกฝ่ายเป็นคนบอบบางอย่างจิอากิด้วย แล้วนิสัยอันธพาลเวลามีเรื่องก็หยิบของใกล้ตัวนี่ล่ะมาฟาดเอาๆ ถ้าแรงมอนโดน้อยหรือจิอากิแข็งแกร่งเท่าซากุระ หรือไม่ก็แถวนั้นมีแก้วเล็กๆวางอยู่ใกล้มอนโดมากกว่าดัมเบล จิอากิคงไม่ตายหรอก จิอากินี่จะว่าไปก็ซวยอยู่นะ...ส่วนจุนโกะนี่คุณเธอเสียสติไปแล้วว่ะ แต่ดันมีความสามารถและฉลาด(ในทางที่ไม่ควร)คือถ้าพ่อแม่นางรู้ตัวถึงความผิดปกติของนางแล้วพาไปพบจิตแพทย์แล้วเข้ากักตัวที่โรงพยาบาลตั้งแต่เด็กๆนางคงไม่มีโอกาสได้สร้างวีรกรรมหรอก
กูว่าฉากประหารในเกมมันดูกดดันเพราะไอ้ฉากที่ดูสดใสผิดกับสถานการณ์นี่ล่ะ ประกอบกับการที่เราคิดว่าคนที่กำลังจะตายนั่นคือคนที่เราเคยคุยด้วยนะ ก่อนหน้านี้เขายังดูปกติอยู่เลย ยังใช้ชีวิตประจำวันอยู่ให้เราเห็นแหมบๆ แต่อีกไม่นานก็จะไม่มีวันเห็นเขาอีกต่อไปแล้ว แถมไอ้วิธีประหารก็ดันสอดแทรกมุขเล็กๆที่สำหรับกูไม่ได้ทำให้บรรยากาศสดใสขึ้นเลย กลับกันคือยิ่งทำให้กูอึดอัดเข้าไปอีก ถ้ามันเลือดสาดหรือสีหม่นๆกูคงไม่อึดอัดขนาดนั้น แต่อย่างน้อยสำหรับกูในภาคแรกทุกคนก็ตายแบบไม่ค่อยทรมานหมด(ยกเว้นเลออนที่คงทรมานมากกว่าจะตาย)ในภาคสองนี่กูเคยเจอแต่ของเทรุเทรุซึ่งเจอความร้อนขนาดนั้นคงไม่มีโอกาสทรมานหรอก สุกก่อน ของคนที่เหลือกูคิดว่าคงพิสดารเหมือนเดิม แต่ขออย่างเดียวอย่าให้พวกเขาต้องทรมานมากก่อนตายเลย
กูว่าสาเหตุที่ทำให้เด็กม.ปลายในดันกันแกร่งกว่าปกตินี่เพราะเป็นคนที่มีเส้นทางชีวิตแตกต่างบวกกับจุดยืนที่ทำให้พวกเขามีความคิดไม่เหมือนเด็กทั่วไปเปล่าวะ? กูสังเกตุว่าเวลาคุยกันในฟรีไทม์ไม่มีใครเคยพูดเรื่องเพื่อนสนิทหรือเพื่อนคนอื่นที่เป็นเด็กปกติเลย บางทีการที่พวกเขาไม่มีเด็กปกติมาเป็นเพื่อนด้วยอาจเป็นเหตุให้พวกเขามีความคิดและนิสัยแปลกดูเข้าถึงยากก็ได้
มีต่อจ๊ะ