กูไปบูท nabu แบบกูไม่รู้ห้ารู้สิบเลย กูไม่สิงบอร์ดที่เขาเอานิยายแต่งมาลง กูไม่ค่อยตามข่าวว่านิยายไหนออก นิยายเรื่องนั้นเรื่องย่อยังไง
กูเดินดุ่ยๆของกูเข้าไปนักขายเขาก็ขายให้กูดีนะ ถามเรื่องนั้นเรื่องย่อยังไงก็เล่าให้กูฟังได้ แต่ขายเก่งเกินกูต้องเซฟตัวเอง กูได้บ็อกสายน้ำมาแบบเมาๆ ข้างนอกมันไม่มีเรื่องย่อให้กูอ่านอะ กูเลยต้องถาม
บูทเบเกอรี่กูก็ไปนะ แต่คนที่นั่งแคชเชียร์ทำไมดูเขาหงุดหงิดอารมณ์เสียจังวะ เขาพูดว่าอะไรก็ไม่รู้กับกลุ่มเพื่อนเขา
คือกูยืนเลือกหนังสืออยู่งี้แบบไม่อยากอยู่ตรงนั้นเลย อยากให้เขาบ่นให้จบก่อน อยากให้เขาใจเย็นๆ หน้าบูดหน้าบึ้งใครจะกล้ามายืนอ่านยืนเลือก
แต่กูเห็นนะว่าร้านเบเกอรี่ก็ใส่ใจลูกค้าดีมีปกให้ด้วย อีกบูทน่าจะให้บ้าง
วันนี้กูตั้งใจไปเอาเรื่องกลกุณฑี กูนั่งรถมาได้ครึ่งทางแล้วกูเห็นประกาศกูกลับไม่ทันแล้วกูมาไกลเกินไป
แต่จะให้ไปพรุ่งนี้กูก็ไม่ไหวแล้ว ชะตาไม่มีก็ไม่ต้องเจอ แค่นั้น