สวัสดีพวกมึง วันนี้กูไปอ่านตัวต้นเรื่องมาแล้ว รวมทั้งเรื่องที่คุณริเนะเเถลง คือกูว่ามันไม่ใช่ประเด้นตรงที่ว่า "แก่นเรื่องไม่เหมือน ไม่ผิด ใครๆ ก็มีได้ ไม่ผิด"
ประเด็นที่กูอยากจะบอกคือมันเเค่บังเอิญว่าทุกอย่างมันมาลงล็อคที่เรื่องบันทึกฯจนเหมือนเอาคลิเช่บันทึกมาเขียนแล้วดำเนินเป็นเรื่องตัวเอง ไม่ผิด?
โอเค กูขอโทษนะ กูเพิ่งกลับมายังมึนๆ ขอสรุปตามนี้เท่าที่กูอ่านจบ
บันทึก -> นายน้อยเขียนบันทึก มีคำสอนปู่ มีร้านนั่งเฝ้า ไปผจญดันเจี้ยน
CLH -> พระเอก เขียนแบบบันทึก มีคำสอนปู่ มีพิพิธภัณฑ์์นั่งเฝ้า ไปผจญดันเจี้ยน
บันทึก -> สาเหตุที่ลง เพราะภาพถ่าย "ปลาอยู่ที่ฉัน" เกิดเหตุการณ์มากมายบลาๆ
CLH -> สาเหตุที่ลง เพราะแก้คำสาปตระกูล ที่มีมูลมาจากบันทึกปู่ที่ได้คีย์จากปู่ทวดว่า "จงตามงูไป"
บันทึก -> ไปเจอเสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอคอยช่วยเคลียร์มิชชั่นให้ เป็นคนพูดน้อย ความจำเสื่อม มีรอยสักกิเลน
CLH -> ไปเก็บซูริมาได้ ความจำเสื่อม ทำสัญญาตัวติดกันนายบ่าว ช่วยเหลือพระเอก มีรอยสักข้างหลัง ไม่ค่อยพูดจานัก แต่ถือว่าพูดมากกว่าเสี่ยวเกอหน่อย
บันทึก -> ตอนเปิดตัวอาคุนออกจากโลง
CLH -> ซูริโผล่จากโลงเหมือนกัน
บันทึก -> ลงสุสานเสร็จ ไปเก็บข้อมูลต่อที่งานประมูล พาเสี่ยวเกอไปด้วยใส่สูท
CLH -> ลงดันเจี้ยนเสร็จ ได้การ์ดเชิญไปงานประมูลเกี่ยวกับงู (จงตามงูไป) พาซูริไปเช้าสูท <-กูอาจคิดไปเองว่าเรื่องสูทปกติ แต่ทำไมต้องงานประมูลวะ? มันเรื่องปกติ แต่พอมารวมกันในเล่มด้วยมันก็...โอเค กูแค่แจกแจงเท่าที่กูอ่าน
สรุปคือ แก่นไม่เหมือนหรอก ถ้าเเก่นเหมือนก็นักเขียนก็คงไม่ได้โชว์สกิล แล้วป่านนี้ก็คงชัดว่าลอกแล้วไม่มาให้พวกมึงทะเลาะกันหรอกว่าลอกไม่ลอก นักเขียนคนนี้กูยอมรับว่าเขียนเก่ง สนุก เพราะงั้นกูถึงตามงานเขาตั้งแต่เรื่องคู่มือฯ และเขามีแก่นเรื่องตัวเอง เพียงแต่เวลาเริ่มเรื่องเขาชอบเอา 'แรงบันดาลใจ' มาละต่อยอด แล้วมันก็บังเอิญเหมือนๆ สุสาน ที่ไม่ได้เป็นแก่นหลัก แต่เป็นแค่ส่วนประกอบปลีกย่อย ขาดไปไม่ตาย คลิเช่ พวกมึงอาจคิดว่าไม่ใช่แก่น อ่านสนุกก็ปล่อยไป (เพียงแต่สำนวนนักแปลมาเต็ม คุณบ.ก็สังเกตเห็น)
เออ สรุปก็แล้วแต่ใจคน มุมมองเราต่างกัน
ส่วนมุมมองกู กูเลิกตามงานนาง จบข่าว