>>771 ตอนแรกกูก็งง 555 อันมิทสึนีุ่ ใครวะ55
กูสร้างซานิวะชายคนนึงนะ เอาไว้เป็นสีสันในฟิคโชคุเฮชิกู คือเรื่องนี้เกิดมาจากกูสงสัยว่าความจงรักถักดีของฮาเซเบะนี่มันได้ถึงขั้นไหน ถ้าอารุจิสั่งให้ฆ่ามิทสึทาดะนี่จะยอมรึเปล่า ซานิวะชายกูเลยเป็นผู้ชายร่างบางๆ มีความสามารถสูง ชอบยิ้มหน้าตายตาเย็นชา ข้อเท้าจะใส่กำไลข้อเท้าที่เป็นกระดิ่งอันเล็กๆห้อยไว้อยู่ ฮงมารุจากที่เด็กหรือหนุ่มๆเล่นกันอย่างวุ่นวายร่าเริงนี่ จะเงียบทันทีที่ได้ยินเสียงกระดิ่ง เพราะรู้ว่าฟุคุอิกำลังเดินมา ฟุคุอิไม่สนใจดาบคนไหนเว้นแต่ฮาเซเบะ ชิชิโอนี่เมินหนักเลยเพราะพูดถึงแต่เจ้านายเก่า สนใจแค่ฮาเซเบะที่จงรักภักดีกับตัวเองเท่านั้น เพราะในอดีตซานิวะชายคนนี้ เออ ชื่อฟุคุอินะ ฟุคุอิโดนหลอกมาบ่อยมาก ถือตัวเองเป็นอัจฉริยะ เลยโดนคนหวาดกลัว อาจารย์ที่มั้งเก็บตัวเองซึ่งกำพร้ามาเลี้ยงก็กลัวเด็กมันจะฉายเงาทับเลยหลอกให้โดนเนรเทศออกจากเมือง สุดท้ายร่อนเร่อยู่คนเดียวก็ไปเจอหนุ่มดาบ(ฮงมารุอื่น)โดยบังเอิญ และหนุ่มดาบคนนั้นคือรักแรกของฟุคุอิ หนุ่มดาบคนนั้นก็รักฟุคุอิ จะแอบเอาข้าวเอาอะไรมาให้ตลอดระหว่างที่อารุจิตัวเองสั่งให้ไปลาดตระเวน สองคนนี้ก็สนิทกันเรื่อยๆจนกระทั่งวันนึง ที่ฟุคุอิไปเจอหนุ่มดาบคนนั้นกับซานิวะเจ้าของพอดี ซานิวะรู้จักว่าฟุคุอิคือคนที่ถูกเนรเทศ(อาจารย์คนนั้นปล่อยข่าวว่าเป็นไส้ศึกศัตรูเมืองอื่น) เลยสั่งให้หนุ่มดาบจับตัวไปโยนหน้าผา และเพราะเป็นคำสั่งของเจ้านาย หนุ่มดาบเลยกลั้นใจโยนฟุคุอิลงไป
ด้วยความแค้นและความเสียใจของฟุคุอิ ทำให้ดวงวิญญาณของดาบเล่มนึงตอบสนองเขา แล้วจากนั้น เรื่องราวของฟุคุอิในฐานะซานิวะก็เริ่มต้นขึ้น
ฉนวนของฟุคุอิจะระเบิดออกก็ตอนฮาเซเบะดันพุ่งไปกอดมิทสึทาดะที่บาดเจ็บจากการรบ ฟุคุอิได้ยินเลยเกิดหลุดขึ้นมา อารมณ์คือ "สุดท้ายแกก็ยังทรยศฉันใช่มั้ย?" จากนั้นแม่งก็เป็นอะไรที่บรรลัยมาก..เพราะฟุคุอิทั้งสั่งให้หนุ่มดาบเวลน้อยๆไปรบกับมิทสึทาดะที่ด่านโหดๆตลอด กลับมาแดงแล้วก็ยังบอกให้ไปรบต่อ จนมันดูเหมือนสั่งให้ไปตาย มิทสึทาดะเจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ แต่พอไปบอกฮาเซเบะว่าอย่ารับใช้เจ้านายแบบนี้เลย ฮาเซเบะก็ฉุนขาด เหมือนจะตัดสัมพันธ์กับมิทสึทาดะไปกลายๆเลย พอเห็นแบบนี้ ฟุคุอิเลยคิดว่าสบโอกาส เลยไปซ่อมดาบเลือดแดงที่ทิ้งไว้ให้เลือดแดงอย่างนั้นแล้วจับมานั่งตรงที่นั่งแถวชานเรือน ฮาเซเบะก็โดนบอกมาว่าให้สู้กับศัตรูที่จะมาถึงให้ตาย ปรากฏศัตรูออกมาคือมิทสึทาดะสภาพบาดเจ็บ(ฟุคุอิสั่งไปรบคนเดียวมาก่อน) ฮาเซเบะมองหน้าฟุคุอิอย่างรู้สึกไม่อยากเชื่อปนจะร้อง ฟุคุอิไม่สนใจแต่มองด้วยแววตาเย็นชา ฮาเซเบะเลยกลั้นใจสู้ และตามคำสั่งของฟุคุอิ ฮาเซเบะเลยฆ่ามิทสึทาดะ ก่อนแทงดาบ ฮาเซเบะก็นั่งคร่อมตัวมิทสึทาดะ บอกว่าฉันรักนายนะ พอมิทสึทาดะยิ้ม ฮาเซเบะก็ร้องไห้ แล้วก็แทง ร่างของมิทสึทาดะสลายเป็นฝุ่นไป ฮาเซเบะนั่งตัวงุ้มโกยฝุ่นนั่นมากอดเอาไว้ พอฟุคุอิเดินมาหาแล้วบอกทำได้ดีมาก ฮาเซเบะก็ตอบเบาๆว่าครับด้วยแววตาไร้อารมณ์
สุดท้ายแล้ว ฟุคุอิก็บอกฮาเซเบะไปว่า "สุดท้าย ฉันก็ยังต้องอยู่คนเดียว" แล้วก็ยิ้ม พร้อมทั้งแทงฮาเซเบะจนหมดสติไป เมื่อตื่นขึ้นมา ฮาเซเบะก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดยูกาตะ ไร้บาดแผลใดๆทั้งนั้น และกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนฟูกในห้องนอนของเขา เสียงเด็กเจี้ยวจ้าวลอดผ่านประตูออกมา ฮาเซเบะรู้สึกแปลกๆเลยเปิดประตูออก เห็นชิชิโอนั่งคุยเล่นกับสึรุมารุอยู่ที่ชานเรือน พอมองเลยขึ้นไปตรงทางเดินก็เห็นมิทสึทาดะ มิทสึทาดะยิ้มให้ฮาเซเบะ ถามว่าตื่นแล้วเหรอ ฮาเซเบะพยักหน้าก่อนจะอย่างสับสนว่าอารุจิอยู่ไหน ท่านฟุคุอิอยู่ไหน แล้วทำไมนายยังอยู่ได้ มิทสึทาดะทำหน้างง ก่อนจะบอกว่านายท่านของพวกเราไม่ได้ชื่อนั้นนะ เป็นผู้หญิงแล้วก็บอกว่าผมก็อยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้วนะ นานพร้อมๆกับนายน่ะแหละ จากนั้นพอฮาเซเบะเริ่มคิดตาม มันก็จริง ในหัวของดขามีแต่ภาพความทรงจำว่าเขาเคารพซานิวะหญิงคนนี้มากขนาดไหนและมิทสึทาดะมาอยู่ที่นี่รอรับเขาก่อนอีก พอกำลังงงว่าฟุคุอิคืออะไร ฮาเซเบะก็โดนมิทสึทาดะจูงมือลากไปช่วยงานที่ครัว อ้างว่าคนไม่พอ ปกติแล้วฮาเซเบะจะไม่ยอมให้มิทสึทาดะมาแตะตัวเวลาพวกตนไม่ได้อยู่กึนสองคน แต่รอบนี้ก็ไม่รู้เพราะอะไร เขาถึงยอมให้ทำแบบนั้นไป ตอนนั้นเองที่ฮาเซเบะได้ยินเสียง มันเป็นเสียงกระดิ่งที่ดังมาจากที่ไหนซักแห่งของฮงมารุ เป็นเสียงที่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาด..