ขอโทษที่ฟลัด กูอยากให้พูดถึงการอ้าง คลิเช่ ด้วย คือกูไม่แม่นนิยามหรอกนะ แต่คลิเช่ ควรเป็นขนบเรื่องซ้ำซากที่คนอ่านเดาทางได้ เกิดเหตุการณ์นี้จะเกิดเหตุการณ์นั้นถัดมา (พูดตามตรงตอนบันทึกราชาปีศาจของเขากูถือว่าเขาล้อคลิเช่ได้ดีนะ) ตัวอย่างคลิเช่ที่เห็นได้ชัดก็เวลาคนเขียน กฎเหล็กหนังจีน กฎเหล็กละครไทย หรือการ์ตูนตาหวานเป็นต้น
กรณีนี้กูมอง คลิเช่ จริงๆ ก็คือการไปตะลุยดันเจี้ยน แต่ลักษณะตัวละครทั้งหลายแหล่ สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่เห็นตามทั่วไปของนิยายผจญภัยเลยสักนิด เว้นแต่คนเขียนอ่อนด้อยจนเข้าใจผิดไปเองว่านี่แหละคือคลิเช่ว่ะ