[อันนี้เป็นบทรีวิวที่กูโพสลงเฟสกู ระดับภาษาถึงต่างไปเลย55 แต่กูอยากระบายอะสาสสส แงงง
ภาคนี้ชอบที่เล่นตรงคำว่าสิ่งสำคัญ ตัวตนที่สำคัญ ความสังำคัญของความสัมพันธ์ ความสำคัญไม่ว่าจะเป็นกับบางคนหรือบางสิ่ง
หรือไม่บางที พอหันกลับมาก็ตระหนักได้ช้าเกินไป
ไม่ว่าจะทั้งสตาร์ค หรือสตีฟ กว่าจะรู้ถึงใจจริงอีกฝ่ายก็ช้าไปซะแล้ว
ส่วนบัคกี้ ถามว่าเขาสมควรโดนลงโทษมั้ย มันก็ควรอยู่นะ เพราะคนก็มองเห็นแต่สิ่งที่ตัวเองอยากเห็น
ประชาชนมองเห็นชายคนนี้เป็นวินเทอร์โซลเยอร์ อาชญากรผู้อยู่เบื้องหลังการก่อการร้ายมากมาย
ส่วนสตีฟ มองเห็นว่าไม่ว่าจะเมื่อไร ชายตรงหน้ก็คือบัคกี้ เพื่อนรักคนเดิมของเขาเสมอ
ใครๆก็อยากจะทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำทั้งนั้น ลึกๆแล้วมันก็คงเป็นความใฝ่หาที่สำคัญที่เราจะสามารถกลับไปได้ สตาร์คดูเป็นคนที่มึปมกับเรื่องแบบนี้ที่สุด ก็เพราะเขาเป็นคนอย่างนั้น สิ่งที่จะพยายามทำดีให้แก่คนอื่นจึงถูกเข้าใจผิดในระยะแรกเสมอไป และหมอนี่ก็ดันไม่แก้ตัว เสริมความกวนประสาทเข้าไปให้ด้วยซะอีก แต่เพราะทุกครั้งและทุกครั้ง ในดวงตาของเขายังมีคำพูดอันไร้เสียงสะท้อนไปมาอยู่
'ก็ฉันไม่เคยทำนี่ แล้วจะรู้ได้ยังไง'
สตาร์คดูมีความมั่นใจสูง แต่จริงๆเขาขลาดเขลาและขี้กลัว กลัวว่าจะเสียสถานะทางการเงินของตน กลัวว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย กลัวว่าจะเสียคนสำคัญ
เพราะแบบนั้นจึงพยายามทำให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้เสียแม้สักอย่างไป
และเมื่อความเชื่อใจจากคนที่แสดงออกไม่เก่งอย่างเขาถูกฉีกกระชากโดยคำพูดของสตีฟแล้ว มันก็ไม่แปลกอะไรเลยถ้าเขาจะผิดหวังและเสียใจ
แบบว่า หน้าตอนสตาร์คเค้นถามสตีฟนี่ได้ใจมาก ตอนนั้นคือมันให้ความรู้สึกว่า แม้แต่นายก็ยังทำอย่างนั้นเหรอ ทำไมต้องปิดบังกันด้วย ทำไม
ถึงไม่เห็นความพยายามของฉันเลย
ทำไมนายถึงคิดว่าฉันทำเพื่อตัวเอง
แต่เอาเถอะ คนเรามันก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นนี่ นายเองก็เหมือนกัน ไม่ได้ดีไปกว่าใครหรอก
ทำไม
ตอนดูนี่เข้าใจสตาร์คมาก เพราะถ้าเป็นตัวเองคงต่อยไม่ยั้ง กะเอาให้น่วมจนต้องเข้าโรงบาลไปสองรอบเพื่อสมานแผลกระดูกให้หายแน่นอน แล้วบัคกี้นี่ก็น้า...ดันไปพูดว่าฉันรู้จักทั้วชื่อและทุกอย่างของพวกเขาอีก...
ส่วนนึงในใจสตาร์คยังอยากเชื่อ แม่งอย่กเชื่ออยู่ว่ะว่าคนสองคนนี้จะไม่มาแท็คทีมเตะหัวใจเขาอย่างเมามันแบบนี้
สงสารเกิ๊น
แล้วนี่เล้ย ไอ้ตอนทิ้งโล่นี่รู้สึกแบบ นายจะทิ้งไปอีกแล้วเหรอ ทิ้งทุกอย่าง ทุกความรู้สึก แล้วก็หายไปแบบเดียวกับพ่อแม่ฉันนี่นะ?
คนอย่างนายมันไม่สมควรถือโล่อันนี้...
แต่อย่างน้อย..ช่วยทำให้ฉันมั่นใจได้อีกครั้งเถอะ
ทั้งๆที่...ในที่สุด ฉันก็มีที่ให้กลับไปแล้วแท้ๆ....
แต่คุณก็อีโก้เยอะไปว่ะสตาร์ค คือเข้าใจอยู่หรอกนะ เพราะเกลียดการยอมแพ้เหมือนกัน เกลียดการแพ้มากๆ...
รู้แหละว่าที่ทำมันไม่ดี แต่ก็ไม่แยากแพ้นี่ ถ้าแพ้แล้ว ความคิดของตัวเองขะมีใครยอมรับเหรอ มันก็ต้องทำให้รับรู้ก่อนน่ะแหละ ว่าความคิดตนเองคือสิ่งที่เชื่อถือได้
ถึงตอนนี้ก็อยากจะตบสตาร์คกับตัวเองแรงๆหนึ่งที
แต่เวลาย้อนกลับไม่ได้
สุดท้ายแล้วเขาก็กลับมายังฐานทัพที่เดิม ที่ไม่มีใครในทีมอยู่อีกต่อไปแล้ว
จดหมายของสตีฟทำเราอยากร้องไห้ เพราะว่าสตีฟรู้ทุกอย่าง แต่ไม่เคยพูดออกมา
พูดออกมาได้ แต่ไม่พูดออกมา
จนสุดท้าย
ก็เป็นอย่างที่เห็น
กว่าจะรู้ถึงสิ่งสำคัญ กว่าจะรู้ถึงสิ่งที่คนอื่น้ห็นว่าสำคัญ กว่าจะรู้สึกถึงสิ่งที่โลกคิดว่าสำคัญ
เพราะต้องการมองเพียงแต่สิ่งที่เราอยากรับรู้ สุดท้ายจึงละเลยความรู้สึกนั้นไป]