>>766 กูจะพยายามค่ะ
เมาคลีนี่กูดันจิ้นบาลูบากีล่า ไม่ก็เมาคลีบากีล่า(อันนี้กูจิ้นมันส์มาก คือจู่ๆวันนึงเมาคลีก็ถูกนักเดินทาง/พ่อค้าผู้เป็นน้องชายพ่อเมาคลีที่มาพักแรมในป่าพาตัวไปโดยการยิงยาสลบ บากีร่าที่เห็นก็กำลังจะเข้ามาขวางแต่ถูกพ่อค้ากอดเมาคลีเอาไว้ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้แล้วบอกเด็กคนนี้เป็นญาติคนเดียวของฉัน ได้โปรดอย่าพาเขาไปอีกคนเลย บากีร่าเลยจำใจยอมเดินจากไป แต่เมาคลีเป็นเด็กป่าที่ร่างกายแข็งแรง ยาสลบเอาไม่ค่อยอยู่เลยดิ้นแล้วตะโกนว่า"บากีร่า! บากีร่า ฉันไม่อยากไปจากป่านี่!"แต่ก็โดนพ่อค้าปักยาอีกเลยสลบไป ขณะนั้นเมาคลีคิดด้วยความสงสัย ทำไมบากีร่าถึงต้องการให้เขาไปอีก..
พ่อค้าที่พาเมาคลีมาแล้วก็เลี้ยงดูเขาอย่างดีและอดทนจนทำให้เมาคลีเริ่มเปิดใจให้เขา พ่อค้าส่งเมาคลีไปโรงเรียน กำชับเมาคลีว่าห้ามพูดเกี่ยวกับเรื่องสัตวฺเด็ดขาด แม้จะไม่เข้ามจนักแต่เมาคลีก็ทำตาม ทำตามมาเรื่อยๆ เพื่อให้ปรับตัวเข้ากับวัฒนธรรมของโลกแห่งนี้ได้ ทว่าถึงแม้เวลาจะผ่านพ้นไปนาน เมาคลีก็ยังไม่เคยลืมชีวิตภายในป่าเลย ถ้าเป็นไปได้..เขาก็อยากจะกลับไปอีกสักครั้ง อยากเจอหน้าบากีร่า เพื่อถามสิ่งที่เฝ้าสงสัยมาโดยตลอดว่าทำไมจึงให้เขาทิ้งป่าแห่งนี้ไป
ทางด้านป่าลึก ตั้งแต่เมาคลีจากไปบากีร่าซึมเซามากซะจนบาลูและคนอื่นๆเป็นห่วง แต่พอถามบากีร่าก็ไม่บอกอะไรและเดินจากไปซะเฉยๆ วันนึงบากีร่าที่นอนอยู่บนต้นไม้รู้สึกกระาสับกระส่ายแปลกๆจึงลุกขึ้นออกเดินไปยังตำแหน่งที่ทิ้งเมาคลีเอาไว้ ต้นอ่อนที่เคยเห็นในตอนนั้นเติบโตขึ้นเป็นต้นไม้ใหญ้ บากีร่าชักสงสัยว่าเมาคลีจะเติบโตได้เช่นต้นไม้นี้มั้ย แต่เพราะคิดไปก็ไม่มีประโยชน์ บากีร่าจึงเพียงทำใจยอมรับไปเท่านั้นว่าเขาไปพบกับเมาคลีอีกไม่ได้แล้ว และอีกอย่างเขาก็เป็นสัตว์ ป่านนี้เมาคลีคงจะลืมเรื่องราวในป่าแห่งนี้ไปหมดแล้วกระมัง
แต่ว่า
เขาก็ยังอยากเจอเมาคลี เด็กน้อยผู้เป็นสิ่งสำคัญเพียงหนึ่งเดียวของเขา เมาคลี..
บากีร่าหลับตาลง ก่อนจะฝันเห็นใครบางคนเดินออกมาท่ามกลางความมืดในป่าใหญ่
นั่นคือเชียร์คาน
พอจะลุกขึ้นยืน บากีร่ากลับพบว่าทั้งร่างนั้นชาไปหมด เสียงเชียร์คานพูดขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน
'โธ่โธ่ บากีร่าผู้น่าสงสาร ยอมปล่อยเด็กน้อยผู้ที่เจ้าแสนจะหวงแหนให้ออกจากป่านี้ไป ข้าละสมเพช โอ๊ะ เห็นใจเจ้าจริงๆ ดีเหลือเกินที่ตอนนี้ข้ากลายเป็นวิญญาณของป่าแล้ว ข้าจึงสามารถทำอะไรก็ได้ อิสระเสรยยิ่งกว่าตอนที่ดักดานอยู่ในนั้น เอาล่ะ ข้าจะทำให้ความปราถนาของเจ้าสมหวังเอง จากนี้ไป เจ้าจะกลายเป็นมนุษย์อันแสนน่ารังเกียจ มนุษย์ที่ยืนสองขาและใช้ดอกไม้แดงได้ เพื่อที่เจ้าจะได้สามารถไปพบไอ้เทาคลี เด็กน้อยผู้เน่าเหม็นของเจ้า แต่ว่า เจ้าจะไม่มีวันได้กลับเป็นสัตว์อีก ถ้าหากว่าเจ้า..ไม่เผสเมาคลีทั้งเป็นแบบที่มันเคยทำกับข้า...ไม่มีอะไรได้มาเปล่าในโลกนี้ ข้าเชื่อว่ากฎแห่งพงไพรก็คงจะบอกแล้วเช่นกัน หวังว่าเจ้าจะโชคดี และไอ้เมาคลีนั่นจะกลายเป็นเนื้อไหม้ให้ข้าดูเล่นนะ หึ'
เมื่อขยับตัวได้อีกที บากีร่าลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าเช้าแล้ว บากีร่าใช้แสงจากดวงตะวันมองดูตนเองและแทบจะตกใจไปจนสลบในตอนนั้นเลย..
มนุษย์ นี่มันมนุษย์
บากีร่ากลายเป็นมนุษย์ไปแล้ว
ก่อนที่จะทันได้สงสัยอะไร เสียงทึบๆเหมือนเสียงเดินของบาลูก็ดังขึ้น บากีร่าในตอนนั้นตกใจซะจนคิดวิ่งหนีไป เขาไม่อยากจะให้ใครต้องมาเห็นสภาพของเขามนตอนนี้ บากีร่าวิ่งและวิ่ง แล้วก็วิ่งไปจนถึงหน้าหมู่บ้านของมนุษย์ ก่อนที่เขาจะหมดแรงและล้มลงอยู่หน้าสะพาน
และตอนนี้กูก็เพิ่งสำนึกได้ว่ากูพิมพ์มายาวชิบหาย..เอาเป็นว่าบากีร่ากลายเป็นคน เมาคลีที่เรียนหมอมาเจอพอดีจึงพาไปรักษา พอบากีร่าตื่นก็พึมพำว่าเมาคชี เมาคลีตอนแรกก็ตอบครับก่อนจะสะดุ้ง เพราะรู้สึกคุ้รเคยกับคนๆนี้อย่างน่าึประหลาด แล้วก็ถามไปโดยสัญชาตญาณว่าบากีร่า? บากีร่าสะดุ้งแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก เมาคลีที่อยู่ตรงหน้าโตเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์คนนึงและมีเรี่ยวแรงมหาศาลชนิดจับข้อมือเขาแล้วดึงเข้ามาหาได้ เมาคลีถามเกี่ยวกับบากีร่าและป่า บากีร่าก็ตอบตามความจริงไป พอเมาคลีได้ยินเกีายวกับเงื่อนไขของเชียร์คานก็เงียบ ถามขึ้นมาว่านายจะอยู่กับฉันตลอดไปไม่ได้เหรอ และบลาๆ..
กูขอโทษ กูพิมพ์มายาวมาก กูขอโทษ