เรื่องโดตะนุกิที่ >>489 แปะมาให้ โดตะนุกิเท่สรัส เป็นดาบที่องอาจมาก และทั้งเศร้าทั้งปวดใจในความเดียวดายของเขา ฮือๆ ขอบคุณมากที่ส่งมาให้อ่าน
http://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=49844057#_=_
เนื้อเรื่องจะเล่าสลับระหว่างอดีตของโดตะนุกิ กับ เหตุการณ์ปัจจุบันในฮงมารู ขออนุญาตแบ่งเล่าเป็นสองส่วน
เริ่มจากฝั่งอดีต พูดถึงเจ้าของทานุกิที่ได้ดาบเล่มใหม่มา เลยจะให้หักทะนุกิทิ้ง
แต่เอาฟันกับหินยังไงก็ไม่หักเสียที มีการพนันกันด้วยว่าใครที่หักทานุกิได้ก็จะได้เงิน
"นายท่าน ข้าปกป้องท่านมาตลอดไม่ใช่รึ ทำไมถึงต้องทำกับข้าอย่างนี้ด้วย
ขอร้องล่ะ!"
"อย่างน้อยให้ข้าได้แหลกไปในสนามรบเถอะ!"
แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครหักทานุกิได้
ทะนุกิก็ปลอบใจตัวเองว่า ตัวเองคงเกิดมาผิดยุค หากมีสงครามอีก ก็จะได้ทำประโยชน์อีก
แต่ก็มาถึงยุคที่ออกกฏหมายห้ามพกดาบ ตอนนี้ทานุกิเป็นสนิมจนชักออกจากฝักไม่ได้แล้ว ลูกหลานที่สืบทอดมาก็เห็นว่าเป็นของไม่มีค่าแล้วขายทิ้งไป
กลับมาที่พาร์ทปัจจุบัน
ฮงมารูนี้เจอเคบิอิชิติดๆกันจนมีแต่คนเจ็บค่ะ ซานิวะก็ต้องใช้พลังซ่อมดาบรัวๆจนล้มป่วย
พวกดาบเลยพยายามหาทางแบ่งเบาให้ซานิวะ ด้วยการลดจำนวนดาบลง <เรื่องแร่เป็นผลพลอยได้มากกว่าจุดประสงค์หลัก
คาเนะซังเป็นคนมาขอร้องให้บดดาบของทานุกิ จะด้วยวิธีไหนก็แล้วแต่ทานุกิจะเลือก
กำหนดบดดาบคือวันที่ฟ้าเปิดครั้งถัดไป (ในเรื่องฝนตกอยู่)
ระหว่างนั้น ทานุกิก็ย่ายไปอยู่เรือนแยก แล้วมีดาบเล่มอื่นมาหาทีละคน
พาร์ทของโกโคไต
โกโคไตไม่เห็นด้วยกับการบดดาบ เลยจะไปบอกคาเนะซังว่าถ้าจะบดทานุกิ ให้บดตัวเองดีกว่า
โกโคไตบอกว่าตัวเองเป็นดาบที่ไม่มีประโยชน์ค่ะ
ทานุกิก็บอกว่าอย่าพูดแบบนี้อีก
แล้วบอกว่าของแบบนี้เป็นหน้าที่ของดาบที่ตัวคนเดียว
ตรงที่คุยกับอิวาโทชิคือพรุ่งนี้ฝนจะหยุดแล้ว ทานุกิก็บอกว่าจะฝากให้อิวาโทชิเป็นคนบดดาบ
อิวาโทชิเลยถามว่าดาบที่ต่อสู้เป็นสัญชาตญาณอย่างทานุกิต้องมาถูกบดแบบนี้ ไม่รู้สึกเจ็บใจบ้างเหรอ
"เจ็บใจรึ ไม่ใช่ล่ะ
ฉันรู้ว่าการตายอย่างเจ็บใจน่ะเป็นยังไง
ความตายที่ไม่เป็นดั่งใจน่ะมีอยู่หัวระแหง"
"ให้เทียบกับความสิ้นหวังที่ต้องถูกหลงลืมไปโดยที่ขยับตัวไม่ได้สักก้าวเดียวแล้ว แค่นี้น่ะไม่เท่าไหร่หรอก..."
"อย่าว่าแต่โลกเราก็ต้องมีชีวิตอยู่กันไปด้วยการฆ่าอะไรสักอย่าง
เราก็แค่ทำตามสัจธรรมนั่นเท่านั้นเอง"
"แล้วถ้าฉันตายตรงนี้ ก็เชื่อได้ว่าฉันจะเป็นปัจจัยค้ำจุนคนอื่นได้บ้าง
การตายอย่างสบายใจขนาดนี้ไม่ใช่ว่าหากันได้ง่ายๆหรอกนะ"
"ถ้าหากจะเจ็บใจ...."
"คงเป็นตัวฉันที่ได้โอกาสหนึ่งในร้อยมีร่างกายที่สามารถกวัดแกว่งดาบของตัวเองได้อย่างใจนึก"
"แต่สุดท้ายก็ช่วยอะไรไม่ได้
แล้วยังต้องล่วงหน้าไปก่อนอีก"
"ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ"
พอฝนหยุดแล้วทุกคนก็มาส่งทานุกิไปโรงตีดาบค่ะ
ทานุกิขอให้อิวาโทชิทุบดาบให้แตกโดยตรงเลย
อิวาโทชิบอกว่าถ้าซานิวะหายดีเมื่อไหร่ ก็จะซ่อมดาบเล่มอื่นๆแล้วออกรบได้อีก ทีนี้ก็อาจจะได้พบกับทานุกิเล่มอื่นอีกก็ได้
"นั่นสินะ ก็แค่กลับไปหาที่ตัวเองเกิดมาเท่านั้นเอง"
แต่ถึงร่างนี้จะสูญสลาย
ความทรงจำที่นี่ เกียรติภูมิที่ได้รับ คำส่งเสียทั้งหมด
ล้วนแต่อยู่คู่กับวิญญาณในดาบของฉัน"
"เรานี่แหละ คือหนึ่งเล่มของคิคุจิ ช่างตีดาบแห่งคิวชูแคว้นบิงโกะ โดตะนุกิ มาซาคุนิ!
คือผู้บรรลุแก่หน้าที่สุดท้ายในภพนี้"
"ขอให้เลือดเนื้อของซากนี้ ได้เป็นปัจจัยค้ำจุนสหายต่อไป!"
จบตรงนี้