ต่อ >>27
.
.
.
.
.
/
ฮว่าปี้หนาน...กุกลายเป็นทั้งชอบทั้งสงสารอะ จริงๆ บทสามสิบคนถมสะพานกุว่าก็ทำได้ดี คือถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นอาจจะพูดออกมาแบบโต้งๆ เลยว่า เป็นท่านจะยอมถมให้หรือไม่ แต่เรื่องนี้แยบคายกว่า ทำได้ดีมาก ถามว่า 'แล้วควรเป็นใคร' ประโยคถามเหมือนกันแต่สมูท+100เลยว่าเป็นใครก็ไม่อยากตายทั้งนั้นแหละ จริงๆ กุลุ้นมาตลอดเลย พอบทมู่เยียนหลีจากที่กุเคยหมั่นไส้ตอนทำท่าเย่อหยิ่งในเขาสื่อเซิง พอบทนางสลายแก่นวิญญาณ แปลงร่างเทพ ยอมใช้ร่างตัวเองเป็นสะพานเพื่อให้น้องกลับบ้าน น้องและแม่ที่ไม่ได้เป็นเผ่าพันธุ์ของตัวเองจริงๆ ฉากย้อนเรื่องสั้นๆ ก็ทำให้เก็ตเลยว่าระบบเหี้ยๆ มันกดทั้งคนนอกและคนในจริงๆ แล้วสุดท้ายสะพานก็เปิดจริงด้วย กุดีใจแทน ตอนที่ปีศาจกระดูกออกมาบอกไม่ให้ผ่านกุก็แอบเสียวๆ นะ แต่คิดว่าเรื่องดำเนินมาขนาดนี้ ถ้าประตูปิดเผ่ากระดูกผีเสื้อก็ไม่มีที่ให้อยู่แล้ว แล้วประตูก็เปิดออกได้จริงๆ...แต่มากับการต้องเสียฮว่าปี้หนานไป คือฉากตายมันเหี้ยมากจนกุปวดใจอะ แม้แต่ซากก็ไม่เหลือให้ใส่โลง แล้วก็ไม่มีการกล่าวถึงโลกปีศาจอีกเลย ตอนแรกกุแอบคาดหวังนะ นึกว่ามันจะ fucked up หนักแบบสิ้นหวังคือพอข้ามไปละชึวิตเหี้ยกว่าเดิมงี้ แต่ด้วยความที่ยังไงก็เป็นเผ่าปีศาจ ต่อให้โดนทรีตเหี้ย แต่ทนไปร้อยสองร้อยปีเดี๋ยวก็ดีตามเดิมเอง ยิ่งปีศาจอายุยืนเป็นพันหมื่นอยู่ละ
เสียใจก็แต่ฮว่าปี้หนาน เสียงดังกร็อบเหมือนเสียงคอมารดาที่หักในวันนั้น สุดท้ายแหลกเหลวเป็นชิ้นเนื้อ คือเฮ้อ เป็นตัวร้ายที่ชนะจริงๆ ทำแผนสำเร็จ พาเผ่าตัวเองกลับบ้านได้จริงๆ จากนี้ไม่ต้องมีเผ่ากระดูกผีเสื้อต้องทนทุกข์อีกแล้ว แต่ก็แลกมากับการที่ฮว่าปี้หนานไม่ได้สัมผัสอิสระและอนาคตที่ยิ่งใหญ่ต่อจากนั้น เข้าเทพก็ไม่ได้ เข้าปีศาจก็ไม่ได้ เป็นคนทรยศจากทั้งสองเผ่า ฉากที่โม่หรานคุยกะราชาปีศาจกุยังแอบน้อยใจแทนฮว่าปี้หนานเลย เพราะไม่ได้ถูกเลือก และไม่มีทางเลือก สายเลือดก็เกิดมาอย่างงี้แล้ว จะให้ทำอะไรได้ นึกๆ ดูไม่มีเล่าต่อเรื่องของเผ่ากระดูกก็คงดีแล้ว สื่อชัดเลยว่ามันล้วนไม่ใช่โลกของเราแล้ว ปิดประตูตัดขาด จากนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกัน และกุก็ยังปลอบใจตัวเองว่าฮว่าปี้หนานตายไปอาจจะดีแล้ว เพราะต่อให้ไม่ตาย ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่ไม่มีฉู่หว่านหนิง ไม่มีเซวียเหมิง คิดถึงก็เจอไม่ได้อีก ชีวิตอยู่ไปก็อาจทุกข์ทรมาณเปล่าๆ
เอาจริงเรื่องที่ชอบฉู่หว่านหนิง สงสารอีกเหมือนกันเพราะปมชีวิตทำให้ไม่มีโอกาส คือแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว มีปมเลยทำให้ต้องกลายเป็นคนเก็บตัว วางท่าที เปิดเผยจริงใจอะไรไม่ได้ ไม่สามารถส่งยิ้มเจิดจ้าจริงใจแบบที่โม่หรานทำได้ ชีวิตลำบากเหมือนกันแต่โม่หรานยังเป็นคนซื่อตรงต่อตัวเองได้ คิดแล้วช้ำมาก เอาเป็นว่ากุอึ้งเหมือนกันที่ซื่อเม่ยชาติก่อนจะกลายเป็นตัวละครที่กุชอบและสงสารที่สุดในเรื่อง เฮ้อ
/
.
.
.
.
.