Fanboi Channel

(1) https://fanboi.ch/801/14437/

จากมู้ที่แล้วรปมาอัพในเว่ยเหรอ ไปค้นทวิตไม่เจอว่ะ กูแซด อยากให้แม่กลับมา มีกี่ภาษาแล้ววะเนี่ย

>>2 อัพวีแชท มี 9 ภาษาแล้ว จีนตัวเต็ม ตัวย่อ ไทย เกาหลี เวียดนาม อังกฤษ พม่า อิตาลี ฮังการี

จากมู้ก่อนที่มีคนทิ้งท้ายไว้ คิดว่าเรื่องที่มีแปลมากที่สุดน่าจะเป็นปรมจ

>>3 เออะถ้าปรมจก็ปล่อยเค้าไปเถอะใครจะสู้ไหว เอ้อร์ฮามาได้ขนาดนี้เก่งแล้ว แต่พสญปปล่อยให้อิตาลี ฮังการีได้ก่อนนี่กูงงเด้อ

กุฮาคนสเปนที่โหยหวนมากว่าแม้แต่อิตาลีก็มีlcก่อนนาง

โร่วเปาประกาศlcปอป.มีของเกาหลี ญี่ปุ่น ไทย ของไทยกุคิดว่าคนได้ไปน่าจะกุหลาบเจ้าเดิม

>>6 ปอปเรื่องไรวะ ย่อซะ

>>7 ปิ้งอั้นเปิ่น

>>8 จบแล้วเหรอ

ปอปมีแอลซีญี่ปุ่น แล้วเอ้อฮากู?? จะว่าไปมีใครมีปกเอ้อฮาไต้หวันไหมอะ มันมีใช่ปะ

>>10 2ha กูเห็นที่เป็นปกวิวต้นไม้สวยๆอะ ใช่ป่าว จำได้ของจีนใหญ่มันสีดำปะ

>>9 จบนานแล้วมึง ตอนนี้โร่วเปากำลังคิดพลอตเรื่องใหม่แล้ว เห็นว่าอยากลองเขียนให้จบเศร้าบ้าง

>>12 ไหว้เถอะ แค่นี้ก็ช้ำในยังไม่หาย แต่เอาจริงตอนจบเขากูก็ไม่ชอบอะ ไม่สิไม่ถึงกับจบ ตั้งแต่เคลียร์เรื่องแล้วมันแบบว้าเหว่ BEอาจจะดีกว่า

ปอปได้ lc ในญี่ปุ่นก่อนฮัสกี้ได้ไงวะ อย่างงง
แต่ทั้งสองเรื่องน่าจะเป็นไทป์ของคนญี่ปุ่นทั้งคู่นะ

เมื่อใดหนอ นิยายใหม่ของแม่รปจะออก กุอ่านฮัสกี้มาสามร้อยรอบละ

>>14 เคยคุยเรื่องนี้กับคนญี่ปุ่น เขาบอกว่าฮัสกี้น่าจะแอลซีสักพักแล้วแต่ไม่ประกาศ

ขอถามหน่อย คือยังอ่านไม่จบแต่อยากรู้เรื่องฉู่สวินมาก หลังจากไปอยู่ปรโลกแล้วคือยังไง ช่วยสปอยล์หน่อยได้ไหม ใครเป็นคนเอาดอกไม้มาให้ทุกสิบวันเหรอ คาใจมากก55555

>>17 อ่านจบยังวะ ป่านนี้
สปอย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ถ้าจำไม่ผิด คนเอาดอกไม้ไปให้ ก็พี่โล้น จารย์ของแมวขาว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

>>15 จริงจ้ะ นานขนาดนี้ซุ่มออกตู้มเดียวก็ได้นะ 55

อวี๋อูมีอยู่จริงป่ะ

มู้นี้ดันขึ้นมาพอดีเลย กูไปเห็นเขาแนะนำนิยายของคนเขียนคนนี้มาน่ะโม่ง แล้วกูถูกใจเรื่องที่ชื่อปิ้งอันเปิ่นอะไรสักอย่าง (กูชอบแนวป่วยจิต) มันมีlcในไทยรึยังหรอ

>>21 มีแล้ว แต่ไม่รู้สนพ.ไหน กูก็อยากอ่านใจจะขาด

>>22 แต๊งกิ้ว ทำไมสนพ.ไม่ประกาศวะ5555555 กูงง เคยเจอสนพ.ที่ถือlcแต่ไม่ประกาศเป็นปีเหมือนกัน เพิ่งประกาศไม่นานมานี้ คนรอก็ท้อเป็น

>>23 กูว่าต้องรอคิว อวี๋อู ออกจบก่อน ค่อยออกเรื่องล่าสุด

>>24 อวี๋อูยังไม่เห็นแม้แต่เงา

ถ้าออกทุกเดือนรวดเดียวแบบฮัสกี้กูโอเค ตอนฮัสกี้รอนานถึงกับมีคนตั้งแท็กทวงให้ประกาศลิขสิทธิ์เลย

สวัสดี กุคือโม่ง >>>/801/16550/898/ ที่เข้ามาถามรีวิวแล้วหายไปในวันนั้น ขอโทษที่ใช้เวลาอ่านนานมาก5555555 กุกลับมาพร้อมกับความในใจเต็มร้อย ยาวฉิบหายแน่นอน แต่นี่คือความประทับใจทั้งหมดของกุ

/ตอนแรกว่าจะสรุปเนื้อเรื่องก่อน แต่ไปๆ มาๆ กุลงความรู้สึกที่มีต่อตัวละครต่างๆ ก่อนละกัน พรุ่งนี้ค่อยมาลงเรื่องพล็อต กุสรุปไว้คร่าวๆ ก่อน ลิสต์ไว้เป็นชื่อ เขียนไม่ต่อเนื่องบ้างเพราะตัดมาลงก่อน ถ้ายังมีคนผ่านมาอ่านอยู่ มาคุยกับกุได้นะ
.
.
.
.
.
/
หนานกงฉางอิน...โผล่มาแค่เป็นวีรบุรุษในตำนานแท้ๆ แต่หล่อมาก... เอาแค่เรื่องคิดล่วงหน้า ตัดเอ็นแขนตัวเอง+ศิษย์ชั้นสูงก่อนตายก็ยอดละ ยังมี 'ละโมบ เคียดแค้น โป้ปด เข่นฆ่า ผิดประเวณี ลักขโมย ปล้นชิง คือเจ็ดข้อห้ามวิญญูชนสำนักหรูเฟิงเรา' ตราบใดที่ยังมีคนจำคำสอนนี้ ก็คือการสืบต่อแล้ว

'โลกมนุษย์งดงามนัก ไม่มีผู้ใดอยากจากไป' อันนี้คือ กุว่ามันทำหน้าที่ได้ดีสุดๆ ในการเล่า น้อยแต่มาก แค่สองประโยคแต่มันเหมือนทำให้มึงเห็นชีวิตที่ผ่านมาของหนานกงฉางอินวิ่งผ่านไปต่อหน้าเลย มันแค่นี้แต่มึงนึกออกเลยว่าตอนที่ยังมีชีวิตของผู้ชายคนนี้มันงดงามขนาดไหน คงจะเจอเรื่องร้าย แต่ก็ยังอยู่แบบไม่เสียใจ เดินย่ำชมธุลีแดง เข้าใจเลยว่าทำไมไม่ละสังขารกลายเป็นเซียน ก็มันดีขนาดนี้อะ ฮือๆ
/
ส่วนสวีซวงหลินกับหลัวเฟิงหวา... ตามที่บอกไป คู่นี้แม่งถูกสเปคกุมากกกก ตอนที่บรรยายถึงร่างเน่าเปื่อยของสวีซวงหลิน ทำให้คิดว่าต่อให้เฟิงหวาย้อนมาแล้วยังไง สวีซวงหลินก็ต้องตกตายอยู่ดี มันทั้งขม ทั้งเจ็บปวดอะ ตอนที่แผนชุบชีวิตหลัวเฟิงหวาล่ม กุเจ็บแทนเพราะรู้ว่าคู่นี้ไม่ได้โชคดีเหมือนโม่หรานกับหว่านหนิง สองคนนี้ถ้าย้อนเวลาได้ก็คงอยากจะทำเหมือนกัน ความเข้าใจผิด ทั้งทิฐิที่สวีซวงหลินไม่ยอมอธิบายเรื่องราวอีก จากกันก็จากแบบไม่สงบ มันรู้สึกว่าคู่นี้เองถ้าได้โอกาสแบบคู่ตัวเอกก็คงจะดีไม่น้อยเลย ฉากบรรยายว่าแสงที่ก่อเป็นรูปร่างของอาจารย์ค่อยๆ แหลกละเอียดหายไป ตอนสวีซวงหลินกรีดร้องคือ โอย กุตาย เป็นตัวประกอบโผล่มาดำเนินแผนการสั้นๆ แท้ๆ ทำไมต้องทำให้กุอินและเสียดายแทนขนาดนี้ด้วยวะ
/
ซือเม่ย ยอมรับว่าตอนแรกกุรำคาญมากเวลาโม่หรานพยายามเอาใจซือเม่ย และกุก็หงุดหงิดซือเม่ยแทนด้วยทั้งที่นางไม่ได้ทำไรเลย โม่หรานมันโง่เอง จะบอกว่าตอนกุเห็นปกเล่มเจ็ดกุคิดนานมากว่าใครวะ ตัวละครหลักก็น่าจะมาเกือบหมดละ ละพอฉากดาบฮว่าปี้หนานบาดตากุคือ... โอ้วววววว เชี่ยยยย กุรู้แล้วว่าใครรรร แต่ตอนนั้นก็ยังมีความหวังว่าสุดท้ายซือเม่ยโลกสองจะกลับสำนักกับเซวียเหมิงด้วยกัน กลายเป็นอาจารย์เป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งที่สอนศิษย์เรื่องแพทย์ไป เฮ้อ แต่กุก็แอบกรี๊ดในใจสุดเสียงเลยตอนที่เซวียเหมิงฉลองจนเมาแล้วมีคนเข้าประคองพลางเรียก 'ประมุขน้อย...' คือกุแบบ โอ้ยยย เขายังอยู่ ยังคงมาช่วยประคองไปตอนที่จำเป็นจริงๆ เสียดายที่ไม่สามารถมีตัวตนในฐานะซือเม่ยได้แล้ว ซือเม่ยชาตินี้มีแต่เจ็บกับเจ็บ แม้จะแค่ให้อาจารย์จดจำได้ว่าศิษย์ไม่รักดีคนนี้คอยช่วยไว้ก็ไม่ทำ ใช้ชีวิตไถ่บาปไปจนตายจริงๆ
/

ต่อ >>27
.
.
.
.
.
/
ฮว่าปี้หนาน...กุกลายเป็นทั้งชอบทั้งสงสารอะ จริงๆ บทสามสิบคนถมสะพานกุว่าก็ทำได้ดี คือถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นอาจจะพูดออกมาแบบโต้งๆ เลยว่า เป็นท่านจะยอมถมให้หรือไม่ แต่เรื่องนี้แยบคายกว่า ทำได้ดีมาก ถามว่า 'แล้วควรเป็นใคร' ประโยคถามเหมือนกันแต่สมูท+100เลยว่าเป็นใครก็ไม่อยากตายทั้งนั้นแหละ จริงๆ กุลุ้นมาตลอดเลย พอบทมู่เยียนหลีจากที่กุเคยหมั่นไส้ตอนทำท่าเย่อหยิ่งในเขาสื่อเซิง พอบทนางสลายแก่นวิญญาณ แปลงร่างเทพ ยอมใช้ร่างตัวเองเป็นสะพานเพื่อให้น้องกลับบ้าน น้องและแม่ที่ไม่ได้เป็นเผ่าพันธุ์ของตัวเองจริงๆ ฉากย้อนเรื่องสั้นๆ ก็ทำให้เก็ตเลยว่าระบบเหี้ยๆ มันกดทั้งคนนอกและคนในจริงๆ แล้วสุดท้ายสะพานก็เปิดจริงด้วย กุดีใจแทน ตอนที่ปีศาจกระดูกออกมาบอกไม่ให้ผ่านกุก็แอบเสียวๆ นะ แต่คิดว่าเรื่องดำเนินมาขนาดนี้ ถ้าประตูปิดเผ่ากระดูกผีเสื้อก็ไม่มีที่ให้อยู่แล้ว แล้วประตูก็เปิดออกได้จริงๆ...แต่มากับการต้องเสียฮว่าปี้หนานไป คือฉากตายมันเหี้ยมากจนกุปวดใจอะ แม้แต่ซากก็ไม่เหลือให้ใส่โลง แล้วก็ไม่มีการกล่าวถึงโลกปีศาจอีกเลย ตอนแรกกุแอบคาดหวังนะ นึกว่ามันจะ fucked up หนักแบบสิ้นหวังคือพอข้ามไปละชึวิตเหี้ยกว่าเดิมงี้ แต่ด้วยความที่ยังไงก็เป็นเผ่าปีศาจ ต่อให้โดนทรีตเหี้ย แต่ทนไปร้อยสองร้อยปีเดี๋ยวก็ดีตามเดิมเอง ยิ่งปีศาจอายุยืนเป็นพันหมื่นอยู่ละ

เสียใจก็แต่ฮว่าปี้หนาน เสียงดังกร็อบเหมือนเสียงคอมารดาที่หักในวันนั้น สุดท้ายแหลกเหลวเป็นชิ้นเนื้อ คือเฮ้อ เป็นตัวร้ายที่ชนะจริงๆ ทำแผนสำเร็จ พาเผ่าตัวเองกลับบ้านได้จริงๆ จากนี้ไม่ต้องมีเผ่ากระดูกผีเสื้อต้องทนทุกข์อีกแล้ว แต่ก็แลกมากับการที่ฮว่าปี้หนานไม่ได้สัมผัสอิสระและอนาคตที่ยิ่งใหญ่ต่อจากนั้น เข้าเทพก็ไม่ได้ เข้าปีศาจก็ไม่ได้ เป็นคนทรยศจากทั้งสองเผ่า ฉากที่โม่หรานคุยกะราชาปีศาจกุยังแอบน้อยใจแทนฮว่าปี้หนานเลย เพราะไม่ได้ถูกเลือก และไม่มีทางเลือก สายเลือดก็เกิดมาอย่างงี้แล้ว จะให้ทำอะไรได้ นึกๆ ดูไม่มีเล่าต่อเรื่องของเผ่ากระดูกก็คงดีแล้ว สื่อชัดเลยว่ามันล้วนไม่ใช่โลกของเราแล้ว ปิดประตูตัดขาด จากนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกัน และกุก็ยังปลอบใจตัวเองว่าฮว่าปี้หนานตายไปอาจจะดีแล้ว เพราะต่อให้ไม่ตาย ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่ไม่มีฉู่หว่านหนิง ไม่มีเซวียเหมิง คิดถึงก็เจอไม่ได้อีก ชีวิตอยู่ไปก็อาจทุกข์ทรมาณเปล่าๆ

เอาจริงเรื่องที่ชอบฉู่หว่านหนิง สงสารอีกเหมือนกันเพราะปมชีวิตทำให้ไม่มีโอกาส คือแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว มีปมเลยทำให้ต้องกลายเป็นคนเก็บตัว วางท่าที เปิดเผยจริงใจอะไรไม่ได้ ไม่สามารถส่งยิ้มเจิดจ้าจริงใจแบบที่โม่หรานทำได้ ชีวิตลำบากเหมือนกันแต่โม่หรานยังเป็นคนซื่อตรงต่อตัวเองได้ คิดแล้วช้ำมาก เอาเป็นว่ากุอึ้งเหมือนกันที่ซื่อเม่ยชาติก่อนจะกลายเป็นตัวละครที่กุชอบและสงสารที่สุดในเรื่อง เฮ้อ
/
.
.
.
.
.

ต่อ >>28
.
.
.
.
.
/
เซวียเหมิง เอาจริงๆ เป็นตัวละครที่น่าสงสารมาก ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ต้องมารับผลกระทบจากทุกอย่างทั้งทางกายและทางใจ กุว่าตัวละครนี้ทำหน้าที่เข้าไปนั่งในฉากแทนคนดูได้ดีมาก และทำให้คนดูเข้าใจโลกในเรื่องได้ง่ายขึ้นด้วย ความรู้สึกเจ็บปวด ถูกทรยศหักหลัง ถ้าไปอยู่ในแนวศิษย์-อาจารย์เรื่องอื่น คงโผล่มาแค่บรรยายว่ามองพวกพระเอกด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่สุดท้ายก็ยอมรับ แค่นั้น แต่ของเซวียเหมิงมันตีกันซับซ้อนกว่านั้น บีบใจกุมากในฉากที่หว่านหนิงตัดสินใจจะไปตาeในโลกเก่าพร้อมท่าเซียนจวิน แล้วพอกลับมาโลกใหม่ได้ก็ยังจะไปหาโม่หรานเท่านั้นอีก ฉากเซวียเหมิงพยายามวิ่งตามอาจารย์ ตะโกนทุรนทุราย แต่ก็ต้องหยุดไปเพราะเจียงซีก็กำลังจะตาe คือบีบหัวใจกุมาก กุงงว่าต้องทำร้ายกุขนาดนี้เลยเหรอ555555 ฉากทั้งสองคนแวะเอาของขวัญมาให้ตอนฉลองเป็นประมุขกุก็เจ็บ แต่พอเห็นใบ้ทิ้งท้ายว่าหลังจากนั้นยังเจอกันในเทศกาลสำคัญเรื่อยๆ กุก็ชื้นใจขึ้นมาหน่อย พออ่านตอนพิเศษอีก โอเค กุชื้นใจขึ้นมามากละ เพราะถ้าจบที่หว่านหนิงตาย โม่หรานตาย หรือซือเม่ยโลกนี้ยังตายอีก ต่อให้มันสมเหตุสมผลในส่วนของเนื้อเรื่อง แต่มันจะเป็นการทำร้ายเหยื่อที่รุนแรงที่สุดในเรื่องสำหรับกุเลย ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ ไม่รู้ว่าทำผิดไปตรงไหน หรือจะแก้ไขได้ยังไง แต่ก็ยังเสียทุกคนไป เซวียเหมิงสมควรจะได้รับความรักและความสุขจากทุกสิ่งจริงๆ

พูดแล้วก็พูด สองเหมยคุนหลุน เอาตั้งแต่ชาติก่อน กุว่าชอบเซวียเหมิงชัวร์ๆ อะ ถ้าไม่ใช่ว่ารักไปแล้วนะ กุเข้าใจนะว่าโลกเก่ามันเน่ามากจนไม่มีอะไรให้กลับไปหาอีกแล้ว แต่พอหลังจากเซวียเหมิงโดดฆ่xตัวตาe แล้วสองเหมยก็โดดตามไปด้วย กุว่าเซวียเหมิงโลกเก่าอาจจะยังไม่ได้มีความรักกับสองแฝด(เพราะน้องโง่) แต่ยังไงก็คงกลายเป็นสิ่งยึดมั่นเพียงหนึ่งเดียวของทั้งสองคนไปแล้ว เรื่องการรับมือหลังจากเจอเกราะเสวียนอู่ คงจะเตรียมใจกันไว้รางๆ แล้ว เซวียเหมิงไม่อยู่สองแฝดก็ไม่อยู่ แม่งเง้ย กุขอเม้าต่อเรื่องโลกสองนะ -- กุก็ว่าสองแฝดชอบเซวียเหมิงชัวร์ๆ โดยเฉพาะคนพี่ออกอาการชัดมากกกก ส่วนคนน้องอารมณ์แบบจีบหญิงก็หยอกทีเล่นทีจริงไปไม่เคยหลงรัก เลยไม่เข้าใจว่าความรู้สึกในตอนนี้คืออะไร คือถ้าจะดำเนินเรื่องของสามคนนี้ต่อ ถ้าไม่ 3p กุเดาว่าคนพี่จะได้แน่ แต่ถ้าสามพีก็ดีทั้งคู่ กุชอบมาก ออกเป็นสปินออฟอีกสิบเล่มกุก็จะซื้อ แต่ก็เข้าใจอะนะว่าภัยพิบัติในโลกนี้มันผ่านไปแล้ว จะเขียนแยกคงกลายเป็นไม่มีอุปสรรคร้ายแรง ดังนั้นจบปลายเปิดก็อาจจะเหมาะแล้วสำหรับสามคนนี้ ส่วนตัวกุเชื่ออย่างแรงกล้าเป็น headcanon ว่าเซวียเหมิงจะไม่แต่งผู้หญิงคนไหนตลอดชีวิต แต่ก็เพราะไม่มีพูดถึงสองแฝดเลยนี่แหละ ยิ่งคลุมเครือว่าสรุปแล้วเป็นยังไง กุขอเข้าข้างเอาใจตัวเองเลยละกัน เซวียเหมิงเหมิงมีสามีสองคนคือเหมยหาณเสวี่ยและเหมยหานเสวี่ยค่ะ /พับไมค์
/
หนานกงซื่อกะเยี่ยวั่งซี...เฮ้อ ไม่พูดเยอะ แอบกังวลไม่รู้ว่านางเริ่มมีอาการทางจิตอ่อนๆ แล้วรึเปล่า ไม่ใช่ว่าอยากขัดโรแมนติคนะ ไอ้ที่ว่าอยู่ในใจกุก็เชื่อ โลกนี้มันมีวิญญาณอยู่แล้วไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่มันเหมือนเยี่ยวั่งซีรู้จักหนานกงซื่อดีมาก จนถ้าเกิดอะไรใหม่ๆ ก็จะคิดออกว่าหนานกงซื่อจะทำตัวยังไงถ้าเกิดสถานการณ์แบบนี้ แล้วมองเห็นภาพขึ้นมาอะ... น่าสงสารมากตอนที่บอกว่าข้าตาeไปสองครั้งแล้ว ครั้งแรกพ่อบุญธรรมทิ้งไป ครั้งที่สองคนรักโกหกว่าจะมารับ คือกุแบบ อ้ย จุ้งฉิบหาย แต่การที่นางยอมปล่อยผ้าเช็ดหน้าที่หนานกงซื่อให้คือกุอึ้งมาก นับถือใจเหมือนกัน อาจเพราะเห็นหนานกงซื่ออยู่เรื่อยๆ นั่นแหละถึงปล่อยวางได้ ก็นะ...ในโลกบำเพ็ญเพียร ในวัฏฏะสงสาร บางทีชาติหน้าคงได้มาเจอกัน อย่างน้อยในชีวิตที่เหลือนางก็ยังสืบต่อปณิธาน ตั้งใจสร้างโลกบำเพ็ญเพียรที่ดี
/
.
.
.
.
.

เม้นแรกลืมห้าจุดล่างกุขอโทษ o<-< หลบกันแบบดิจิตัลเอานะมึง

>>27 >>29
.
.
.
.
.
กูชอบที่การมีอยู่ของหนานกงฉางอิงคือการตบหน้าโม่หรานที่คิดทุกคนเป็นวิญญูชนจอมปลอมอะ พ่อก็คือพ่อ ตอนอยู่หรือตายไปแล้วก็คือวิญญูชน ใครจะไปคิดว่าคนเขียนจะเอาข้อห้ามของสำนักมาขยี้ต่อวะ 5555 อ่านเล่มแรกๆก็คิดว่ามีไปงั้น
ส่วนแฝดเหมยกูก็คิดว่าคงชอบเหมิงเหมิง คนน้องแข็งกับเหมิงเหมิงได้มันจะเป็นอะไรไปได้อีก 5555555 สงสารน้องเหมิงแบบที่มึงว่าเลย น้องไม่ได้ทำอะไรผิด อาจจะมีโดนสปอยนิดหน่อยและปากแจ๋วไปบ้าง แต่เนื้อแท้น้องเป็นคนดีอะ ทำไมต้องบ้านแตกสาแหรกขาดขนาดนี้ อาจารย์กับพี่ชายก็มาเร้นตัวไปอีก ชาตินี้ก็ไม่น่ามีเมีย 555555 มีแต่สองเหมยกับแมวส้มนี่แหละ ตอนแรกกูแอบชิปกับเจียงซี เคมีได้ มาเฉลยเป็นพ่อลูกกันกูแซดเลย กี้สสส
โร่วเปาเก่ง ทั้งพล็อตทั้งตัวละคร มันติดอยู่ในใจ และเมื่อไหร่อีกสองเรื่องจะตามมาค๊าาา
.
.
.
.
.

>>31
.
.
.
.
.
จริงมึง โผล่กฎมาแรกๆ ยังกะแนวที่พวกตัวร้ายที่ใส่หน้ากากคนดีออกมาพูดให้พระเอกถ่มถุย พอบทนี้โผล่มาหลังๆ คือมีลูกสอนลูก มีหลานสอนหลาน ถ้ามันทำตามได้ไม่เสียคนแน่นอนเว้ย

สรุปหานเสวี่ยมันแข็งเพราะเอวเซียเหมิงจริงๆ สินะ55555555555 ตอนแรกกุยังงงๆ ไม่กล้าคิด เหมิงเหมิงเอ๊ย

กุว่าข้อเสียเซวียเหมิงที่จะพอพูดได้คงเป็นอีโก้สูงไม่เห็นหัวใคร เลยไม่ใส่ใจคนรอบข้างเท่าไหร่นี่แหละ ตอนโม่หรานเพิ่งย้อนมาใหม่ๆ จากดอกแปดขมก็ยังรู้สึกเกลียดท่าทีที่เจ้าตัวคิดว่าเซวียเหมิงดูถูกอยู่เลย ซึ่งก็เออ ดูถูกจริง แต่มันไม่ใช่แบบนั้นอะ กับตอนที่เอาแต่ซื้อถังหูหลุมาให้ซือเม่ย ไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาไม่เคยชอบกิน พอพลาดจุดเล็กๆ น้อยๆ นี้ไปเลยยิ่งรู้สึกตัวช้า รู้สึกผิดไปว่าถ้าสังเกตเห็นเร็วกว่านี้ เรื่องทุกอย่างก็อาจจะไม่เกิดขึ้น

เซวียเหมิงกับเจียงซีกุก็ชิปมึง ตั้งแต่ตอนที่เจียงซีโผล่มาครั้งแรกกุก็นึกว่าเอ๊ะ หรือสองเหมยจะเป็นแนวมิตรภาพกับเซวียเหมิงจริงๆ คนนี้เป็นตัวจริง แล้วคราวนี้เป็นแนวอาจารย์อากินศิษย์แทน555555 พอรู้ว่าเป็นพ่อลูกกันก็เรือพังทันที แต่กุเกลียดที่ตอนพิเศษมันเหมือนยังเล่นกับความหมิ่นเหม่ของเส้นตรงนี้อยู่ แกล้งคนอ่าน เอามาเป็นคู่เดตกัน ถึงจะเพื่อปูไปให้ครอบครัวเข้าใจกันมากขึ้น ละหลังๆ ยังมีหยอดมาให้สองเหมยหึงอีก555555 แถมจนจบตอนพิเศษโม่หร่นแม่งก็ยังเข้าใจว่าพ่อลูกกิ๊กกันอยู่ กุแบบ ไม่เขียนถึงตอนเฉลยจริงดิ เอางี้จริงดิ555555
.
.
.
.
.
เอาจริงกุอยากให้มีงานแปลของโร่วเปาอีกเยอะๆ เหมือนกัน ซึ่งอันที่จริงกุไม่รู้จักงานอื่นนางเลย แต่ถ้าแปลออกมาติดๆ กันแบบของโม่เซียงกุว่าป่านนี้กระมู้ทะลุสี่ห้าหกมู้ไปละ เสียดาย รีบออกไวๆ นะแอลซี

>>32
มีเรื่องอวี๋อูกับปิ้งอันเปิ่น บก.เคยอัพทวิตว่าอวี๋อูจะมาปลายปีนี้ไม่ก็ปีหน้าเลย ส่วนปิ้งอันเปิ่นคงต้องรอไปอีก

อวี๋อูเป็นจักรวาลเดียวกับฮัสกี้ มีจุดเชื่อมโยงทั้งที่มาของสำนัก เคล็ดวิชาบางอย่าง เผ่ากระดูกผีเสื้อ มีบรรพบุรุษของหลายๆ คน เรื่องนี้กับฮัสกี้เป็นส่วนเสริมกันและกัน แต่อ่านแยกกันก็รู้เรื่อง สมบูรณ์ในตัวเองแต่อ่านทั้งสองเรื่องจะสนุกกว่า ส่วนปิ้งอันเปิ่นกุว่าโร่วเปาเขียนสนองนี๊ดเฟติชล้วนๆ สุดแทบทุกทางแถมท็อกสิกกว่าฮัสกี้เยอะ คนชอบจะชอบเลย ถ้าไม่ชอบอาจจะเกลียดเลย 555

>>33 เห้ย จริงดิ กุชอบมากเลยนะที่หลายเรื่องของคนเขียนอยู่ในจักรวาลเดียวกัน มันรู้สึกไม่เหงาดีอะ เก็บตังค์รออ่านละกุ ส่วนเฟติชกุจริงๆ ก็ท็อกสิกมากนะ มาได้เล้ย5555555555

.
.
.
.
.
>>27 กูมีความสุขจังที่ได้อ่านที่มึงเขียน กระทู้โร่วเปาหายไปนานมากจนกูห่อเหี่ยว มึงคือน้ำค้างชโลมใจกูนะ จุ๊บๆ
เรื่องซือเม่ยกูอ่านรอบแรกก็หมั่นไส้หน่อยๆแต่ใจก็บอกเขาไม่ผิด จะห้ามอีหมาโม่มารักเขายังไงล่ะ พออ่านรอบสองกูสงสาร5555 เกลียดไอ้ศัตรูหัวใจคนนี้ชิบหายแต่ต้องยิ้มอ่อนยอมให้มันก้อร่อก้อติก ซือเม่ยชดใช้กรรมไปส่วนหนึ่งด้วยการนี้แล้ว

ชิบหายกว่าซือเม่ยก็กูนี่แหละ ลืมห้าจุดล่าง
.
.
.
.
.
เหมิงๆเหลือแต่สองเหมยเว้ย ไช่เปาแมวส้มนั่นโร่วเปาเอาไป นางบอกตอนเกิดเหตุที่ยอดเขานางอุ้มไช่เปาหนีมาด้วย5555 นางบอกนางเป็นศิษย์ยอดเขาสื่อเซิง พอออกมาก็เขียนเรื่องฮัสกี้ขายในต่างมิติ ซึ่งก็คือมิติของมึงกะกูนี่แหละ5555 แกทเชื่อมโยงกูพุ่งทะยานทันทีว่านางน่าจะเป็นศิษย์หญิงที่อาศัยคืนเดือนมืดลมแรงปีนหลังคาศาลาบัวแดงแอบดูหว่านหนิงอาบน้ำรึเปล่าวะ5555

กูรักพี่ท่ามาก ตอนจบพี่แกเขียนนิยายโป๊หากิน ส่วนมากตัวเอกคือเหมิงๆ ถถถถ กูสงสัยนิยายเรื่องสองเหมยเล่นหมูนี่คนแปลน่าจะแปลความหมายจริงๆ แต่ในภาษาจีนโร่วเปาเล่นคำแบบว่าสองบุปผาเคล้ามุกงามงี้เปล่าวะ แบบนิยายจีนมักตั้งชื่อหะรูหะรา สองบุปผาคือสองเหมย ส่วนมุกนั้นคำว่าไข่มุกภาษาจีนกลางมันพ้องเสียงกับหมู ถถถถ เหมิงๆเล่มสองเคยมีตอนที่กินหม้อไฟแย่งสมองหมูกับโม่หรานแล้วบอกสมองข้าด้วย แล้วกูก็คิดเตลิดเปิดเปิงไปถึงพวกเล่นsm ฝ่ายsubจะใส่ชุดหนัง มีปลอกคอสายจูง มีลูกกลมๆอุดปากแล้วถูกเรียกว่าหมู5555

เจียงซีนี่กูมีจิ้นกับเหมิงๆนะ แต่ตอนหลังในเล่มพิเศษกูเพ่งเล็งลูกบุญธรรมเจียงซีว่ะ สัมผัสได้ถึงกลิ่นไอจิตใจมีมลทินมัวหมองต่อพ่อบุญธรรม ส่วนเหมยน้องก็มองเจียงซีตอนป่วยว่างาม จิตใจอันไม่บริสุทธุ์ของกูเลยจิ้นเป็นสองเหมย เหมิงๆ เจียงซีกับลูกบุญธรรมหัวก่ายท้ายเกยว่ะ
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
มาย้อนอ่านที่กูเขียนข้างบน ถ้าเป็นแบบที่กูสันนิษฐานจริงกูว่าคนแปลเลือกบริบทถูกแล้วที่แปลความหมายแฝง(ความหมายจริง) อีพี่ท่ามันคลังคำน้อยจะตาย ไม่น่าแต่งชื่อเรื่องเว่อร์วังอะไรนั่นได้ สองเหมยเล่นหมูถูกต้องดีงามแล้ว5555

เรื่องนี้มีออริจินอลคาแรคเตอร์สองตัวละครว่ะ ตอนแรกกูคิดว่ามีแต่เจ้าหมู่บ้านหม่าแห่งเขาเถาเป่า(แจ็คหม่า) แต่พอรู้จักแมวของโร่วเปาถึงรู้ว่ามีอีกตัว แมวนางชื่อไช่เปา5555555

กูชอบฮัสกี้มากเลย หลายคนว่าตับแตก โร่วเปาเป็นนักล่าตับ กูเห็นด้วย แต่เพราะมันตับแตกไม่สมหวังคนอ่านนี่แหละมันถึงติดอยู่ในใจเอาไม่ออกเสียที เหมือนเวลามึงมีของที่อยากได้ พอซื้อมาครอบครองแล้วก็มีความสุขมาก จบ แต่ถ้าของที่อยากได้ของมึงหามาครองไม่ได้เสียที ความทุกข์ร้อนกระวนกระวายมันจะดิ้นอยู่ในใจ ต่อให้เวลาผ่านไปจะเบาลงแต่จะนึกถึงไม่จบไม่สิ้นด้วยความอาลัยเสมอ โร่วเปาใช้จุดนี้มาบีบจิตมึงให้ไม่ลืมนิยายนาง โคตรโหดเหี้ยม(ชม)
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
ที่ชอบอีกเรื่องนึงของนิยายเรื่องนี้คือเกิดภัยพิบัติขนาดนั้นแต่ไม่มีสัตว์ตาย55555 จริงๆก็รู้แหละว่าต้องมี แต่ไม่เอ่ยถึงให้กูจิตตกก็ถือว่าเมตตากูมากแล้ว เหมือนคนมือถือสากปากถือศีลที่กินเบคอนเบอร์เกอร์ได้เพราะไม่เห็นตอนเขาเชือดหมูแล้วโยนไปบนซากวัวนั่นแหละ ไช่เปาโร่วเปาก็มาอุ้มไป ส่วนเหน่าไป๋จินหนานกงซื่อก็โยนออกมาก่อนลงบ่อ ทั้งๆที่สถานการณ์คับขันและตัวเองก็โศกเศร้ามากแท้ๆ กูเป็นคนอ่านที่รักสัตว์กูยังลืมแต่อาซื่อไม่ลืมT_T เยื่ยวั่งซีก็ยังเลี้ยงต่อให้ ยังจำเรื่ององค์ชายอัปลักษณ์ตอนหน้าแรกๆที่เล่าว่าจางผิงตอนเด็กซนมาก เอาไก่ใส่โอ่งน้ำกูสตันต์ ติดป้ายเด็กเปรตแล้วไม่อะไรกับจางผิงเลยนับแต่นั้นทั้งที่ตอนหลังจากนั้นก็ทำดีมาตลอด ถถถถ

>>35 จริงมึง มาคิดๆ ดูตอนนี้ซือเม่ยแม่งกำหมัดไปกี่รอบแล้ววะในเรื่อง55555 แต่ไอ้คนเขียนทะลุมิติมาเองนี่กุเพิ่งรู้ แม่งปั่นจัดๆ55555555 ว่าแต่นิยายโป๊นี่ท่าเซียนจริงแต่งจริงๆ เรอะ? แถมนายเอกคือเซวียเหมิง?? กุเพิ่งอ่านจบไม่กี่วันกุลืมละ5555 แต่แหม๊ะ ไม่ใช่ว่าโม่หรานมันแต่งเจียงซีกะเซวียเหมิงจะเหมาะกว่าเหรอ เพราะจนจบเรื่องแม่งยังไม่แก้ไขความเข้าใจผิดตรงนี้เลยอะ แต่ก็เออไม่แน่นางอาจจะดูออกนะว่าสองเหมยคิดซัมติง งวึ้ยย /ของกุถ้าจะเอสเอ็มแนวโบราณก็ผ้าขาวปิดตาเชือกผูกเอาอะเข้าธีมดี(....)

เออ ละเรื่องลูกบุญธรรมนี่กุทั้งค้างทั้งงงมาก บรรยายมาซะละเอียดว่าเปนไง กุนึกว่าจะเฉลยว่าเปนไรสักอย่างของใครสักคน งง55555 แต่กุชอบเจียงซีเมะอะ เอาจริงหลังรู้เรื่องแม่เซวียเหมิงกุว่าถ้าจะแต่งแยกเป็นนิยายชญอะแม่งผ่านมาตราฐานดราม่าจีนโบราณหมดเลย แต่อันนี้เหมือนเราโกงสคิปมาดูตอนจบของรักไม่สมหวัง กุอินหนักอยู่นะคู่นี้ หวังชูฉินจนตายก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองรักใครกันแน่ คือยอมรับว่าเจียงซีเป็นรักครั้งหนึ่ง แต่ก็มีความสุขและขอบคุณเซวียเจิ้งยง แต่ก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วรักเขาจริงๆ ไหม ตอนนี้สงบแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะแก่แล้วหรือตัดใจได้จริงๆ ตายไปก็สะเทือนใจอยุ่เหมือนกัน สามเส้าอีกคู่

และเพราะเหตุนี้กุเลยจิ้นเจียงซีเป็นเมะ5555 โพซ้ายอะ แต่พอมึงพูดงี้กุเลยมานึกเรื่องของเซวียเหมิง ลูกมันก็ออร่าเคะได้แบบนี้ ถ้าพ่อมันจะเคะก็เอ่อ อาจจะได้อยู่มั้ง ขอกุดูอาร์ตก่อนได้ไหม กุตัดสินโพจากหน้าตา55555555 แต่อยากรู้ว่ามึงสังเกตตรงไหนวะว่าลูกมันจะอยากซ่ำพ่อบุญธรรมจริงๆ อันนี้คือกุดูไม่ออกเฉยๆ ชี้แนะได้เว่ย /แต่พ่อลูกหน้าชนกันหลังมีผู้ชายสามคนนี่บาปมาก อร่อยจัง

กุชอบที่มึงบอกเรื่องเพราะไม่สมหวังเลยติดในใจนะ เออมันจริง ของเล่นที่พ่อแม่ซื้อให้ผ่านไปไม่กี่ปีก็ลืมละ แต่ของที่ดีดดิ้นยังไงก็ไม่ได้ ทุกวันนี้เวลาเห็นมันขายก็ยังมองอยู่555555 เรื่องนี้อย่างน้อยกุว่ามันก็ไม่เจ็บเกินไป ตัวละครที่ผูกพันยังได้ตอนจบที่ดีอยู่ แต่ตัวประกอบที่เรื่องมันสายเกินแก้ก็ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนได้เหมือนกัน

อย่างเรื่องเหน่าไป๋จิน กุว่าโชคดีเพราะตัวละครฝั่งดีเรื่องนี้มันก็ดีบริสุทธิ์จริงๆ อะ ดีจนตัวเองตาย สรรพสัตว์ไปก่อน ตัวเองมาหลัง หนานกงซื่อโผล่มาแรกๆ กุมองภาพปกประกอบแล้วอ่อ นี่มันบทตัวละครชายสมทบโง่ะๆ ให้โดนตบรู้สำเหนียกนิ พอตอนโดดบ่อปุ๊บกุถึงกับ surprised pikachu face... จนกระทั่งบทบรรยายว่าร่างกายหลอมสลายไปหมดแล้ว จากนั้นเรื่องแม่งดิ่งดาร์คโหมดรัวๆ เล้ยo]-[ แต่ใดๆ สัตว์มักเป็นตัวแทนของสิ่งมีชีวิตที่ต้องฉิบหายไปทั้งที่ไม่ได้เกี่ยว กุว่าไม่บรรยายก็มีผลช่วยไม่ให้บรรยากาศมันหนักไปแหละ พวกนิยายที่มีฉากบรรยาย ทรมาณสัตว์นี่กุก็อ่านไม่ค่อยไหว มันพะอืดพะอมเกินไปอะ /ส่วนองค์ชายอัปลักษณ์กุอ่านนานจนลืมละมึง55555

จริงๆ กุมีเรื่องอยากพูดเยอะมากแต่เขียนไว้ในโน้ตละโคตรยาว จะลงตอนนี้ก็เขินๆ ละ แต่จะมาลงอยู่ดี55555555 เอาเป็นว่าถึงจากเม้นแรกๆ กุจะไม่พูด แต่ก็อินคสพ.ของพระนายและคิดว่านิยายเรื่องทำได้ดีมากในหลายๆ แง่ คุณภาพคับแก้วจริง กุรออวี๋อู๋ที่อยู่จักรวาลเดียวกันแบบใจจดใจจ่อนะ แงๆ

>>39 พี่ท่าแต่งจริงๆมึง คือในเรื่องสาวๆเขาเห็นเหมิงๆมาโวยใส่เจียงซีแล้วเลยกรี๊ดกันว่าเหมือนในนิยายเลย ในเรื่องไม่บอกว่าใครแต่งแต่ทุกสิ่งดูจะบ่งชี้5555 มีออฟฟิเชียลอาร์ทรูปจิบิพี่ท่าตั้งแผงขายนิยายด้วย จะเป็นใครไปได้ ตอนแรกกูอ่านๆไปก็เลือนๆไปบ้างแล้ว แต่อาทิตย์สองอาทิตย์มานี่เห็นในทวิตมีคนเมาท์พี่ท่าแล้วถ่ายรูปหนังสือหน้านั้นมาลง กูเลยเพิ่งจำได้ มีแต่เรื่องภรรยาตัวน้อยของเซียนจุนเผด็จการ เป็นคู่เหมิงๆxเจียงซี(ชื่อเรื่องยังกะหนังเกาหลี55555) เรื่องคืนนั้นที่ข้านอนกับเซียนจุน และเรื่องสองเหมยเล่นหมู สาวๆตีเรือกันด้วย555555

กูว่าพี่ท่าคิดว่าเป็นเหมิงๆxเจียงซีเพราะคิดว่าเหมือนคู่ตัวเองกับหว่านหนิงรึเปล่าวะ แบบเคะแก่ทรงสเน่ห์55555 แล้วเหมิงๆก็ชอบโวยวายขอตังค์เจียงซี เจียงซีก็ให้ตังค์ไม่มีปากไม่มีเสียง ฝ่ายรุกแสดงอำนาจเหนือฝ่ายรับเหมือนตอนตัวเองกับฉู่เฟย ไม่ทันคิดว่าความสัมพันธ์ที่ขอตังค์กันได้นอกจากผัวเมียแล้วยังมีพ่อลูกด้วย โถ ก็พ่อพี่ท่าแม่งเลวนี่นา ในเล่ม6มีตอนนึงที่สื่อว่าพี่ท่าน่าจะฆ่าพ่อตัวเองด้วย ตอนที่กล่าวถึงครั้งบุกทำลายหรูเฟิงพี่ท่าฆ่าแหลกแต่เก็บเจ้าเมืองคนนึงมาทรมาน ใช้ผลหลิงฉือยื้อชีวิตไว้ให้อยู่ไม่สู้ตายไปหนึ่งปี นั่นน่าจะเป็นพ่อที่เป็นหนึ่งในเจ้าเมืองหรูเฟิงนะ มาคิดดูถึงชีวิตจะพลิกผันยังไง เรื่องพ่อนี่เหมิงๆก็วาสนาดีกว่าพี่ท่าเยอะ

ส่วนความสัมพันธ์ของสองเหมยกับเหมิงๆนี่กูว่าพี่ท่ามองออกว่าสองคนนี้น่าจะชอบเหมิงๆเพราะติดตามมาสองชาติไม่ทิ้งกัน แต่ในสายตาพี่คงมองว่าสองคนนี้นกระดับพญาครุฑเพราะเหมิงๆเป็นผัวเจียงซี5555555 กูชอบตอนพี่ท่าหาเรื่องเหมยคนน้อง ถามว่าเจ้าเป็นคนพี่รึคนน้องล่ะ เหมยหานเสวี่ยเลยโต้กลับว่า ทีข้ายังไม่ถามเลยว่าท่านเป็นคน(ผัว)เก่ารึคน(ผัว)ใหม่555555 กูว่าดอกนี้พี่ท่ากลับบ้านไปนอนกระอักเลือดอ่ะ

กูทีมเจียงซีเคะเพราะในเล่ม8ที่เล่าถึงอดีตนั่นเขาบรรยายว่าเจียงซีงามมาก มีทั้งผู้ชายผู้หญิงมาหลงรักแต่นางไม่สนเรื่องรักๆใคร่ๆ ด่าลืมทางกลับบ้านทุกคน5555 เรื่องลูกบุญธรรมนั่นกูดูด้านเจียงซีไม่ออกเท่าไร แต่ตอนพิเศษที่มีตั้งกระทู้นั่นกูว่าเจียงซีเคะมาก แถมอีลูกบุญธรรมก็คลั่งรักเหลือทน ตอนเจียงซีจ่ายเงินซึ่งกูจำไม่ได้ว่าตอนฟาดหัวเว็บมาสเตอร์รึตอนจ่ายค่าหาแมวให้เหมิงๆแล้วลูกบุญธรรมคัดค้านว่าไม่ควรใช้เงินจำนวนมากอย่างเปล่าประโยชน์เช่นนั้นแล้วเจียงซีไม่ยอม ลบธ.(ย่อละกัน ยาวเกิน ถึงกูไม่อยากย่อและอยากพิมพ์ว่าผัวก็ตาม)ก็ยืนกรานกล้าคัดค้าน จนลบธ.แม่งยึดแอคเคาท์เจียงซี55555 เจียงซีโกรธๆๆๆๆๆหาว่าแข็งข้อเหรอ ลบธ.ก็ง้อแบบ ข้าจะแข็งข้อได้อย่างไร ท่านพ่อดีที่สุด เก่งที่สุด ฉลาดที่สุด น่ารักที่สุดบลาๆ คนในบอร์ดแม่งสยองกันทั่วหน้า บอกว่าหาความเชื่อมโยงของเจียงซีกับคำว่าน่ารักไม่เจอเลย(55555) มีคนแท็กหาจักษุแพทย์มาดูอีลบธ.ด้วย แล้วมีคนตอบว่าจักษุแพทย์ไม่น่าไหว ต้องจิตแพทย์555555555555

มีตอนนึง กูจำไม่ได้ว่าอยู่ในหนังสือไหม รึเป็นตอนพิเศษของโร่วเปา คือพี่ท่าอยากให้หว่านหนิงท้อง(พี่ก็พยายามมาตลอด ผิดที่เรื่องนี้ไม่ mpreg)เลยไปปรึกษาเจียงซีเคสผู้มีบุตรยาก5555 ทีนี้เจียงซีไม่ทำให้ คือจริงๆมันทำได้แต่อันตรายมาก พี่ท่าเลยงอนเมียน้อง(จินตนาการพี่ท่าแม่งช่างล้ำเลิศ)จากนั้นเวลาเรียกเจียงซีพี่ก็เรียกคนงามน้อยเจียงซี55555 กูเคยอ่านทวิตนึงของคนที่ตามเรื่องฮัสกี้แบบจริงจังแต่แรกเริ่มเขียน เขาเคยบอกว่าพี่ท่าพยายามไม่เข้าใกล้ไม่แตะตัวเจียงซีเกินความจำเป็น พี่กลัวหว่านหนิงหึง(...) ถึงจะเป็นการคิดไปเองว่าหว่านหนิงจะหึงแต่กูก็ลูบอกแล้วว่าเจียงซีแม่งต้องงามขนาดไหนวะ

แฟนอาร์ทเจียงซีงามมากนะเว้ย แบบเย้ายวนน่ะ จะดูเป็นชายหนุ่มหน้าสวย(กูเย่ว์เยวี่ยเก่งด้านยา เจียงซีภายนอกดูอายุราวยี่สิบเท่านั้น)ที่มักจะสูบยาจากกล้องไม้ไผ่ ในอวี๋อูก็มีตัวละครนึงมีไวบ์นี้แต่แม่งเมากว่าเจียงซี5555 และถ้ามึงทนอ่านมาถึงตอนนี้ ใช่แล้ว เจียงซีคือเหนือเมนของกู

เรื่องหวังชูฉิงนี่ก็ประทับใจกูมาก เจียงซีคือรักแรก ความรักครั้งแรกมันบริสุทธุ์เพราะมันเกิดขึ้นเองว่ะ ไม่มีเหตุผลหรือเส้นทางชีวิตให้ต้องเลือกต้องตัดสินใจ ชอบก็คือชอบล้วนๆ มันเลยตราตรึงอยู่ในใจแบบที่เค้าว่ารักแรกนั้นลืมยากนั่นแหละ ส่วนเซวียเจิ้งยงนี่คือนางมาตกลงใจตอนชีวิตลำบาก อุ้มท้องหนีจากสำนัก ผู้คนนินทาว่าร้าย ผู้ชายที่เราคุยด้วยแค่เพราะทำตามมารยาทกลับตามหาเราไม่ทอดทิ้ง ไม่รังเกียจ รักลูกเราเหมือนเป็นลูกเขาเอง มั่นคงเสมอต้นเสมอปลาย คนที่ชีวิตมันบาดเจ็บเหนื่อยล้าเหลือทนก็คงอยากทิ้งตัวลงพักผ่อนแล้วล่ะ

เซวียเจิ้งยงคือความรักที่โชคชะตานำพามาให้ ส่วนเจียงซีคือรักแรกที่เลือกรักเอง ชีวิตมนุษย์เราไม่ค่อยได้เลือกอะไรตามใจเท่าไรเลยฝังใจจำ แม้บางทีจะหวั่นไหวเมื่อเจอกันบ้างแต่หวังชูฉิงก็ฉลาดและมั่นคงพอจะไม่ก้าวออกจากแดนสวรรค์ของความรักเซวียเจิ้งยง ไม่ต้องพูดถึงว่าก้าวออกไปเจียงซีจะรออยู่ไหม กูว่าถึงนางก้าวออกมาก็เห็นแค่ชายผ้าเจียงซีลิบๆอยู่หัวโค้งกำแพงโน่น5555ตานี่เคยรักใครที่ไหน มันมีตอนที่เหมือนเจียงซีเห็นครอบครัวสุขสันต์บ้านเซวียแล้วคิดประมาณว่าความรัก/คำบอกรักมันเชื่อถือไม่ได้จริงๆ ตรงนี้เราว่าเจียงซีคิดอย่างคนไม่เคยมีความรัก ไม่เข้าใจความรักว่ามันมีหลายสถานะและเปลี่ยนแปลงได้เมื่อผ่านเวลาและข้อแม้ชีวิตของแต่ละคน เผลอๆจะมองว่าหวังชูฉิงเสียสัจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ถถถ มอตโต้ของเจียงซี 'มีรักคือมีโรค' เอาจริงก็ใช่นะ5555 ถือว่าหวังชูฉิงรักษาหายแล้วละกัน

เออ เรื่องอาร์ท ถ้ามึงอยากเห็นเจียงซีลองหาในทวิต พิมพ์ #2ha #jiangxi สองอันคู่กันดูนะ รูปแรกโคตรสวย ถือกล้องยาสูบด้วย

มึงกุลืมบอกว่ากุยังไม่อ่านตอนพิเศษเวิสปัจจุบัน555555 คือกุพิมพ์ไว้ในโน้ตวิจารณ์เรื่องหลัก เพราะหลังอ่านจบกุทนความเจ่บของเซวียเหมิงไม่ได้เลยขออ่านต่อแต่ของเวิสหลักเท่านั้นเพื่อฮีลใจก่อน โอเค เคมีลูกเลี้ยงมันมาตรงนี้เองสินะ เดี๋ยวกุไปอ่าน

พอมึงพูดละกุนึกได้จริงๆ ว่าเรื่องพี่ท่าทรมาณเจ้าเมืองคนนึง แต่ตอนนั้นกุไม่ปิ๊งเลย ตื้อจัด55555 และแม้แต่ในโลกนี้ยังไงพ่อโม่หรานก็คงเป็นขี้เถ้าไปกับไฟละ ละบทจะได้ตบหน้าสั่งสอนด่าฉอดยังไม่มี ต่างจากนิยายบางเรื่องที่ถ้าตัวเอกมีปมเรื่องพ่อแม่ จะต้องกลับไปเคลียร์ให้สะใจทุกหยดเลย แต่กุว่าแบบนี้ก็เรียลดีเหมือนกัน ชีวิตบางทีมันก็แบบนี้แหละ มึงไม่ได้โอกาสกลับไปแก้หรือแก้แค้นซะทุกอย่าง แค่ปัจจุบันดีกว่าเดิมก็ดีมากละ สัจธรรม

กุไปส่องแฟนอาร์ตเจียงซีมาแล้ว เออ เคะจริงว่ะมึง(....) เคะนางพญาด้วย สเปคกุเรย แม่ง เสียทีตอนเปิดตัวกุเห็นมีซัมติงกะชูฉินเลยจิ้นไว้ซะซ้ายจัดเลย อิมเมจเขาผัวตัวใหญ่ไหล่ผายอกผึงอะ55555 แต่กุจะพยายามเสพอาร์ตควีนๆ แล้วไปอ่านตอนพิเศษให้ชื่นใจนะ55555

มึงเนื้อหาหลายอย่างที่มึงพูดมามันไม่มีในเล่มกุแค้นใจมากที่อ่านจีนไม่ออกละไม่รู้ว่าจะไปตามทางไหน แง
แต่ที่มึงพิมพ์เรื่องสามเส้านี่มันตรงจนเจ็บอะ5555 เออ แต่ก็เป็นงั้นแหละ ทั้งสองได้ชีวิตที่ดีไปคนละแบบแล้ว เซวียเหมิงกุยังแอบคิดว่าบางทีถ้าเจียงซีรู้ว่าเป็นลูกแล้วรับมาเลี้ยงที่กูเย่ว์เยี่ยแต่แรกนางอาจไม่สปอยล์ลูกขนาดนี้55555 ไม่รู้ดิ คงเป็นพวกเฮี๊ยบจัดๆ คือเหมิงๆมันก็มีพรสวรรค์อยู่ละแต่คงโดนพ่อเคี่ยวจนเกลียดหน้ากันไปเลย(เหมือนทุกวันนี้55555) แต่กุว่าผู้ชายทุกคนอะแม่งจะมีความรู้สึกอยากชดเชยสูงแปลกๆ แบบคนปกติที่ไม่เหี้ยนะ กุรู้สึกว่าที่เจียงซียอมให้เหมิงๆขนาดนี้คืออยากชดเชยที่ผ่านมาล้วนๆ เป็นคนเย็นชาแต่ก็ไม่ใช่จะไม่เข้าใจว่าที่ผ่านมาเขาลำบากขนาดไหน ให้ผู้ชายคนอื่นมาเลี้ยงลูกตัวเองแทนเป็นสิบๆ ปี พอลูกเหลือแค่ตัวเองแล้วก็ไม่รู้จะปฏิเสธเวลามันดื้อยังไง ปิดท้ายด้วยตามใจสุดลิ่มทิ่มประตู ถึงต่อให้รู้แต่แรกก็คงสปอยล์ด้านวัตถุเหมือนเดิมก็เถอะ

กุพ่นด้วยว่ากุชอบฉากทะเลาะกันที่ศาลาหลังใช้แอพหาคู่มาก555555555 ฉากเรียกชื่อแอคกะชื่อจริงสลับกันแม่งมีแค่ชื่อในประโยคแต่กุขำเกือบตาย ตายายเสือกยังผ่านมาเม้าท์เหมือนอนิเมยุคเก่าอีก55555555 จนกุแค้นเลยว่าแม่ง โร่วเปาจะแต่งขำขิตขนาดนี้ก็ทำได้นี่หว่า แล้วดราม่าที่ผ่านมาที่กุต้องรับคือออ ฮืออ

ส่วนที่กุอมก.อีกอย่างในแท็กอาร์ตคือ... มีคนชิปเจียงเหมิงด้วย ซึ่งเอาจิงกุไม่มีปัญหานะแต่ไม่อยากพูดดัง55555 แปกมาที่ลงในทวิตละไม่โดนแคนเซิล แต่อย่างว่าคนที่ตามจนรู้ก็ต้องอ่านจนจบ ต่อให้เป็นชาวตะวันตกที่อยากแคนเซิลก็คงไม่ลงทุนขนาดนี้ คิดแล้วเสียดายว่ะ กุโดนชื่อเรื่องหลอก นึกว่าจะเป็นแนวกลับชาติมาเกิดบ๊องๆ ใสๆ โปกฮาไปวันๆ ถ้ากุรู้ว่าดราม่าตับแตกขนาดนี้กุคงซื้อตั้งกะมันออกใหม่ๆ ละ ชื่อเรื่องแกงกุหนักสุดแล้วในเรื่องเน้

เจียงซีคือเคะในสเปคโร่วเปาเลย555 โร่วเปาเรียกเจียงซีว่ามาดามอันดับหนึ่งอะมึง ความเคะเป็นรองแค่เหมิงเหมิง คนชิปเจียงเหมิงเป็นเซเลปด้อม เมื่อก่อนดราม่าเหมือนกัน คนบ่นก็บ่นจนเลิกบ่นไปแล้ว ออกแนวไม่ยุ่งกันมากกว่า เป็นตัวละครรองทั้งคู่ด้วยแรงต้านเลยไม่เยอะ กุว่าคนชิปหรานหว่านแบบสลับอายุยังโดนเขม่นมากกว่าอีก