Last posted
Total of 118 posts
จากมู้ที่แล้วรปมาอัพในเว่ยเหรอ ไปค้นทวิตไม่เจอว่ะ กูแซด อยากให้แม่กลับมา มีกี่ภาษาแล้ววะเนี่ย
กุฮาคนสเปนที่โหยหวนมากว่าแม้แต่อิตาลีก็มีlcก่อนนาง
โร่วเปาประกาศlcปอป.มีของเกาหลี ญี่ปุ่น ไทย ของไทยกุคิดว่าคนได้ไปน่าจะกุหลาบเจ้าเดิม
ปอปมีแอลซีญี่ปุ่น แล้วเอ้อฮากู?? จะว่าไปมีใครมีปกเอ้อฮาไต้หวันไหมอะ มันมีใช่ปะ
ปอปได้ lc ในญี่ปุ่นก่อนฮัสกี้ได้ไงวะ อย่างงง
แต่ทั้งสองเรื่องน่าจะเป็นไทป์ของคนญี่ปุ่นทั้งคู่นะ
เมื่อใดหนอ นิยายใหม่ของแม่รปจะออก กุอ่านฮัสกี้มาสามร้อยรอบละ
ขอถามหน่อย คือยังอ่านไม่จบแต่อยากรู้เรื่องฉู่สวินมาก หลังจากไปอยู่ปรโลกแล้วคือยังไง ช่วยสปอยล์หน่อยได้ไหม ใครเป็นคนเอาดอกไม้มาให้ทุกสิบวันเหรอ คาใจมากก55555
อวี๋อูมีอยู่จริงป่ะ
มู้นี้ดันขึ้นมาพอดีเลย กูไปเห็นเขาแนะนำนิยายของคนเขียนคนนี้มาน่ะโม่ง แล้วกูถูกใจเรื่องที่ชื่อปิ้งอันเปิ่นอะไรสักอย่าง (กูชอบแนวป่วยจิต) มันมีlcในไทยรึยังหรอ
ถ้าออกทุกเดือนรวดเดียวแบบฮัสกี้กูโอเค ตอนฮัสกี้รอนานถึงกับมีคนตั้งแท็กทวงให้ประกาศลิขสิทธิ์เลย
สวัสดี กุคือโม่ง >>>/801/16550/898/ ที่เข้ามาถามรีวิวแล้วหายไปในวันนั้น ขอโทษที่ใช้เวลาอ่านนานมาก5555555 กุกลับมาพร้อมกับความในใจเต็มร้อย ยาวฉิบหายแน่นอน แต่นี่คือความประทับใจทั้งหมดของกุ
/ตอนแรกว่าจะสรุปเนื้อเรื่องก่อน แต่ไปๆ มาๆ กุลงความรู้สึกที่มีต่อตัวละครต่างๆ ก่อนละกัน พรุ่งนี้ค่อยมาลงเรื่องพล็อต กุสรุปไว้คร่าวๆ ก่อน ลิสต์ไว้เป็นชื่อ เขียนไม่ต่อเนื่องบ้างเพราะตัดมาลงก่อน ถ้ายังมีคนผ่านมาอ่านอยู่ มาคุยกับกุได้นะ
.
.
.
.
.
/
หนานกงฉางอิน...โผล่มาแค่เป็นวีรบุรุษในตำนานแท้ๆ แต่หล่อมาก... เอาแค่เรื่องคิดล่วงหน้า ตัดเอ็นแขนตัวเอง+ศิษย์ชั้นสูงก่อนตายก็ยอดละ ยังมี 'ละโมบ เคียดแค้น โป้ปด เข่นฆ่า ผิดประเวณี ลักขโมย ปล้นชิง คือเจ็ดข้อห้ามวิญญูชนสำนักหรูเฟิงเรา' ตราบใดที่ยังมีคนจำคำสอนนี้ ก็คือการสืบต่อแล้ว
'โลกมนุษย์งดงามนัก ไม่มีผู้ใดอยากจากไป' อันนี้คือ กุว่ามันทำหน้าที่ได้ดีสุดๆ ในการเล่า น้อยแต่มาก แค่สองประโยคแต่มันเหมือนทำให้มึงเห็นชีวิตที่ผ่านมาของหนานกงฉางอินวิ่งผ่านไปต่อหน้าเลย มันแค่นี้แต่มึงนึกออกเลยว่าตอนที่ยังมีชีวิตของผู้ชายคนนี้มันงดงามขนาดไหน คงจะเจอเรื่องร้าย แต่ก็ยังอยู่แบบไม่เสียใจ เดินย่ำชมธุลีแดง เข้าใจเลยว่าทำไมไม่ละสังขารกลายเป็นเซียน ก็มันดีขนาดนี้อะ ฮือๆ
/
ส่วนสวีซวงหลินกับหลัวเฟิงหวา... ตามที่บอกไป คู่นี้แม่งถูกสเปคกุมากกกก ตอนที่บรรยายถึงร่างเน่าเปื่อยของสวีซวงหลิน ทำให้คิดว่าต่อให้เฟิงหวาย้อนมาแล้วยังไง สวีซวงหลินก็ต้องตกตายอยู่ดี มันทั้งขม ทั้งเจ็บปวดอะ ตอนที่แผนชุบชีวิตหลัวเฟิงหวาล่ม กุเจ็บแทนเพราะรู้ว่าคู่นี้ไม่ได้โชคดีเหมือนโม่หรานกับหว่านหนิง สองคนนี้ถ้าย้อนเวลาได้ก็คงอยากจะทำเหมือนกัน ความเข้าใจผิด ทั้งทิฐิที่สวีซวงหลินไม่ยอมอธิบายเรื่องราวอีก จากกันก็จากแบบไม่สงบ มันรู้สึกว่าคู่นี้เองถ้าได้โอกาสแบบคู่ตัวเอกก็คงจะดีไม่น้อยเลย ฉากบรรยายว่าแสงที่ก่อเป็นรูปร่างของอาจารย์ค่อยๆ แหลกละเอียดหายไป ตอนสวีซวงหลินกรีดร้องคือ โอย กุตาย เป็นตัวประกอบโผล่มาดำเนินแผนการสั้นๆ แท้ๆ ทำไมต้องทำให้กุอินและเสียดายแทนขนาดนี้ด้วยวะ
/
ซือเม่ย ยอมรับว่าตอนแรกกุรำคาญมากเวลาโม่หรานพยายามเอาใจซือเม่ย และกุก็หงุดหงิดซือเม่ยแทนด้วยทั้งที่นางไม่ได้ทำไรเลย โม่หรานมันโง่เอง จะบอกว่าตอนกุเห็นปกเล่มเจ็ดกุคิดนานมากว่าใครวะ ตัวละครหลักก็น่าจะมาเกือบหมดละ ละพอฉากดาบฮว่าปี้หนานบาดตากุคือ... โอ้วววววว เชี่ยยยย กุรู้แล้วว่าใครรรร แต่ตอนนั้นก็ยังมีความหวังว่าสุดท้ายซือเม่ยโลกสองจะกลับสำนักกับเซวียเหมิงด้วยกัน กลายเป็นอาจารย์เป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งที่สอนศิษย์เรื่องแพทย์ไป เฮ้อ แต่กุก็แอบกรี๊ดในใจสุดเสียงเลยตอนที่เซวียเหมิงฉลองจนเมาแล้วมีคนเข้าประคองพลางเรียก 'ประมุขน้อย...' คือกุแบบ โอ้ยยย เขายังอยู่ ยังคงมาช่วยประคองไปตอนที่จำเป็นจริงๆ เสียดายที่ไม่สามารถมีตัวตนในฐานะซือเม่ยได้แล้ว ซือเม่ยชาตินี้มีแต่เจ็บกับเจ็บ แม้จะแค่ให้อาจารย์จดจำได้ว่าศิษย์ไม่รักดีคนนี้คอยช่วยไว้ก็ไม่ทำ ใช้ชีวิตไถ่บาปไปจนตายจริงๆ
/
ต่อ >>27
.
.
.
.
.
/
ฮว่าปี้หนาน...กุกลายเป็นทั้งชอบทั้งสงสารอะ จริงๆ บทสามสิบคนถมสะพานกุว่าก็ทำได้ดี คือถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นอาจจะพูดออกมาแบบโต้งๆ เลยว่า เป็นท่านจะยอมถมให้หรือไม่ แต่เรื่องนี้แยบคายกว่า ทำได้ดีมาก ถามว่า 'แล้วควรเป็นใคร' ประโยคถามเหมือนกันแต่สมูท+100เลยว่าเป็นใครก็ไม่อยากตายทั้งนั้นแหละ จริงๆ กุลุ้นมาตลอดเลย พอบทมู่เยียนหลีจากที่กุเคยหมั่นไส้ตอนทำท่าเย่อหยิ่งในเขาสื่อเซิง พอบทนางสลายแก่นวิญญาณ แปลงร่างเทพ ยอมใช้ร่างตัวเองเป็นสะพานเพื่อให้น้องกลับบ้าน น้องและแม่ที่ไม่ได้เป็นเผ่าพันธุ์ของตัวเองจริงๆ ฉากย้อนเรื่องสั้นๆ ก็ทำให้เก็ตเลยว่าระบบเหี้ยๆ มันกดทั้งคนนอกและคนในจริงๆ แล้วสุดท้ายสะพานก็เปิดจริงด้วย กุดีใจแทน ตอนที่ปีศาจกระดูกออกมาบอกไม่ให้ผ่านกุก็แอบเสียวๆ นะ แต่คิดว่าเรื่องดำเนินมาขนาดนี้ ถ้าประตูปิดเผ่ากระดูกผีเสื้อก็ไม่มีที่ให้อยู่แล้ว แล้วประตูก็เปิดออกได้จริงๆ...แต่มากับการต้องเสียฮว่าปี้หนานไป คือฉากตายมันเหี้ยมากจนกุปวดใจอะ แม้แต่ซากก็ไม่เหลือให้ใส่โลง แล้วก็ไม่มีการกล่าวถึงโลกปีศาจอีกเลย ตอนแรกกุแอบคาดหวังนะ นึกว่ามันจะ fucked up หนักแบบสิ้นหวังคือพอข้ามไปละชึวิตเหี้ยกว่าเดิมงี้ แต่ด้วยความที่ยังไงก็เป็นเผ่าปีศาจ ต่อให้โดนทรีตเหี้ย แต่ทนไปร้อยสองร้อยปีเดี๋ยวก็ดีตามเดิมเอง ยิ่งปีศาจอายุยืนเป็นพันหมื่นอยู่ละ
เสียใจก็แต่ฮว่าปี้หนาน เสียงดังกร็อบเหมือนเสียงคอมารดาที่หักในวันนั้น สุดท้ายแหลกเหลวเป็นชิ้นเนื้อ คือเฮ้อ เป็นตัวร้ายที่ชนะจริงๆ ทำแผนสำเร็จ พาเผ่าตัวเองกลับบ้านได้จริงๆ จากนี้ไม่ต้องมีเผ่ากระดูกผีเสื้อต้องทนทุกข์อีกแล้ว แต่ก็แลกมากับการที่ฮว่าปี้หนานไม่ได้สัมผัสอิสระและอนาคตที่ยิ่งใหญ่ต่อจากนั้น เข้าเทพก็ไม่ได้ เข้าปีศาจก็ไม่ได้ เป็นคนทรยศจากทั้งสองเผ่า ฉากที่โม่หรานคุยกะราชาปีศาจกุยังแอบน้อยใจแทนฮว่าปี้หนานเลย เพราะไม่ได้ถูกเลือก และไม่มีทางเลือก สายเลือดก็เกิดมาอย่างงี้แล้ว จะให้ทำอะไรได้ นึกๆ ดูไม่มีเล่าต่อเรื่องของเผ่ากระดูกก็คงดีแล้ว สื่อชัดเลยว่ามันล้วนไม่ใช่โลกของเราแล้ว ปิดประตูตัดขาด จากนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกัน และกุก็ยังปลอบใจตัวเองว่าฮว่าปี้หนานตายไปอาจจะดีแล้ว เพราะต่อให้ไม่ตาย ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่ไม่มีฉู่หว่านหนิง ไม่มีเซวียเหมิง คิดถึงก็เจอไม่ได้อีก ชีวิตอยู่ไปก็อาจทุกข์ทรมาณเปล่าๆ
เอาจริงเรื่องที่ชอบฉู่หว่านหนิง สงสารอีกเหมือนกันเพราะปมชีวิตทำให้ไม่มีโอกาส คือแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว มีปมเลยทำให้ต้องกลายเป็นคนเก็บตัว วางท่าที เปิดเผยจริงใจอะไรไม่ได้ ไม่สามารถส่งยิ้มเจิดจ้าจริงใจแบบที่โม่หรานทำได้ ชีวิตลำบากเหมือนกันแต่โม่หรานยังเป็นคนซื่อตรงต่อตัวเองได้ คิดแล้วช้ำมาก เอาเป็นว่ากุอึ้งเหมือนกันที่ซื่อเม่ยชาติก่อนจะกลายเป็นตัวละครที่กุชอบและสงสารที่สุดในเรื่อง เฮ้อ
/
.
.
.
.
.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.