>>154 มันก็สไตล์นักเขียนเฉยๆอะ555 งานเขาไม่ได้หวือหวา แนวไลฟสไตล์ที่กูไม่ค่อยได้อ่าน แต่ชอบการเขียนของเขา เนื้อเรื่องก็ไม่ซ้ำจนแบบเดาได้ดี
จัดเหอะเล่มเดียวจบเอง สูทรัก จะเป็นแนวสายลับ+พ่อมด อารมณ์แบบอยู่อังกฤษแล้วฝนตกเบาๆตลอดทั้งวัน ไม่ได้หมายถึงอึกครึมนะ5555 แบบมีอะไรเล็กน้อยแทรกมาเรื่อยๆน่าสนใจไม่เบื่อ ก็สรุปอะ นายเอกเป็นพ่อมดขาวคนสุดท้ายและอาจถือว่าเป็นพ่อมดขาวคนแรกของยุคถัดไป กูเล่าข้ามอันที่สำคัญนะ พวกความรู้สึกเหตุผลไรต้องไปอ่านเอง
นายเอกรับช่วงต่อร้านตัดสูทจากตา ซึ่งร้านตัดสูทเนี่ยอะเป็นร้านที่ตัดให้กับพวกสายลับทั่วโลกเพราะว่าใครที่ใส่สูทจะได้รับโชคดี(อาจคิดไปเอง) ก็มีคนจับตามองมาวอแวตลอด นายเอกไม่เคยได้ออกไปไหนไม่ค่อยได้เจอใคร พอตาตายพระเอกก็เหมือนมาให้ชีวิตกับนายเอก คอยปกป้องคอยเอาขนมมาให้ พอพระเอกหายไปทำภารกิจ ขนมไม่มีมาส่งก็คิดถึงเขา มีสายลับที่มาจับตาฝั่งตรงข้าม พ่อมดดำที่มาวอแวกับน้องหมาที่พ่อมดดำให้มา คอยตบมุขตลอดเรื่อง สนุกดี นายเอกเป็นพ่อมดขาวก็มักมีของโยนมาใส่แล้วพระเอกก็คอยรับให้ก่อนโยนให้น้องหมาคาบกลับไปให้นายเอก ของที่โยนมาก็คือต้องทำตามความปรารถนาของพวกพ่อมดขาวทีละข้อๆ 200กว่าข้อ ไปตะโกนบนยอดเขาบ้าง ไปหาของบ้าง เหมือนแอบบอกมีให้ไปบอกรักราชินี555 หลังๆก็เริ่มรู้ใจกับพระเอก จนพระเอกไปทำภารกิจเสี่ยงตาย นายเอกรู้เลยอาศัยความช่วยเหลือจากสายลับที่รู้จัก จนช่วยพระเอกได้ละคิดว่าตัวเองถึงเวลาต้องเป็นพ่อมดขาวเต็มตัวแล้วไม่งั้นพระเอกแม่งได้ตายแน่+ไหนจะเรื่องพ่อมดดำมากวนใจอีก ตัวเองไม่มีพลังเพียงพอเลยตอนนี้ นั้นละ
ป.ล.นายเอกมีซีนวีนๆโวยวายกูก็แปลกใจ แต่คงเพราะเหมือนแบบคนที่ไร้เดียงสา(ไม่ได้แบบซื่อๆน่ารักนะ แบบถูกเลี้ยงเอาใจมาอยู่แต่ในบ้าน)คิดว่านักเขียนคงตั้งใจตรงนี้ถือว่าศึกษาสภาวะมาดี