คือถ้าบ่นแค่นานๆทีแบบสองสามเดือนครั้งงี้คือต้องการกำลังใจ ปกติแหละมึงไปโอ๋ๆหน่อยก็ได้
แต่ถ้าแม่งบ่นบ่อยแทบทุกวันมีทุกวีค คือต้องการความสนใจจ้า หิวแสงเบาๆอะ ไม่ได้อยากให้คนโอ๋ แต่อยากให้คนอวย ฟีลแบบเพจหมาที่เป็นดราม่าไปอะ ปากบอกว่าทำด้วยใจรักสงสารน้องดูแลดี แต่ตัดพ้อท้อแท้ชีวิตทุกโพสนี่แม่งถ้าเลี้ยงหมาแล้งชีวิตบัดซบกว่าตอนไม่เลี้ยงก็ควรหยุดมะ มีเมตตายังไงทำไมจิตใจไม่สดใสขึ้นวะผิดหลักการทำทาน ทานที่ดีคือยิ่งทำยิ่งมีความสุข ถ้าทำแล้วมีแต่ทุกข์คือมึงไปผิดทาง แต่นั่นแหละเคสนั้นมีเรื่องเงินบริจาคด้วยอะเนอะ ก็คล้ายๆพวกนข.ช่างตัดพ้ออะ ถ้าเขียนเพราะชอบที่ที่บอกแต่แรกๆ ไม่ได้เจียนหวังเงินน้า ไม่ได้หวังว่าจะปังอ่า แค่มีคนอ่านก็พอ เขียนเพราะมีความสุข แต่แม่งขยันตัดพ้อก็แปลกๆละ ถ้ายิ่งเขียนยิ่งไม่มีความสุขคือที่พูดมาทุงแค่สร้างภาพไปงั้นอ้อวะ หรือต่อให้เขียนหาตังจริงจัง จะเอาเวลาตัดพ้อไปขายงงานไม่ดีกว่าเหรอวะ
เออแต่นั่นแหละสังคมย้านเรามันวิปริตพวกงี้ถึงเติบโตดันมาได้แบบไม่ต้แงใข้ึวามพยายามมากไง มุแงออกสื่อให้คนรุมปลอบก็ได้ยอดพุ่งพรวดๆละ หาทำคอนเท้นไปเถอะไงก็มีพวกเลเวลหนึ่งพร้อมเชื่อพร้อมอวยแม้มันจะแปลกๆก็ตาม เช่นคนที่โดนโม่งเอาทัวร์ลงหลังโดนรีไปไม่กี่หลักหน่วยอะจ้า เอาโม่งไปปขวนปุ๊บมีคนเริ่มเห็นงานขึ้นเฉยเลยอะ แม่งกลยุทธ ต่อไปนี้พวกมึงเตรียมรับมือเหล่าผู้โหยหาคอนเท้นจากการยืมมือโม่งด้วยนะ เสจกิดงี้เราก็ต่องดิ้นรนกันหน่อยแหละแต่ภาพก็ต้องสร้างควบคู่กันไปอะเนอะ