>>216 กูว่าเพราะงานแปลจีนกับงานแปลญี่ปุ่นมันมีประวัติต่างกัน
กาลครั้งหนึ่งเมื่อราวๆสามสิบปีที่แล้วเคยมีงานแปลจีนที่เรียกว่างานกำลังภายใน แปลขึ้นมาโดยมีทาร์เก็ตกรุ๊ปเป็นนักอ่านไทยเชื้อสายจีน คนกลุ่มนี้ส่วนใหญ่ใช้ภาษาจีนหมิ่นหนาน คือภาษาจีนทางใต้ พวกสำเนียงฮกเกี้ยน แต้จิ๋ว เรียกเครือญาติเป็นภาษาจีน รุ่นอากงอาม่ายังพาลูกหลานไปดูงิ้วช่วงเทศกาลต่างๆ งานแปลกำลังภายในเลยทับศัพท์เกือบหมดทุกอย่าง ทั้งแต่ปาปา เตียเตีย เนี่ยเนี้ย เจ่เจ๊ กอกอ ม่วยม่วย ซือแป๋ ซือเจ็ก ซือบ้อ ฯลฯ รวมไปถึงฉายาและกระบวนท่า แถมยุคนั้นยังเป็นยุคที่แทบจะไม่มีงานแปลจีนประเภทอื่นเลยนอกจากงานกำลังภายใน พวกวรรณกรรมจีนคลาสสิกมีแปลบ้าง แต่บางส่วนก็แปลจากภาษาอังกฤษ
ต่อมางานแปลแนวกำลังภายในเริ่มซบเซา ก็มีแนวองค์หญิงกำมะลอกับแนวเทพเซียนเข้ามาแทน และคนแปลไม่ได้ใช้ภาษาแต้จิ๋วอีกแล้ว แต่ใช้ภาษาจีนกลาง ก็เลยมีการปรับเปลี่ยน แต่ด้วยความที่เดิมมันทับศัพท์หนักมาก งานแปลช่วงนั้นก็เลยเป็นจีนกลางแบบทับศัพท์ น่าจะเพราะเคยชิน แล้วก็ไม่แน่ใจด้วยว่าตลาดคนอ่านรับได้ขนาดไหน จะมีคนไทยอ่านมั้ย หรือมีแต่ลูกหลานคนจีนเหมือนเดิม พอนักอ่านเริ่มวิจารณ์ว่าอ่านไม่รู้เรื่อง เขาก็ค่อยๆลดการทับศัพท์ลงมากันนะ แต่นักอ่านนักแปลบางคนก็ยังชินกับการทับศัพท์อยู่
ว่าง่ายๆคืองานแปลจีนมันเริ่มจากแปลให้ลูกหลานคนจีนอ่าน เลยทับศัพท์จัดหนักแล้วค่อยๆลด ในขณะที่งานแปลญี่ปุ่นเริ่มต้นมาก็ตั้งใจจะให้นักอ่านคนไทยอ่านอยู่แล้ว ก็เลยไม่มีความคุ้นชินว่าต้องทับศัพท์ ที่ทับก็ทับแบบเลี่ยงไม่ได้จริงๆ จนมีแปลเถื่อนใช้ทับศัพท์นี่แหละ