>>726 คือมันอย่างงี้ ปรกติกูเก็บเงินใว้ในบัญชีนะแหละ แต่มึงอาจจะเคยหรือเคยเห็นใช่ไหม บางคนเวลาเงินเหลือมาจากกิจกรรมนอกบ้านร้อยสองร้อย
แล้วก็เอามายัดๆรวมกันในกระปุ๊กเต็มแล้วกูถึงเอาไปฝาก กูเป็นคนแบบนั้นแหละเผื่อฉุกเฉินต้องใช้เงินสดก็วิ่งไปเอาได้เลยแต่กูเก็บเงินใว้ในกล่องของเล่นแทน จะว่ากูเป็นคนโรคจิตก็ได้ กูมีแนวคิดบ้าๆแบบในคุโรมาตี้ ว่าเงินตรงนี้เก็บให้ลืมแต่ถ้าวันไหนจำเป็นจะใช้จะงัดออกมาได้แบบไม่ต้องคิดหรือมารู้ตัวอีกทีว่าเห้ยเราเก็บเงินเศษได้เท่านี้แม่งฟิน ซึ่งเอาตรงๆมันก็ไม่ควรทำจริงๆ แต่ก็นะกูคิดว่ามันลับพอควรถ้าคนที่ไม่เคยมาค้นห้องกูน่าจะไม่รู้ กูเลยรู้ว่าแม่งคงแอบเข้าห้องกูมาหลายทีละ ปรกติคือมาพละการหยิบกาตูนไปอ่านบ้างอยู่แล้วแต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ มารู้ตัวคือแม่งผิดปรกติเอะใจว่ามันไปเอาเงินที่ไหนเลยมาเช็คดูแบ็งค์ร้อยหายเกลี้ยง แม่งเหลือแต่แบ็งค์ยี่สิบ
ด่ากูเถอะยอมรับว่าส่วนนึงกูประมาทไม่ทันคน เพื่อนกูยังด่ากูเลยว่าทำไมไม่ฝากกลับไปเดี๊ยวนี้เครื่องฝากเงินอัตโนมัติก็มี
ส่วนไอ้ที่ว่าทำไมไม่โวยวาย มึงไม่เข้าใจปฐิกิริยาลูกโซ่หรอก ว่าถ้ามึงเกิดมาเป็นคนที่ถูกรักน้อยกว่าคนอื่นในบ้านฟีลมันซับซ้อนขนาดไหน ใช่โวยแล้วได้เงินคืนแน่นอน แล้วม๊ากูก็จะไปบ่นกับป๊ากู แล้วตอนกินข้าวรวมเค้าก็จะเรียกคุย ปัญหาแม่งก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วไอ้สัสนั่นก็จะยืนกระต่ายขาเดียวสะบัดอีโมว่าตัวมันไม่ได้ทำ แป๊บเดียวมึงจะกลายสภาพจากเหยื่อเป็นเป็นบุรุษย์ผู้ทำให้ครอบครัวแตกแยกแทน
ถ้าถามว่าทำไมยังทนวะครอบครัวมึงแย่ขนาดนี้ คือบางครั้งมึงต้องทนอยู่กับคนเหี้ยๆ เพื่ออนาคตไง ไอ้เรื่องบาดหมางมันมีได้ตลอดอยู่แล้วแต่อนาคตกูไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วนอกจากสืบทอดกิจการที่บ้าน