มีคนบอกว่าสนพ.ก็แค่อ้างไปเรื่อย ดูถูกคนอ่าน เพราะถ้าเรื่องดีจริงจะมีแปลเถื่อนยังไงคนก็ซื้อ ไม่งั้นนิยายไทยที่ลงอ่านจนจบก็ขายไม่ได้แล้ว
แต่นี่จำได้ว่านักเขียนไทยหลายคนเขาก็บอกปะวะ ว่าแบบยอดวิวยอดเข้าชั้นดูเยอะ แต่พอขายจริงนี่แทบหาร 10 แล้วก็อีบุคจะขายง่ายกว่าตัวเล่มหน่อย
แล้วนักเขียนที่ดังหน่อยบางคนยังเคยโดนด่าปะวะว่าทำไมจบแล้วติดเหริยญไม่เห็นใจคนอ่านซัมติง
นักเขียนที่ลงอ่านจนจบแล้วค่อยปิดตอนเพื่อขายที่ได้ยอดเยอะมากๆนั่นก็คือต้องดูว่าแมสเบอร์ไหนด้วยมั้ยนะ มันไม่น่าสรุปได้แค่มีลงให้อ่านฟรีเขาก็ยังขายได้นะ แล้วยังมีเรื่องแปลอีก คือบางทีสนพ.ไม่ได้กลัวแปลดีสู้แปลเถื่อนไม่ได้ (แปลเถื่อนดีๆมันน่าจะมีแค่ 0.1% มั้ย แค่หาคนรู้ภาษาต้นทางจริงๆจากแปลเถื่อนนี่มือข้างเดียวยังนับแล้วอาจจะเหลือ) แต่ถ้าจะกลัวอะไรก็คงกลัวพวกนักอ่านเถื่อนมาก่อนประสาทแดกอะ ก็ไม่ได้บอกว่างานที่ผ่านสนพ.มันแปลดีเลิศประเสริฐศรีไปทุกเรื่อง แต่บางเคสคนอ่านประสาทแดกมันมาหาเรื่องไร้สาระจริงๆ