>>885 เราจะวิเคราะห์ด้วยภายใต้เงื่อนไขว่าทุกอย่างคงเดิมแต่พ่อเจียงรอดเนอะ
เกริ่นก่อน…อันดับแรกคนในเรื่องเป็นผู้บำเพ็ญเซียนก็จริงแต่ทุกคนยังมีความเป็นมนุษย์ มีรัก โลภ โกรธ หลงกันหมดทุกคน
อันดับสองจะพูดถึงฝั่งตระกูลตัวประกอบทั้งหลายก่อน กูจะเน้นไปที่ด้านของความรู้สึกนะ เรื่องเซ็ตติ้งโบราณพูดกันบ่อยแล้ว
ตระกูลพวกนี้ฟีลเหมือนเป็นประเทศหนึ่ง ทุกตระกูลถูกตระกูลเวินรุกราน ทุกตระกูลเป็นผู้เสียหายและคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ยังมีชีวิตอยู่(คุ้นๆไหม)โดยที่พวกเขารับรู้ว่าเวินสายรองไม่เคยหยิบยื่นความช่วยเหลือให้พวกเขาเลย แต่ละตระกูลสูญเสียบ้าน สูญเสียพ่อแม่ สูญเสียคนรัก แผลยังสดใหม่ยังไม่ทันตกสะเก็ดดี อยู่ๆมีคนมาออกตัวปกป้องญาติของกลุ่มคนที่รุกรานตระกูลตัวเองแล้วมาบอกว่ากลุ่มนี้ไม่ได้ร่วมรุกรานกับกลุ่มหลัก แยกแยะหน่อยสิ! ฝั่งผู้เสียหายจะรู้สึกยังไงล่ะ…แน่นอนว่าต้องโมโห มันเป็นอารมณ์พาลแต่อย่างที่พูดไปข้างต้น ทุกคนยังมีรัก โลภ โกรธ หลง
ทีนี้มาพูดถึงพ่อเจียงกูคิดเหมือน>>890 คือถ้าพ่อยังอยู่…ในงานเลี้ยงวันนั้นกูเชื่อว่าพ่อเจียงสามารถอ่านสถานการณ์ออกและรู้ว่าต้องพูดอย่างไรให้เข้าหูคนส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ในงานเว่ยอิงน่ะพลาดที่อ่อนต่อโลก(ก็เพิ่งอายุแค่นั้นเนอะ)ดันแสดงตัวจะช่วยชัดเจนและแสดงออกอย่างเป็นปรปักษ์เกินไป แต่กูก็คิดว่าหลังจากนั้นถึงตระกูลเจียงรับเวินสายรองไว้ ในที่สุดวันหนึ่งเว่ยอิงก็จะจากไปเพราะคงทนเห็นครอบครัวถูกสาดโคลนได้ไม่นาน
เรื่องตระกูลฉินในความทรงจำของเว่ยอิง ฮีเคยเจอฉินซู่ในงานเลี้ยง2-3ครั้งและภาพลักษณ์ฉินซู่คือคุณหนูตระกูลใหญ่ ถ้าเป็นตระกูลเพิ่งตั้งภาพลักษณ์ไม่น่าเป็นแบบนี้ น่าจะถูกมองแบบตระกูลหวังของเมียน้อยเวินเฉาหรือเปล่า