กุรู้สึกว่าปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายเพราะคนในเรื่องไม่มีความขวนขวายพยายามแก้ปัญหา เหมือนนั่งรอให้ปัญหามาใกล้ตัวก่อนถึงจะคิดได้ แล้วบางคนก็ทำเรื่องให้ฉิบหายหนักกว่าเดิม
• เวินฉิง : จังหวะที่คนอื่นยังมองเว่ยเป็นฮีโร่สงครามอยู่ ไม่มา ตอนเขารบกันก็ไม่คิดทำอะไร(ช่วยเว่ย-เฉิงแต่ไม่มีใครรู้)จะบอกว่ากลัวเตี่ยเวินแต่ก็ไม่พยายามแม้แต่จะหนี พอเตี่ยเวินแพ้สงครามก็ไม่พาครอบครัวตัวเองหนีอีก พอถูกจับแยกกับเวินหนิงและครอบครัวถึงเพิ่งคิดไปหาเว่ย
• ฉินฮูหยิน : นี่ก็อีกคน ตั้งนานไม่พูด ลูกกับแฟนไม่รู้เรื่องเลยมีไรกันก่อนแต่ง ท้องตั้งแต่ก่อนจัดพิธีแต่งงาน พอวันใกล้พิธีถึงเพิ่งไปบอกให้แฟนลูกยกเลิกงานแต่ง /มันไม่ทันแล้วโว้ยยยยย
คนที่อยู่รอบตัวเว่ยก็ดูไม่ค่อยพยายามช่วยอะไรเท่าไหร่
• น้องชาย : เข้าใจว่าสู้อีพวกลุงๆไม่ไหว แต่ตังให้เว่ยแดกข้าวดีๆซักชามยังไม่มี ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สาวจะแต่งงานก็ไม่รู้จะนึกถึงกันบ้างไหม เหมือนเสแสร้งตัดขาดแต่ก็เหมือนตัดกันไปแล้วจริงๆ
• ผู้ชายที่ไปหาถึงถ้ำ : ไปแล้วก็ไม่มาอีกเลย ไม่รู้หายไปทำอะไร ได้พยายามคุยกับพี่ชายมั่งหรือเปล่า แต่มองจากสิ่งที่เกิดในเรื่องแล้วก็คงไม่ได้ทำอะไรเท่าไหร่
• เพื่อนอีกคนหนึ่ง : รายนี้ไม่เคยแม้แต่ไปเยี่ยมถึงถ้ำหรือที่อี๋หลิง ช่วงนั้นนอกจากนั่งกลัวพี่ชายตัวเองก็ไม่น่านึกถึงเพื่อนอย่างเว่ยหรอก มานึกถึงเว่ยอีกทีน่าจะตอนวางแผนแก้แค้นแล้ว พอเป็นตามอุบายตัวเองก็ลอยตัว เว่ยรับหน้าคนเดียว ไม่แปลกหรอกที่เว่ยมันจะเท