กูไม่ชอบทั้งคู่เหมือนพ่อแม่มีปัญหากันเองแล้วมากดดันลูกทั้งที่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เด็กเลย โดยเฉพาะกับเจียงเฉิงคือน้องไม่ได้เกี่ยวเหี้ยไรกับรักสามเศร้าของพ่อแม่เลยแต่ต้องทนแบกรับทุกอย่าง ถูกคนนินทาว่าพ่อแม่ไม่รัก โดนพ่อเมิน แม่กดดันนั้น พอเห็นเว่ยถึงสนิทแต่มันก็เหมือนหนามตำใจอยู่เหมือนกันแหละว่าตัวเองเป็นว่าที่ประมุขแต่ดันสูงพี่ชายบุญธรรมไม่ได้ เลยมีอาเจ้ที่เหมือนแม่แทนแม่จริงๆเป็นเหมือนแสงสว่างความอบอุ่นเดี๋ยว พออาเจ้ตายไปเลยเหมือนขาดที่พึ่งยิ่งดันไปม่องเพราะที่เว่ยความสัมพันธ์ที่เดิมมัน toxic อยู่แล้วที่นี้เลยยิ่งแก้ไม่หาย สุดท้ายเลยจบแบบพังทั้งคู่ทั้งพี่ทั้งน้อง
อีกอย่างคือกูไม่ได้จะมาดีเฟ้นให้ตัวพ่อนะเพราะตัวนางเองจริงๆบทก็น้อยแถมคาร์ไม่ชัดเท่าแม่ที่มีอะไรก็พูดตรงๆออกมา คนอ่านส่วนใหญ่เลยเอียงไปทางแม่มากกว่าด้วยแหละ แต่กูมองว่าถ้ามุมคนสมัยก่อนมันคือเรื่องปกติของคู่จับคลุมถุงชนเลยนะ คืออิพ่ออะมันก็ผช.ปกติของสมัยนั้นแหละ เฉยๆนิ่งๆทำหน้าที่ของตัวเอง+เม้นบนว่าคือมองว่าเว่ยถูกเมียตัวเองเกลียดเลยโอ๋เป็นพิเศษ ส่วนแม่ตีความอีกแง่จากนิสัยนางส่วนหนึ่งเหมือนโดนดูถูกด้วยแหละ ว่าผัวไม่รัก พออีโก้สูงเลยไม่ยอมกลายเป็นเรื่องบ้านแตกไป ลองเว่ยมันเป็นลูกผญ.คนอื่นสิ reaction นางคงต่างจากนี้มากโข มันคงเป็นฟิลแบบเห็นเด็กคนนี้แล้วเหม็นขี้หน้า ไม่ได้รักหรือเอ็นดูแต่ก็ไม่ได้เกลียดจนอยากฆ่าให้ตาย แค่มองแล้วเหมือนเป็นรอยด่างพล่อยในชีวิตคู่ของตัวเองเลยรู้สึกขัดหูขัดตา