กู >>462 นะ ตอนกูพูดถึงคนที่ไม่ได้ทำอะไร แบบ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยย ทำงานทำหน้าที่ตัวเองอยู่ดีๆแต่โดนร่างแหนี่กูนึกถึงซ่งหลานกับซิงเฉิน(และสกุลอื่นๆที่โดนตีแตกตั้งแต่แรกๆ โดยเฉพาะเจียง/หลาน) ส่วนคนที่เพราะไม่ทำอะไรเลยได้รับผลกระทบนี่กูนึกถึงพี่ซีกับหวายซัง+อาจิงนี่แหละ55555
>>468 ใช่ๆ พอคิดอีกทีเมนท์กูมันจะแคบไปนิดนึง ที่มึงว่าจะครอบคลุมประเด็นเรื่องความเป็นเหตุเป็นผลมากกว่า แบบสิ่งที่บางคนเจอมันไม่ได้มาจากสิ่งที่เจ้าตัวทำ แต่เป็นผลตกทอดมาจากกระกระทำของคนอื่น (อย่างสกุลที่ทำเด็กโดนรถทับนิ้วหักแล้วปล่อยไว้ไม่ใยดีทำให้เกิดเซวียหยางขึ้นมาและเซวียหยางก็ตามไปล้างแค้น จากนั้นสร้างความชิบหายวายป่วงให้คนอื่นเป็นทอดๆงี้)
แต่เพราะมันมีเรื่องของผลจากการกระทำทั้งของตัวเองและคนอื่นมาตลอดนี่แหละ ตอนจบที่โฟกัสที่ความสุขของตัวเอกมันเลยสร้างความรู้สึกไม่ค่อยดีในใจกู ไม่ใช่ว่ากูไม่ดีใจกับสองคนนั้นหรืออยากให้ต้องทุกข์ทรมานตายตกตามกันไปเพิ่มไรงี้นะ แต่มันแบบ ทำไมคนอื่นๆที่ก็ได้รับผลกระทบทั้งทางตรงทางอ้อมถึงมีบทสรุปที่มีความสุขกว่านี้ไม่ได้ หรืออย่างน้อยก็มีความหวังชัดๆว่าจะแฮปปี้แบบสองคนนี้ไม่ได้ ประมาณนั้นอ่ะ
ในมุมนึงมันเป็นจุดที่เว้นว่างไว้ให้แฟนด้อมสร้างwhat if ทั้งต่อยอดและถมจุดที่เว้นเอาไว้ สร้างแฟนเวิร์คได้ล้านแปดจนด้อมมันใหญ่ แต่ถามว่าตอนจบแคนอนsatisfyมั้ย สำหรับกูคือไม่ ความไม่สมบูรณ์มันเรียลจนหงุดหงิดใจอ่ะ55555555 /กระซิก