สมมติมีนิยายญี่ปุ่นเรื่องหนึ่ง ใช้คำทับศัพท์นักเรียนว่า เซย์โตะ
มึงคิดว่าคนอ่านจะคิดว่ามันคือนักเรียน หรือคิดว่ามันเป็นชื่อคน
คนไม่รู้ภาษา มันไม่รู้หรอกว่า คำไทย 1 คำ เทียบเป็นภาษาต่างประเทศได้หลากหลาย
คนไม่เรียนญี่ปุ่นจะรู้มั้ยว่า คำว่านักเรียน มีทั้งกักเซย์ และ เซย์โตะ ก็ต้องไม่รู้ถูกปะ
พอทับคำว่าเซย์โตะขึ้นมา คนอ่านก็ต้องนึกว่า อ่อคนนี้ชื่อเซย์โตะ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ มันแปลว่านักเรียน
แต่โชคดีที่วงการญี่ปุ่นมันไม่ทับศัพท์ ไม่มานั่งนึกถึงความละเอียดอ่อนของคำว่า กักเซย์ และ เซย์โตะ ต่างกันอย่างไร
แปลว่านักเรียนไปเลย จบ
กรณีซือจุนมันก็แบบเดียวกัน
กูถึงได้บอกว่า การแปลทับศัพท์มันมักง่าย คิดว่าคนอ่านเรียนภาษาจีนหมดทุกคนเหรอ จะได้เข้าใจได้หมดทุกคำที่ทับศัพท์ขึ้นมา