กูว่ามันเป็นความเห็นที่กึ่งๆว่ะ ในสภาวะที่สื่อล้น สิ่งเอนเตอร์เทนล้นตลาด ใครๆก็ส่งงานออกมาวางขายได้ แต่ลูกค้าไม่โตตาม ประชากรลด เวลาน้อยลง กำลังซื้อน้อยลง กองงานเขียนมีขนาดมโหฬาร แค่มองก็เหน่ยจะค้น มึงไม่โปรโมทงานแล้วรอคนมาเจอคืออยากชิบ นึกภาพพอๆกะมึงเป็นแค่ทรายเม็ดนึงในชายหาดกว้างสุดขอบฟ้าอ่ะ งานมึงอาจจะดีแต่คนไม่เจอ หรือจริงๆคนเจอแล้วแต่มันไม่ตรงความต้องการของตลาด ถ้ามึงไม่ใช่ทรายเม็ดใหญ่จนคนที่บังเอิญผ่านมาสะดุดตาต้องยกไปเก็บก็ต้องรวมอยู่เป็นผืนทรายให้คนเหยียบผ่านยังงั้นแหละ
อำนาจสนพ.เอง ในโลกที่ใครๆก็ขายงานตัวเองได้ผ่านแพลตฟอร์มโดยไม่ต้องสนว่ามีคุณภาพพอไหมกูว่าก็ไม่ได้ทรงพลังเท่าเดิมเหมือนกัน เหมือนต้องควานหาจากผืนทรายแล้วลงเดิมพันทีละเม็ด สนพ.แม่งก็คน เลยเลือกแบบที่เสี่ยงน้อยเอาเม็ดที่คนไปรุมแล้วมาดีก่า ดันจากที่ระดับสิบเมตรขึ้นฟ้ามันต้องง่ายกว่าคุ้มกว่าดันจากระดับใต้ดินลบสามเมตรอยู่แล้ว
เราจะคิดยังไงก็ได้แต่ตัวอย่างมันก็เห็นๆอยู่ บรรดาหิวแสงขยันขายในนกฟ้าเป็นยังไง เอาจริงๆหลายรายถ้าไม่โป๊ะแตกคือโกยได้หลายนะมึง เปรี้ยงปร้างทั้งที่คุณภาพงานก็ทั่วๆไปอ่ะ
อีกอย่างกูว่าระบบการแบ่งหมวดหมูแอพบ้านเราไม่ค่อยตอบโจทย์การค้นหาสำหรับเรื่องเก่าๆหรือแนวเฉพาะเลย นานหน่อยแล้วไม่เกิดแม่งเหมือนถูกฝังลงดินสิบเมตรแล้ว ต้องอาศัยบุญกุศลให้มีคนเอาจอบมาขุดจริงๆ แม่ง