>>881 ที่เขาบ่นกันไม่ใช่แบบนี้ ตัวอย่างที่ยกมาเป็นเรื่องปกติของภาษาไทยที่เน้นกริยาเรียงต่อกัน และนิยมความกระชับ
ซึ่งถ้าละแล้วความหมายไม่เปลี่ยน และสื่อความชัดเจน สามารถทำได้อยู่แล้ว
ที่เขาบ่นกันคือกรณีเปิดย่อหน้ามาด้วยการละประธาน และกว่าจะเห็นประธานก็ผ่านไปแล้ว 4-5 ประโยค
เช่น สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะสั่น ก่อนนิ่งงัน ละมือจากการทำงานหลังเหลือบเห็นข้อความที่แจ้งเตือน
เหม่อมองออกหน้าต่าง ดูผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา พลันรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมา ผ่านไปหลายอึดใจ
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนข่มอารมณ์และตั้งต้นลงมือทำงานใหม่อีกครั้ง
ซึ่ง เอาจริงๆ ถ้าจงใจบรรยายแบบบุคคลที่หนึ่ง (ฉัน) หรือบุคคลที่สามแบบจำกัด (limited third-person point of view) ของตัวละครตัวเดียวไปเลย มันก็ทำได้แหละ แต่ถ้าใช้มุมมองพระเจ้า หรือสลับจากอยู่ในหัวละครตัวนั้นบ้าง ตัวนี้บ้าง
คนอ่านต้องอาศัยสติและความตั้งใจเยอะมากว่า
เอ๊ะ ตอนนี้เรากำลังอยู่กับใครนะ ใครเป็นคนทำกริยานี้ เพราะไม่มีประธานคอยช่วยกำกับ