>>646 มันไม่ใช่คำแก้ตัวเด้อ หยุดปักธงว่ากูแก้ตัวแทนลวดก่อน
เท่าที่กูอ่านมาเนี่ย หลายคนบอกว่าการทับศัพท์ของลวดมันคือความขี้เกียจ มักง่าย ไม่สนหลักการ แต่จริงๆแล้วเขาอาจจะแค่โดนต้นฉบับครอบ คือถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ควรหรอก แต่การโดนต้นฉบับครอบ≠มักง่ายเนอะ มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นได้ นักเขียนเขาก็เขียนเพื่อให้คนอ่านอินอยู่แล้ว คนแปลในฐานะที่เป็นนักอ่านคนนึงจะอินไปด้วย มันก็ไม่แปลกไง แล้วคำว่าไท่จื่อกับเกอเกอนี่กูว่าก็น่าจะใช้ถี่มากในเรื่อง เขาก็ติด ก็แค่นั้นแหละ
ส่วนการตัดสินใจว่าจะทับศัพท์หรือไม่ทับนะ สำหรับกู กูมองว่าถ้าคนอ่านอ่านเข้าใจ อ่านสนุก เก็ตฟีล และความหมายตรงกับต้นฉบับที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จะทับหรือไม่ทับนี่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ หนังสือสมัยเก่าทับศัพท์เกลื่อนแต่อ่านรู้เรื่องก็มี
เรื่องคนแปลเอาความชอบหรือความเห็นส่วนตัวมาตัดสิน อันนี้ในการทำงานมันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วน่ะ ตอนแปลมันแปลคนเดียวไงมึง คนแปลต้องตัดสินใจเองทุกอย่าง เขาก็เลือกอันที่เขาคิดว่าดีสุด แต่ปัญหาของลวดคือสิ่งที่นางคิดว่าดีสุดนี่คนอื่นก็ไม่ได้เห็นด้วยกันทุกคน นางทับแล้วคนไม่อิน ก็แค่นั้น ฟีดแบคไปว่าไม่อิน คราวหน้าขอไม่ทับ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องขยายไปด่าว่าขี้เกียจมักง่ายอะไรเลย
ในโม่งตอนนี้กูเห็นแล้วรู้สึกเหมือนตอนเห็นอลิสโดนอะ เดี๋ยวนักแปลมาเห็นด่ากันแรงขนาดนี้ก็ผวาแล้วจะเกิดเทรนด์แปลกๆออกมาอีกว่าจะไม่ทับศัพท์เลย คราวนี้ล่ะมึง อาจจะได้เห็นคนแปลกุ้ยเฟยเป็นอัครราชเทวี แปลเต๋อเฟยเป็นราชเทวีผู้ทรงคุณธรรม แปลกงเป็นเจ้าพระยา แปลอ๋องเป็นสมเด็จ แปลซื่อจื่อเป็นท่านชายก็ได้ กูว่าคนที่เรียกร้องให้แปลก็ไม่ได้ต้องการให้สุดโต่งขนาดนั้นมั้ย เหมือนกับที่คนเรียกร้องให้ทับศัพท์แบบกูกูก็ไม่ได้อยากให้มาถึงวันนี้เหมือนกัน จิกกันที่ตัวงานดีกว่าจิกที่ตัวคนนะมึง