กูเข้าใจความคิดว่าอยากเก็บ nanuce ของต้นทาง ที่ภาษาปลายทางไม่มีนะ
ส่วนตัวก็อ่านทับศัพท์ได้แหละ แต่ชอบที่ให้แปลหรือลองพยายามแปลมาก่อน
โดยเฉพาะวัฒนกรรมที่ใกล้เคียงกัน
อย่างพวกซือจุน เกอเกอ กูเก็ตว่าทำไมแปลอิงค์ถึงชอบทับกันเพราะคอนเซปต์เขาไม่ใกล้จีนแบบไทย
(ยังมีประเด็นแฟนตะวันตกบางคนไมเก็ต sworn brothers และตีว่าเท่ากับ incest อยู่เลย ดังนั้นหนัก)
หรือไม่มีแนวคิดศิษย์อาจารย์สนิทสนม เคารพ อุ้มชูกันแบบฝั่งนี้ จะให้ใช้ master ก็มี sense นาย-บ่าวอีก
อย่างพวกนี้ กูว่าวัฒนธรรมไทยแปลได้ คนไทยเก็ต ดังนั้น แปลเถอะ
ยศก็เข้าใจว่าทำไมทับ ท่านโหว ท่านอ๋อง กูโอเค พอเทียบเป็นไทยจะให้ใช้พระยาไรงี้ก็จะประดักประเดิดนิดๆ
อย่างเวลาแปลอิงค์มาไทย เราก็ท่านดยุก ท่านเอิร์ล ฯลฯ
เรื่องสรรพนามอะยาก เพราะระดับเขาเยอะกว่าไทย
จะเลือกไม่ถ่ายทอดเลย แต่ใช้สรรพนามเท่าที่มี เช่น ข้า เจ้า เรา เขา ฯลฯ ก็ได้
ก็ยอมรับไปว่าสารถ่ายทอดได้ไม่หมด เหมือนเวลาทุกสรรพนามของไทยแปลอิงค์กลายเป็น I/You หมด
หรือจะเลือกทับศัพท์ เผื่อคงสาร แต่ถ้าเยอะมากๆ ก็ไปทรมาน ตกเป็นกรรมของคนอ่านแทน
ขอยกตัวอย่างฮัสกี้ล่าสุดละกัน
กูว่าทั้งแปลไทยและแปลอิงค์เลือกแก้ประเด็นนี้ได้น่าสนใจดี มาแบบพบกันครึ่งทาง
ที่โม่หราน สมัยเป็นท่าเซียนจวิน แทนตัวเองว่า 本座 (เปิ่นจั้ว) เข้าใจว่าเป็นการแทนตัวเองแบบยกตนนิดนึง
อันนี้คนแปลไทยไม่ทับศัพท์ แต่แปลเป็น "ตัวข้า"
คนแปลอิ้งค์เลือกแปลแบบตีความและเสริมความเป็น "this venerable one" เพื่อเก็บ sense ของการยกตัวว่าเป็นผู้สูงศักดิ์
แอบอยากให้ภาษาไทยแปลเอา sense แบบอังกฤษว่ะ แต่หลายๆ คนอาจมองว่ามันรุงรัง ทับศัพท์ไปเลยดีกว่า
ลางเนื้อชอบลางยางี้
หนูไฉ่ หนูปี้ นี้ขอซื้อเป็น บ่าว แทนได้ไหมวะ เหนื่อย