>>434 มีคนสปอยล์ว่าเล่มสองตัดจบที่ตอน 82 ดังนั้นยังไม่ถึง มึงๆ
>>436 มึงโอเคกับสปอยล์เปล่า จะบอกว่าอดใจรออีกนิด เล่มหน้ามีคำตอบ
แต่เอาโดยรวมแบบไม่สปอยล์ก็คือ เข้าใจว่าจักรวาลของมีตบัน ถ้าไม่บรรลุเป็นเซียนแบบไม่แก่ไม่ตาย
ทุกคนลงนรกเพื่อรอการตัดสิน แล้วค่อยไปเกิดต่อในสังสารวัฏหมด
>>425 + >>430 อะ ยาว แต่อยากคุยด้วย ว่าด้วยอาจารย์กับนังหมา
.
.
.
.
.
เอาแค่ความรู้ตอนนี้ก่อน
อาจารย์เป็นคนใจดีโดยเนื้อแท้เลย มึง เป็นคาร์ที่ อห กูรักมาก ;____; อารมณ์ร้ายก็เท่านั้น แต่จริงๆ แล้วคิดช่วยทุกคนเสมอ ห่วงใยทุกคนเสมอ
แต่เป็นคนทำเงียบ ๆ แสดงความรู้สึกไม่เก่ง แถมเจียมตัวและมักน้อยมากๆ self-esteem ต่ำสุดๆ
เห็นด้วยเรื่องแบบรักเอง เจ็บเอง นักเลงพอ ให้โทษใคร
แถม(อาจารย์มองว่า)ตัวเองแย่อย่างนั้น ไม่เหมือนอีกคนที่อีหมาชอบสักนิด (ซือเม่ย) ไม่นับว่าอีหมาเป็นลูกศิษย์ตัวเองอีกนะ หลายเด้งมาก
กูว่าคีย์เวิร์ดที่สำคัญคือตอนเล่ม 1 ที่อาจารย์บรรยายว่าอีหมา "เจิดจ้า" เกินไป + ตอนเจอกันครั้งแรกอะ
อาจารย์เป็นคนเหงาคนนึง ทุกคนมองอาจารย์ ทุกคนเห็นปรมาจารย์ฉู่ เห็นหว่านเยี่ยอวี้เหิง เป๋ยโต่วเซียนจุน ทุกคนมองความเก่ง ความสามารถ
ทุกคนวางอาจารย์บนแท่นบูชา ไม่เคยมีใครเห็นอาจารย์ในฐานะมนุษย์ ในฐานะคนธรรมดาคนนึง
อีหมาเป็นคนแรก ตอนเลือกกราบอาจารย์ อีหมาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาจารย์เป็นใคร มีกิตติศัพท์เก่งกล้าแค่ไหน
อีหมาเลือกอาจารย์ และอันนี้ขอพูดรวมๆ ก่อน เพราะเนื้อเรื่องยังแตะแค่นี้
มันเคยมีช่วงนึงก่อนอีหมาโดนอาจารย์ฟาดเช่นกันที่อีหมาเคยปฏิบัติกับอาจารย์แบบดีๆ มาก่อน
คือเหมือนเจ้าชายน้อยกับหมาจิ้งจอกอะ อีหมา "tamed" อาจารย์
กาลครั้งหนึ่ง อีหมาเคยทำให้อาจารย์คลายกำแพง เปิดรับอีหมาเข้าไปนิดนึง
และก็เกิดอีเวนต์ที่ทำให้อีหมาเห็น "ธาตุแท้" ของอาจารย์ (ในความคิดมันนะ) และเริ่มโอนเอียงไปทางซือเม่ยที่ดีกับมัน
.
.
.
.
.