งานพู่กันจีนมีหลายแบบ แต่ของเทียนกวานนี่กูคิดว่าใช้เทคนิคแต้มสีก่อนแล้วค่อยลงลายเส้นวาดกรอบตัวละคร ไม่ได้ตัดเส้นแบบคมๆ แต่ใช้ฝีพู่กันหยาบหน่อย ภาพจะออกมาไม่คมชัด เน้นทิวทัศน์มากกว่าตัวละคร เน้นความรู้สึกเคลื่อนไหวมากกว่าหยุดนิ่ง เน้นช่วงเวลาที่ตัวละครคุยกันมากกว่าหน้าตาตอนตัวละครคุยกัน งานแบบนี้ส่วนใหญ่จะใช้กับภาพวาดที่ต้องการเก็บความทรงจำในช่วงเวลามากกว่าเก็บรายละเอียด แล้วก็เว้นกรอบให้จินตนาการต่อ พวกภาพวาดเซนๆก็มาแนวนี้ทั้งนั้นแหละมึง กูว่าอ.ฉางหยางแกคงตีความว่าเป็นเทพ=เซน ถามว่าเผามั้ย ก็น่าจะใช้เวลาวาดน้อยกว่าพวกตัดเส้นคมๆแหละ (แต่ฝึกนานนะกว่าจะได้แบบนี้) ถ้ามีสักแวบที่เหมือนจะเห็นใบไม้ลอยได้ ภาพนี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ แต่ใครจะชอบหรือไม่ชอบมันก็แล้วแต่รสนิยมอ่ะนะ น้องสาวกูชอบแนวสีน้ำตัดเส้นด้วยปากกาหัวแร้ง นางก็ไม่ค่อยชอบภาพนี้เหมือนกัน บอกว่าเหมือนส่องผู้ชายแล้วลืมใส่แว่น เห็นไม่ชัด